Η κρισιμότητα των στιγμών

Στη δραματική κατάσταση της Ελληνικής Οικονομίας έχω αναφερθεί αρκετές φορές ακόμα και πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου. Οι συνέπειες της δυσχερέστατης κατάστασης της οικονομίας μας δεν περιορίζονται, δυστυχώς, στην οικονομική δυσπραγία αλλά αγγίζουν τομείς που υποσκάπτουν τα θεμέλια της δημοκρατίας ακόμη και της υπόστασης της πατρίδας μας.

Ήδη έχουμε χάσει μεγάλο μέρος της δυνατότητας να χαράσσουμε εθνική οικονομική πολιτική και σταδιακά κινδυνεύουμε να απωλέσουμε την πολιτική μας αυτονομία σε μια σειρά άλλων ζητημάτων, όσο οι δανειστές μας και οι παντώς είδους “πρόθυμοι” σπεύδουν να μας εξυπηρετήσουν με διάφορα ανταλλάγματα. Έτσι, δεν θα είναι καθόλου εύκολες οι όποιες διαπραγματεύσεις μας, καθώς οι πιέσεις μπορεί να μετατραπούν σε καθαρούς εκβιασμούς για κλείσιμο ανοιχτών εθνικών θεμάτων ή για υιοθέτηση της μιας ή της άλλης θέσης σε κάθε θέμα που θα προκύπτει.

Όσο η κατάσταση επιδεινώνεται ή έστω δυσκολεύει, και θα παραμείνει δύσκολη ή επιδεινούμενη τουλάχιστον για ένα τετράμηνο, η δυνατότητα απορρόφησης των όποιων κλυδωνισμών θα μειώνεται ταχύτατα. Αυτό το γνωρίζουν οι κάθε μορφής κερδοσκόποι της παγκόσμιας αγοράς και θα το εκμεταλλευτούν στο έπακρο προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Όσοι ελπίζουν στην καλοσύνη συμμάχων ή ποντάρουν στην ηθική του συστήματος, μάλλον βαυκαλίζονται. Στο σύστημα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς δεν υπάρχει χώρος για ηθική ούτε βοήθεια χωρίς αντάλλαγμα. Η κυβέρνηση θα έχει να επιλέξει κάθε φορά το τίμημα που θα κληθούμε να καταβάλουμε ως χώρα για κάθε μικρή βοήθεια που θα μας δοθεί.

Στο εσωτερικό της χώρας, επιθέσεις θα δεχτεί στη ρίζα του το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα. Σε καιρούς έντονης οικονομικής κρίσης είναι ιστορικά βέβαιο ότι ακραίες εθνικιστικές και ολοκληρωτικές φωνές κερδίζουν έδαφος και εκλογική πελατεία. Τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα και οι κοινωνικά αποκλεισμένοι γίνονται εύκολος στόχος λαϊκίστικων κηρυγμάτων και ο κοινωνικός ιστός εύκολα διαρρηγνύεται όσο μερικοί αισθάνονται ότι η κοινωνία τους αποκλείει.

Οι στιγμές είναι προφανώς κρίσιμες και όποιος δεν το βλέπει ή δεν το δέχεται δεν είναι απλά ανόητος αλλά επικίνδυνος.

Σ' ένα τέτοιο κλίμα, στη διαδικασία κορύφωσης μιας πρωτόγνωρης κρίσης, το πρώτο που δεν θα έπρεπε να έχει θέση στην πολιτική μας σκηνή είναι μικροκομματικές λογικές. Λογικές που βλέπουν την κρίση σαν ευκαιρία αύξησης κομματικών επιρροών ή εκλογικών κερδών. Αυτό, φυσικά, δεν συνεπάγεται ισοπέδωση πολιτικών επιλογών ή απεμπόληση θέσεων κομμάτων. Σημαίνει απλά, ότι στη συγκεκριμένη συγκυρία έχουμε όλοι την ωριμότητα να προτάξουμε το πατριωτικό συμφέρον που στη δεδομένη χρονική στιγμή είναι η αντιμετώπιση της κρίσης και η διατήρηση της ανεξαρτησίας μας.

Η έξοδος από την κρίση θα μοιάζει μακρινή όσο δεν συνειδητοποιούμε – και όλα δείχνουν ότι δεν το έχουμε κάνει – το μέγεθός της και τις συνέπειές της. Μπορεί όμως να γίνει περισσότερο εύκολη από όσο κάποιοι νομίζουν ή θέλουν αν όλοι ενώσουμε τις δυνάμεις μας και κατευθύνουμε τις προσπάθειές μας. Αυτό απαιτεί πρωτ' απ' όλα ν' αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Συνδικαλιστικές λογικές περασμένων δεκαετιών που είχαν σαν βασική τους αρχή το “ζητάω το μέγιστο για να κερδίσω το λίγο λιγότερο” και αυτό το κάνω χρησιμοποιώντας θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, δεν μπορεί να έχουν θέση στη σημερινή συγκυρία. Ιδεολογήματα που έθεταν από τη μια μεριά τον αδικημένο και αόριστο “λαό” και από την άλλη το παντοδύναμο και ομοίως αόριστο “σύστημα”, δεν θα φέρουν κανένα αποτέλεσμα. Η μόνη λογική που θα πρέπει να διέπει τις πράξεις μας είναι μια: Πανστρατιά και ενότητα μέχρι να βγούμε από την κρίση. Μετά την έξοδο θα έχουμε και τις ευκαιρίες και την πολυτέλεια να αντιπαρατεθούμε.

Έτυχε σε αυτή την κυβέρνηση να διαχειριστεί την κρίση. Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε στη θέση της. Έχουμε υποχρέωση όλοι μας να στηρίξουμε την προσπάθειά της. Είναι θεμιτό – επιβάλλεται ίσως – να κριτικάρουμε τις αποφάσεις της ή τις επιλογές της. Δεν είναι καθόλου όμως θεμιτό να υπονομεύουμε τις όποιες μεταρρυθμιστικές της προσπάθειες, διότι, στην παρούσα συγκυρία, στρεφόμαστε όχι κατά της κυβερνητικής πλειοψηφίας αλλά κατά της ίδιας της πατρίδας μας. Ας το αναλογιστούν αυτό οι διάφοροι εργατο – αγροτοπατέρες που προκειμένου να μην θιγούν τα “κεκτημένα” τους, ναρκοθετούν τα Κεκτημένα της Ελλάδας.