Στάδιο Πολέμου και Αντιπαλότητας

Από τη στιγμή που ο κ. Παπουτσής δεν συγκέντρωσε τις απαιτούμενες από το καταστατικό υπογραφές προκειμένου να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος του κόμματός του, με βάση ποια λογική έστω συζητήθηκε η πιθανότητα να παρακαμφθεί το καταστατικό προκειμένου να είναι υποψήφιος;
Τι μάθημα αλήθεια δίνει στην κοινωνία μια τέτοια στάση ενός κόμματος; Τι εισπράττει ο απλός πολίτης όταν βλέπει ότι ένας κανονισμός δεν ισχύει πάντα και απέναντι σε όλους; Πως θα τον καλέσεις αύριο, ΣΗΜΕΡΑ αυτόν τον πολίτη να σεβαστεί έναν νόμο, έναν κανονισμό, μια διάταξη, έναν ηθικό κανόνα; Τι επιχείρημα θα του αντιτείνεις όταν σου πει «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» ή ότι ο ΧΙ νόμος δεν θα εφαρμοσθεί ποτέ;
Τι ηθικό ανάστημα έχει ένας επί μακρόν υπουργός ο οποίος ζητάει να μην ισχύσει για προσωπικό του όφελος ένας κανονισμός; Θα είναι αυτός ο άνθρωπος υποψήφιος βουλευτής; Και θα ψηφιστεί; Αυτός, η προσωποποίηση της κρίσης;

Αντιτείνουν πολλοί ότι ο κ. Παπουτσής δεν συγκέντρωσε τον απαραίτητο αριθμό ψήφων επειδή τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου υπέκυψαν στις αφόρητες πιέσεις της πλευράς Βενιζέλου. Αν αυτό ισχύει έστω και στο ελάχιστο, αν δηλαδή το ανώτερο όργανο του ΠΑΣΟΚ είναι ευάλωτο σε πιέσεις και αποφασίζει όχι με ελεύθερη βούληση αλλά με βάση τη ένταση των πιέσεων που ασκούν άλλοι πάνω του, τότε το κόμμα αυτό είναι επικίνδυνο για τη χώρα και θα πρέπει να αυτοδιαλυθεί. 

Όλο το σκεπτικό που παρέθεσα δεν έχει να κάνει με το ότι αντιπαθώ τον κ. Παπουτσή και συμπαθώ κάποιον άλλον. Ο κ. Βενιζέλος μου είναι ούτως ή άλλως μη αποδεκτός για λόγους πολιτικής αισθητικής. Δεν περνά δηλαδή το αρχικό κόσκινο της προσωπικής μου διαδικασίας επιλογής. 

Διαβάζω τελευταία τα φλογερά και γεμάτα συναίσθημα λογύδρια ή ολιγόλεξα συνθήματα (γραμμένα ειδικά για τουίτερ και φέισμπουκ) των οπαδών του κ. Γ.Α. Παπανδρέου και χαμογελώ με κατανόηση. Οι μισοί από αυτούς, αφού αδειάσουν τα τελευταία αποθέματα χολής τις επόμενες μέρες θα κάνουν καρπιαίες ασκήσεις προκειμένου να είναι έτοιμοι για τα κομματικά χειροκροτήματα λίαν συντόμως. Οι άλλοι μισοί θα ιδιωτεύσουν περιμένοντας ξανά την ευκαιρία να βρεθεί – και θα βρεθεί – ο αντίπαλος του Βενιζέλου για να επιστρέψουν νικητές. Βέβαια, η ιδεολογία απουσιάζει παντελώς από το σκηνικό. Πρόκειται απλά για μια μάχη προσωπικών μηχανισμών. Πάρα πολλοί από τους λεγόμενους ΓΑΠικούς ήταν έτοιμοι να χειροκροτήσουν τον κ. Παπουτσή, όχι γιατί συμφωνούν με το ιδεολογικό του στίγμα ή διαφωνούν με το ιδεολογικό σίγμα του κ. Βενιζέλου αλλά απλά γιατί είναι αντίπαλος του εχθρού. Ποδόσφαιρο κανονικό δηλαδή. Συγχωρήστε με για την αναφορά μου σε ιδεολογίες. Δεν υπάρχουν πλέον σε αυτό το επίπεδο αντιπαράθεσης. 

Είναι βέβαια εξαιρετικά λυπηρό να «βλέπω» ανθρώπους πραγματικά έξυπνους και αξιόλογους να έχουν εμπλακεί σε μια τέτοια λογική η οποία μπορεί να εκτονώνει αρχέγονα ένστικτα αλλά δεν μπορεί να αποτελεί βάση πάνω στην οποία οικοδομείται μηχανισμός που θα κληθεί ίσως να κυβερνήσει. Ας το σκεφθούν. Ας σκεφθούν αν αυτή η στάση τους συνέβαλε στο να οδηγηθεί η χώρα στα σημερινά της αδιέξοδα.