Κυβέρνηση σε κρίση, χώρα σε ασφυξία;

Παρήλθε το 18μηνο από τις προηγούμενες εκλογές και κάποιοι βουλευτές ή και υπουργοί άρχισαν ξαφνικά να νοιώθουν περισσότερο σίγουροι χωρίς την δαμόκλειο σπάθη της λίστας να κρέμεται πάνω από την εκλογή τους. Δεν παρατηρήσατε την αλλαγή στην συμπεριφορά ορισμένων; Δεν ανιχνεύσατε μια δόση αλαζονείας στη στάση τους απέναντι στα προβλήματα του τόπου που ξαφνικά μετατράπηκαν σε «προβλήματα της κυβέρνησης»;

«Ξέρεις πόσους σταυρούς κουβαλάω εγώ;»  λένε υπερήφανα κάποιοι και δεν εννοούν φυσικά μαρτυρίου αλλά αυτούς που αφειδώς τους χαρίζει η εκλογική τους πελατεία. Το μόνο που φοβούνται πια είναι ο ανασχηματισμός , γι αυτό γινόμαστε μάρτυρες σε περίτεχνα ακροβατικά ανάμεσα στο λαϊκισμό και την άτεγκτη γλώσσα περί νομιμότητας και σκληρής αλήθειας που πρέπει να ειπωθεί στο λαό.  Κορυφαίοι σε αυτό οι πρώτοι σε σταυρούς στις μεγάλες περιφέρειες. Μέγας Διδάσκαλος ο κ. Λοβέρδος ο οποίος κινείται με την μαεστρία ενός Μαραντόνα ανάμεσα στον λαϊκισμό και την κυβερνητική νομιμότητα. Θυμηθείτε τις διάφορες ντρίμπλες του στην «επιτυχή εφαρμογή» του αντικαπνιστικού νόμου.  Τη μια προαναγγέλλει αλλαγές στο νόμο, την επόμενη κι αφού ο πρωθυπουργός τον ψιλοέκραξε, μιλά για αυστηρότητα στην εφαρμογή, ύστερα «διαρρέουν» (;;;) πληροφορίες περί παταγώδους αποτυχίας εφαρμογής του νόμου και ξανά ο Ανδρέας δηλώνει έτοιμος να σβήσει τις γόπες. Έλεος...

Μου έλεγε αγαπημένο μου πρόσωπο πρόσφατα ότι το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι η έλλειψη συντονισμού και εξέφραζε την απορία του γιατί ο πρωθυπουργός δεν το λύνει. Τελικά συμφώνησε μαζί μου ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο και πάει πολύ πιο πίσω στο χρόνο και πιο βαθιά στις ρίζες του πολιτικού μας συστήματος. Δεν είναι ο συντονισμός που λείπει...

Σήμερα υπάρχουν υπουργοί στην κυβέρνηση με εντελώς διαφορετική θεώρηση των πολιτικών πραγμάτων από αυτή του πρωθυπουργού. Εντελώς διαφορετική φιλοσοφία. Διαφορετικό τρόπο ανάλυσης των προβλημάτων και διαφορετική άποψη για την πορεία προς τις λύσεις και τους στόχους που πρέπει να επιτευχθούν. Σήμερα υπουργοί μοιάζουν να ανήκουν σε άλλο πολιτικό φορέα, όχι απλά να έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Το πρόβλημα είναι λοιπόν η έλλειψη ομοιογένειας.

Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε πολυσυλλεκτικό κόμμα αλλά πάντα είχε κάτι που έδενε μεταξύ τους τα μέλη και στελέχη του. Σήμερα, το σκηνικό θυμίζει συγγενείς που στέκονται όλοι μαζί πάνω από έναν ετοιμοθάνατο για να είναι κοντά ότι θα ξεκινήσει το πλιάτσικο της περιουσίας του μέλλοντα μακαρίτη. Αριστεριστές, τροτσκιστές, αριστεροτραφείς, σοσιαλθολούρες, κρυφοκουκουέδες, σοσιαλδημοκράτες, υπερπατριώτες, αριστεροί ελληναράδες, κεντρώοι, φιλελεύθεροι, απατημένοι δεξιοί, σοσιαλφασίστες νοιώθουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να τους ενώνει αλλά φοβούνται και την παροιμιώδη δυνατότητα αυτού του κόμματος να αναγεννάται. Αν καταλάβουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα, θα ξεσκιστούν μεταξύ τους. Το καμπανάκι από την τρόικα περιμένουν.

Δυστυχώς, αυτή η εικόνα που τόσο δραματικά παρουσιάζω εδώ αντικατοπτρίζει εν πολλοίς και την εικόνα της κυβέρνησης της ίδιας. Δυστυχώς επίσης, ο πρωθυπουργός έχει ελάχιστες επιλογές σε έναν  μελλοντικό ανασχηματισμό, ο οποίος θα έρθει τη στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου ανακαλύψει ότι δεν έχει άλλο τρόπο να επιτύχει μια μικρή αναπήδηση των δημοσκοπικών ποσοστών προς τα επάνω. Δεν γνωρίζω, ούτε καν ο ίδιος το ξέρει, αν έχει ανθρώπους στους οποίους μπορεί να βασιστεί, από τη στιγμή μάλιστα που μερικές από τις προσωπικές του επιλογές δεν του «βγήκαν».  Το κακό είναι ότι πολλές  - άκρως απαραίτητες - διαρθρωτικές αλλαγές δεν έγιναν ενώ άλλες κινδυνεύουν να ακυρωθούν. Το επίσης κακό είναι ότι είναι ορατός ο κίνδυνος της αποτυχίας σκληρών και αντιλαϊκών μέτρων όχι απαραίτητα επειδή τα μέτρα αυτά καθ’ εαυτά ήταν στη λάθος κατεύθυνση – αν και πολλά όντως ήταν – αλλά επειδή η κυβέρνηση ολιγώρησε και ολιγωρεί στην υιοθέτηση άλλων. Αν αυτό είναι το κακό, το δυστύχημα είναι ότι το πολιτικό σκηνικό έτσι όπως διαμορφώνεται δεν εγγυάται ότι θα βρεθεί σύντομα λύση για τη χώρα. Εκτός εάν οι πολυπόθητες υπερβάσεις στο πολιτικό σκηνικό επιταχυνθούν από τις επερχόμενες εξελίξεις.

Παρ’ όλα τα παραπάνω, εξακολουθώ να είμαι αισιόδοξος. Πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία κρύβει δυναμισμό και δυναμική που θα απελευθερωθούν από ανάγκη την στιγμή που η απογοήτευση και η οργή κοπάσουν. Πιστεύω ότι η υγιής αλληλεγγύη χωρίς τις φιλοσοφικές στρεβλώσεις και τις πολιτικές αγκυλώσεις της επώδυνης μετεμφυλιακής και μεταδικτατορικής περιόδου θα επικρατήσει επειδή είναι σύμφωνη με την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Πιστεύω ότι θα βρεθούν εκείνες οι δυνάμεις που θα απομονώσουν ιδεολογικά την ψευδοπροοδευτική θεώρηση που ανέδειξε τις πλέον αντιφατικές προσωπικότητες σε κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες.  Αν βέβαια δεν μας καταβάλλει ο πανικός...