Μετεξεταστέα η κυβέρνηση στον Ασωπό

Κυβέρνηση

Δεν εκτελεί, συντονίζει. Δεν επιχειρεί, χαράσσει πολιτικές. Δεν επιχορηγεί, επιβραβεύει ή διευκολύνει. Δεν τιμωρεί, διδάσκει. Δεν επιβάλλει, υποδεικνύει και διαβουλεύεται. Δεν υποκαθιστά, νομοθετεί.

Πόσοι τα γνωρίζουν, πόσοι τα αποδέχονται και πόσοι τα εφαρμόζουν αυτά μέσα στην ίδια την κυβέρνηση;

Η αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει» είναι γνωστή σε όλους, κοινά αποδεκτή, ενσωματωμένη στο κοινοτικό δίκαιο. Πως όμως και πόσο εφαρμόζεται στην ελληνική πραγματικότητα;  Ούτε η απλή αναφορά σε αυτή ούτε η επίκλησή της ως απειλή μπορεί να λύσει σημαντικά περιβαλλοντικά προβλήματα ούτε να αποτρέψει περιβαλλοντικά εγκλήματα.

Εδώ και χρόνια έχει διαπιστωθεί το τεράστιο θέμα της ρύπανσης στον Ασωπό. Χάρη στις άοκνες προσπάθειες μερικών ανθρώπων, έφτασε να είναι – έστω και σε επικοινωνιακό επίπεδο – το κορυφαίο περιβαλλοντικό πρόβλημα της Ελλάδας και η λύση του έγινε αντικείμενο με το οποίο ασχολήθηκε ένα ολόκληρο υπουργείο επί μακρόν.

Δυστυχώς για μερικούς πολιτικούς, κρίνονται εκ του αποτελέσματος και όχι με βάση τις προθέσεις τους (αν και για πολλών τις προθέσεις αμφιβάλλω). Έτσι, μπορεί όσοι το ανέδειξαν ή απέδειξαν το μέγεθός του με την συνδρομή των ελεγκτικών μηχανισμών, να έκαναν καλά τη δουλειά τους, στο «δια ταύτα» όμως το ΥΠΕΚΑ έμεινε μετεξεταστέο. Όπως έδειξε και το σημερινό ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ και του Πορτοσάλτε, η ρύπανση εξακολουθεί να είναι παρούσα.

Θα είναι σίγουρα παρούσα όσο μερικοί επιμένουν με λογικές άλλων εποχών να λύσουν το πρόβλημα. Εξηγούμε: όσο οι βιομηχανίες βρίσκουν ανοιχτό πεδίο να παίξουν με Κεντρικές Μονάδες Επεξεργασίας  των λυμάτων ΤΟΥΣ, που θα κατασκευάσει το κράτος και θα λειτουργεί ο Δήμος, θα παίζουν γελώντας κάτω από τα μουστάκια τους (έχουν – δεν έχουν).  Δυστυχώς αυτό το παιχνίδι το παίζουν προς τέρψιν των ρυπαντών οι πάντες: Τοπική Αυτοδιοίκηση, ακτιβιστές και «ακτιβιστές», κυβερνητικοί παράγοντες.  Αντί να καλέσουν τις βιομηχανίες εντός 1 έτους να έχουν βρει τις τεχνικές λύσεις στα προβλήματά ΤΟΥΣ και να τις έχουν εφαρμόσει, αντί να ορίσουν συγκεκριμένες μεθόδους μέτρησης των ρυπαντικών φορτίων στην έξοδο ΚΆΘΕ βιομηχανίας, αντί να εκσυγχρονίσουν τη νομοθεσία περί προστίμων, αντί να στελεχώσουν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και με νομικούς, αντί να επιστρατεύσουν την κοινωνία στην περιφρούρηση, μερικοί αναλώθηκαν στο πόσο μεγάλη και πόσο κεντρική θα είναι η μονάδα επεξεργασίας των λυμάτων των ρυπαντών!! Αναλώθηκαν σε συζητήσεις περί του ποσοτικού προσδιορισμού της ποσότητας του εξασθενούς που πέφτει στο ποτάμι ή στο έδαφος και υπέδαφος. Ο πλήρης παραλογισμός! Ψευδοεπιστημοσύνη και αναποτελεσματικότητα σε τέτοιο βαθμό που να υποπτεύομαι άλλα κίνητρα.

Δυστυχώς, μια Μαργαρίτα δεν φέρνει την Άνοιξη.

Έχω γνωρίσει κυβερνητικούς  που μπορούν να μιλούν επί ώρες και να μη λένε τίποτα.  Το ίδιο ακριβώς κάνουν και στην κυβερνητική τους θητεία: επαγγελματίες μπιζιμπόντιδες και καθ’ έξιν συσκεψάκηδες με αποτέλεσμα νούλα, μηδέν, ζερό, τίποτα. Αυτού του είδους οι άνθρωποι αδυνατούν να πάρουν έστω και μια απόφαση πόσο μάλλον να είναι σωστή (αν ποτέ την πάρουν).

Ελπίζω ως το επόμενο επετειακό ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ να έχουν αποφασίσει ποια περιεκτικότητα εξασθενούς είναι αποδεκτή. Ως τότε ΟΛΟΙ οι άλλοι ρύποι θα φτάνουν στο ποτάμι, στη γη, στα λαχανικά, στη θάλασσα ενώ ΟΛΟΙ οι εκεί ανευθυνουπεύθυνοι θα κάνουν τον τροχονόμο. 

Αιδώς!