Πρώτη εντύπωση, άριστη

Δημιουργία Ξανά

Είμαι ειλικρινής: πήγαινα να μαζέψω επιχειρήματα εναντίον τους.  Όντας παιδί του πολιτικού συστήματος που κυβερνά την Ελλάδα, μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχτώ ότι μπορεί να υπάρχει σοβαρός πολιτικός λόγος εκτός των κλασσικών κομματικοπολιτικών γραμμών. Πόσο μάλλον αυτός ο λόγος να τολμά έστω να σκέφτεται τη δημιουργία κόμματος και μάλιστα χωρίς την παρουσία έστω ενός αναγνωρίσιμου πολιτικού ή ενός εν ενεργεία ή μη βουλευτή.

Είχα ήδη μελετήσει τις θέσεις τους, είχα σχεδόν με ευλάβεια, εντοπίσει τις αδυναμίες ή τα λάθη τους και ήμουν έτοιμος να τους κατατροπώσω. Και είχαν – έχουν - λάθη οι θέσεις τους, έχουν αδυναμίες, έχουν κενά. Έφτασα νωρίτερα, και σαν κουτσομπόλα, σχολίαζα τις οργανωτικές τους αδυναμίες (μπάχαλο τα κάνανε), το μέγεθος της αίθουσας (σιγά μην την γεμίσουν), τους συμμετέχοντες (ρε συ, ούτε ένας γνωστός).

Ύστερα, μπήκαμε στην αίθουσα και κάποια στιγμή ξεκίνησε η «ιδρυτική συνδιάσκεψη».  Ο πρώτος ομιλητής, πολύ κοντά στο γνωστό στυλ του ξερόλα πολιτικάντη, του φωνακλά, με τις χειρονομίες με ικανοποίησε απόλυτα: «ίδιοι μωρέ είναι, γιατί να πάρω το δήθεν όταν έχω το γνήσιο»; σκέφθηκα.

Από εκεί και μετά, καθηλώθηκα. Ένας - ένας, οι επόμενοι ομιλητές έκαναν τα μαγικά τους, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο και η αίθουσα γέμιζε πάθος, ένταση, χαρά, ορμή. Στέλιος Σταυρίδης, Χάρης Οικονομόπουλος, Θανάσης Μαυρίδης. Ώσπου ήρθε η ώρα του κ. Τζήμερου που σε πάμπολλες περιπτώσεις απογείωσε το κοινό, κοντά στα χίλια άτομα. Δεν μίλησε επιτηδευμένα αλλά μίλησε στην καρδιά του ακροατηρίου, μίλησε τη γλώσσα της αλήθειας, τη γλώσσα της λογικής. Δεν ήταν ευχάριστος, όχι. Ενέπνεε όμως εμπιστοσύνη γιατί ήταν αληθινός, ήταν ειλικρινής, είχε το πάθος αυτού που θέλει να πετύχει και ξέρει πως θα το κάνει. Συνέλαβα τον εαυτό μου να χειροκροτεί όχι λίγες φορές και άλλες τόσες γύρισα επιδοκιμαστικά προς τον διπλανό μου. Άλλες τόσες φορές συνέλαβα τον εαυτό μου να χολώνεται, όχι επειδή αυτά που άκουγα ήταν αναληθή αλλά επειδή ήταν κρίσεις ανθρώπων που μέχρι πρόσφατα ψήφιζα. Αλήθεια, χρειάσθηκε κουράγιο να αντέξω την αποδόμηση. Πολλές φορές προσπάθησα να επιστρατεύσω αντιρρήσεις αλλά δεν βρήκα μέσα μου ένα επιχείρημα υπεράσπισης και, πιστέψτε με, έψαξα.

Ο Θάνος Τζήμερος  με κέρδισε, το παραδέχομαι. Τον πίστεψα κι αυτό του το πιστώνω. Πήγα εκεί προκατειλημμένος εναντίον τους και έφυγα αισιοδοξώντας ότι σε αυτό το σάπιο σκηνικό υπάρχουν φωνές και άνθρωποι που μπορούν και θέλουν να δουλέψουν, άνθρωποι που έχουν ως όπλα τον ενθουσιασμό τους, την πίστη τους σε αυτό που κάνουν και στην επιτυχία, την λογική τους. Άνθρωποι που ευαγγελίζονται τα αυτονόητα, πραγματιστές και οραματιστές ταυτόχρονα.

Βέβαια έχουν πολύ δρόμο ακόμα να κάνουν μέχρι να φτάσουν στο σημείο να ζητούν με αξιώσεις την ψήφο του λαού. Έχουν πολύ δρόμο αλλά ελάχιστο χρόνο μπροστά τους και πρέπει να βιαστούν. Στον λίγο αυτό χρόνο οφείλουν να διορθώσουν τα λάθη τους και να φροντίσουν να μην κάνουν νέα. Τουλάχιστον να μην κάνουν πολλά ή ουσιώδη.

Δεν περιμένω ούτε επιθυμώ να ταυτιστώ με όλες τις θέσεις τους ούτε με όλα τα μέλη ή στελέχη τους. Εξ άλλου δημοκρατία είναι η σύνθεση απόψεων μέσα από τον διάλογο και όχι η κατάκτηση της ομοιομορφίας. Περιμένω απλά να βρίσκω αυτιά έτοιμα να ακούσουν και μυαλά πρόθυμα να δεχτούν αλλαγές και νέες ιδέες. Δεν θέλω να συμφωνήσω σε όλα, αρκεί που ταυτίζομαι σε βασικά. Δηλώνω ότι είμαι πρόθυμος να βοηθήσω όπου και όπως μπορώ και για όσο χρονικό διάστημα τα χνώτα μας ταιριάζουν.  Ελπίζω να τα καταφέρουν, να τα καταφέρουμε,  όχι για να ικανοποιηθώ εγώ, δεν πρόκειται να απογοητευτώ, ξέρω τα όρια του καθενός ανθρώπου και του κάθε εγχειρήματος – και τα δικά μου φυσικά. Ελπίζω να τα καταφέρουν γιατί το χρειαζόμαστε.

Καλοτάξιδη Δημιουργία.