Το να κυβερνήσεις μια χώρα με το δημόσιο χρέος της να ξεπερνά το 103% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, με την ανεργία των αριθμών να αγγίζει το 9,4% (η πραγματική είναι κατά πολύ μεγαλύτερη) και μάλιστα σ’ ένα περιβάλλον διεθνούς ύφεσης είναι δύσκολη υπόθεση.
Ο Γιώργος Παπανδρέου και το επιτελείο του το γνωρίζουν καλά αυτό. Γνωρίζουν ότι θα χρειαστούν σκληρά και επώδυνα μέτρα προκειμένου να μπορέσει η χώρα να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις όποιες δυσκολίες χωρίς να οδηγηθεί σε περιπέτειες που θα τη γυρίσουν πίσω αρκετά χρόνια. Γνωρίζουν επίσης καλά ότι οποιαδήποτε σκληρά και όχι δημοφιλή μέτρα δεν θα περάσουν εύκολα και ότι οι μεγαλύτερες αντιδράσεις μπορεί να έρθουν από το εσωτερικό του κόμματός τους.
Δεν είναι η εσωκομματική αντιπολίτευση Βενιζέλου που φοβάται ο Γιώργος Παπανδρέου αλλά αυτοί με τους οποίους συμμάχησε προκειμένου να κερδίσει τις εσωκομματικές εκλογές για την προεδρία του κόμματός του. Γνωρίζει ότι οι αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί» του ΠΑΣΟΚ, ένα ετερόκλητο μείγμα χωρίς ενιαίο ιδεολογικό υπόβαθρο που πιστεύει σε μια νεφελώδη και αόριστη αριστερή πολιτική, δεν θα έχουν την απαιτούμενη υπομονή ούτε θα συγχωρούν επί μακρόν αναγκαίες αντιδημοφιλείς πολιτικές στην οικονομία.
Όσοι παρακολουθούν γεγονότα και διαβάζουν πίσω από επικεφαλίδες και τίτλους θα γνωρίζουν ότι ο κομματικός μηχανισμός που στήριξε και στηρίζει τον Γιώργο Παπανδρέου «χτίστηκε» στη βάση αυτής ακριβώς της νεφελώδους και απροσδιόριστης λεκτικής αριστεράς. Μιας αριστεράς που ζει με εμβατήρια της δεκαετίας του ’70, που τα βάζει με την «ολιγαρχία» χωρίς να την κατονομάζει, που καταλαμβάνει με έφοδο τα χειμερινά ανάκτορα του αιμοδιψούς τραπεζικού συστήματος και που ποθεί στις 6 του Οκτώβρη να δει τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα.
Πως, τελικά, αναγκάζεις αυτόν τον όχλο να καταπιεί τον Παπαδήμο; Είναι απλό: Δίνοντάς του μια μέρα πριν την κεφαλή του Σημίτη (του μεγαλύτερου εχθρού του λαού κατ’ αυτούς) στο πιάτο. Ελπίζει έτσι ο Γιώργος Παπανδρέου να τους έχει για πολύ ακόμη στο πλευρό του. Ελπίζει ο κομματικός του στρατός να παραμείνει ενωμένος και σε εγρήγορση. Ελπίζει να διατηρήσει αμείωτη την πίστη τους σ’ αυτόν. Ελπίζει ότι στη μέθη της μεγάλης τους νίκης έναντι του μισητού τους αντιπάλου (του "κινέζου" όπως λένε με αηδία), δεν θα προσέξουν το μήνυμα που εκπέμπει η προσέγγιση Παπαδήμου (αν αληθεύουν οι πληροφορίες).
Μακάρι να το πετύχει για το καλό του τόπου. Γιατί ο τόπος έχει ανάγκη δομικές διαρθρωτικές αλλαγές προκειμένου να ξανασταθεί στα πόδια του. Σε όλα τα επίπεδα. Ελπίζω μόνο να παροπλίσει τον στρατό του πριν οι δεκανείς αποφασίσουν ότι έχουν μυαλό στρατηγού και θελήσουν να μας σώσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου