Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Μια κλεφτή ματιά στο "Ελληνικό Πρόβλημα"


Τα πράγματα είναι πιο απλά, λιγότερο δραματικά, περισσότερο κοντά στα μέτρα των ανθρώπων από όσο ίσως δείχνουν.
1. Το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο και αν δεν κουρευτεί σημαντικά, δεν πρόκειται να αποπληρωθεί. Αυτό το ξέρουν ως και οι πέτρες αλλά η συνισταμένη των πολιτικών ισορροπιών ανά την Ευρώπη, δεν επιτρέπει να ανοίξει και να κλείσει επιτυχώς μια τέτοια συζήτηση. Τουλάχιστον, όχι ακόμα.
2. Η αντιμετώπιση κρίσης χρέους, δανεισμού, ρευστότητας μιας χώρας με ιδιαιτερότητές - εν προκειμένω της δικής μας -  η οποία συμμετέχει σε μια νομισματική ένωση είναι ένα καινούργιο πεδίο για τους οικονομολόγους και για τους θεσμούς οι οποίοι έχουν αναμιχθεί στην προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος.
3. Η μέθοδος που επιλέχθηκε είναι ένας συνδυασμός κλασσικών έτοιμων λύσεων από τα ράφια του ΔΝΤ προσαρμοσμένων στη Γερμανική λογική της αυστηρής λιτότητας και της υποταγής όλων των δημοσιονομικών μεγεθών στην απαγόρευση ελλειμμάτων.
4. Οι λύσεις αυτές – αν εξαιρέσουμε το χρέος και τη βιωσιμότητά του - αποδίδουν μακροχρόνια αλλά απαιτούν θυσίες σε βάθος τουλάχιστον μιας γενιάς και «βίαιης» προσαρμογής προς τα κάτω της κοινωνίας. Δεν επιδέχονται δε καμιά παρέκκλιση.
5. Σε ευμετάβλητες και μη προσαρμοστικές κοινωνίες με ένα εντελώς στρεβλό τρόπο οργάνωσης και ένα μη ώριμο πολιτικό σύστημα, λύσεις σαν τις παραπάνω, μάλλον αποτυγχάνουν. Η πενταετής πορεία και η ανάγκη για τρίτο μνημόνιο απλά το αποδεικνύουν.
6. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας δυσκίνητος γραφειοκρατικός μηχανισμός ενώ το ΔΝΤ είναι ένα ετοιματζίδικο με 4 – 5 μοντελάκια. Ο συνδυασμός των δυο κάνει τα πράγματα τραγικά αλλά ορίζει και το πεδίο εντός του οποίου μπορεί να κινηθεί η χώρα. Αυτό έχουμε, από αυτό θα «ψωνίσουμε». Μπορούμε βέβαια να διαδηλώνουμε την «άλλη άποψη» με την ελπίδα ότι ίσως, κάποια στιγμή στο μέλλον κάτι να αλλάξει. Αν αλλάξει, να είστε σίγουροι ότι οι θεσμοί θα υιοθετήσουν πολιτικές προς τη σωστή κατεύθυνση προσπαθώντας να απαλύνουν τη ζημιά. Είναι και προς το συμφέρον τους.
7. Ο Τσίπρας με το Βαρουφάκη δοκίμασαν να επιβάλουν τώρα την αλλαγή στους θεσμούς. Όπως ήταν αναμενόμενο, απέτυχαν. Ο Βαρουφάκης επιχείρησε να τραβήξει τη θεωρία του κι άλλο στα άκρα, παραβλέποντας μια παράμετρο που ήταν στη βάση της ρητορικής της αριστεράς, ότι δηλαδή πίσω από τις θεωρίες υπάρχουν άνθρωποι και ότι κάθε απόφαση επηρεάζει όχι ιδεολογίες και ιδεολογήματα αλλά τη ζωή ανθρώπων.
8. Η ελληνική πλευρά εξακολουθεί να αντιμετωπίζει το πρόβλημά της χωρίς να το αντιμετωπίζει. Το αφήνει δηλαδή εξολοκλήρου στα χέρια των πιστωτών. Καμιά πραγματική συζήτηση δεν γίνεται παρά μόνο σε πολύ κλειστές ομάδες και σε στενούς κύκλους. Στο δημόσιο διάλογο, κυριαρχεί η δαιμονοποίηση απόψεων, η οπαδική αντιμετώπιση του "άλλου", η έγνοια για μεγιστοποίηση της κομματικής επιρροής. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούνται ψευτοδιλήμματα και ψευδεπίγραφες όσο και επιφανειακές διαχωριστικές γραμμές: πότε μνημόνιο – αντιμνημόνιο, πότε ευρωπαϊστές – αντιευρωπαϊστές.
9. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται ήδη σε αδιέξοδο και η επιστροφή σε σχήματα του παρελθόντος μοιάζει μονόδρομος. Έτσι, ξαναζεστενέται η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ με τις παραφυάδες του, τα μικρότερα - δορυφορικά κόμματα και περιμένουν την επiστροφή ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο του, το 4%. Μεταβατικά, θα δημιουργηθεί ένα νέο ασταθές μείγμα - χώρος, χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο και χωρίς συνεκτικό ιστό, που θα εκφράζει έναν έντονο ευρωσκπεπτικισμό αλλά θα έχει ανάγκη να διαφοροποιηθεί από το ΚΚΕ, την χρυσή αβγή και την ακαμψία των αρσιτερίστικων σχημάτων που θα αποκόπτονται από τη φούστα του ΣΥΡΙΖΑ.

1 σχόλιο:

  1. Μετα-δημοκρατία, το φάντασμα του πολιτικού εκφυλισμού πλανιέται πάνω από την Ελλάδα και την Ευρώπη
    http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2015/07/blog-post_53.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή