Η δραχμή προ των πυλών ;

Στο σημείωμά μου στις 11 Σεπτεμβρίου, με αφορμή τη μη συμμετοχή του Κώστα Σημίτη στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, έγραφα :
«Το να κυβερνήσεις μια χώρα με το δημόσιο χρέος της να ξεπερνά το 103% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, με την ανεργία των αριθμών να αγγίζει το 9,4% (η πραγματική είναι κατά πολύ μεγαλύτερη) και μάλιστα σ’ ένα περιβάλλον διεθνούς ύφεσης είναι δύσκολη υπόθεση.
Ο Γιώργος Παπανδρέου και το επιτελείο του το γνωρίζουν καλά αυτό. Γνωρίζουν ότι θα χρειαστούν σκληρά και επώδυνα μέτρα προκειμένου να μπορέσει η χώρα να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις όποιες δυσκολίες χωρίς να οδηγηθεί σε περιπέτειες που θα τη γυρίσουν πίσω αρκετά χρόνια».

Το παραπάνω γράφτηκε έχοντας υπόψη την τραγική κατάσταση της Ελληνικής Οικονομίας είτε αυτή μετράται με το ύψος του δημόσιου χρέους είτε με το ύψος του ελλείμματος. Δεν είμαι οικονομολόγος αλλά κατανοώ τα οικονομικά και έχω μάθει να ακούω αυτούς που γνωρίζουν κάτι περισσότερο. Ένας τέτοιος σε πρόσφατη μεγάλη μας συζήτηση ήταν απόλυτα βέβαιος γι’ αυτό το πισωγύρισμα χαρακτηρίζοντάς το αναπόφευκτο. Προχωρούσε μάλιστα ένα βήμα παραπάνω εκφράζοντας την άποψη ότι η Ελλάδα θα πρέπει να το επιδιώξει και όχι να περιμένει να της επιβληθεί,
Την ίδια συζήτηση είχα και με υποψήφιους βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ που είχαν κατά το παρελθόν διατελέσει υπουργοί ή υφυπουργοί, άρα έχουν κυβερνητική εμπειρία. Όλοι συμφωνούσαν ότι είναι απευκταία μια τέτοια προοπτική αλλά δεν είναι καθόλου απίθανη.
Τι εννοούμε όμως όταν λέμε ότι η χώρα μπορεί να γυρίσει αρκετά χρόνια πίσω; Ο εμφανής κίνδυνος, ο οποίος μοιάζει να βρίσκεται κοντύτερα από ποτέ, είναι να βρεθεί η χώρα εκτός ευροζώνης. Το σημερινό δημοσίευμα των Νέων, το οποίο αποκαλύπτει το διαφαινόμενο τεράστιο έλλειμμα που λογιστικά μπορεί να φτάσει στο 10% αλλά στην πράξη ξεπερνά το 15%, έρχεται να επιβεβαιώσει τα παραπάνω.
Ήδη η χώρα έχει χάσει μεγάλο μέρος της διαπραγματευτικής της ικανότητας σε όλους τους διεθνείς οικονομικούς Οργανισμούς. Ήδη οι δυνατότητες χάραξης ανεξάρτητης Εθνικής Οικονομικής πολιτικής έχουν μειωθεί σημαντικά. Τα χρέη φιμώνουν τη χώρα και δένουν τα χέρια – έστω περιορίζουν σημαντικά τις επιλογές - της νέας κυβέρνησης που, όπως όλα δείχνουν, θα σχηματίσει ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι αν δεν πείσει η νέα κυβέρνηση ότι το φιλόδοξο πρόγραμμά της μπορεί να είναι και αποτελεσματικό, θα βρεθεί σε πολύ δυσχερή θέση. Μπορεί όμως να πείσει μια πρόταση με φανερά κοινωνικό προφίλ τις συντηρητικές ηγεσίες των Βρυξελών; Δύσκολα.
Η προοπτική εξόδου από την Ευρωζώνη και επιστροφής σε οικονομικό περιβάλλον προηγούμενων δεκαετιών κάθε άλλο παρά ευχάριστη είναι. Είναι όμως πιθανή και θα πρέπει να ληφθεί υπόψη στον όποιο σχεδιασμό της επόμενης κυβέρνησης η οποία θα πρέπει μαζί με όλα τα άλλα να αντιμετωπίσει και τις συνακόλουθες κοινωνικές αναταράξεις. Δεν μένει παρά να ευχηθούμε κουράγιο και σύνεση στους αυριανούς υπουργούς.