Το πολιτικό υποκείμενο ως αντικείμενο του πόθου

Υπάρχει τελικά χώρος για ένα νέο κόμμα (δεν αντέχω να ακούσω ξανά τη φράση «πολιτικό υποκείμενο») στην ελληνική πολιτική σκηνή; Σαφώς υπάρχει. Είναι ανάγκη αυτό να προκύψει ως αποτέλεσμα πολιτικών διεργασιών με σκοπό την σύγκλιση υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών, ομάδων ή προσώπων;  Θα ήταν επιθυμητό αλλά όχι απαραίτητο. Η άποψή μου, όπως ήδη την έχω εκφράσει σε προηγούμενο άρθρο μου, είναι ότι η συζήτηση με στόχο γενικευμένες συμπράξεις οποιασδήποτε μορφής  έχει ήδη οδηγηθεί σε αδιέξοδα και είναι ατελέσφορη, εκτός αν συμβούν δραματικές ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό.

Τι μένει λοιπόν; Ή καλύτερα γιατί δεν είχε ευτυχή κατάληξη η προσπάθεια; Τι λείπει; Το πολιτικό θάρρος. Οι του κεντρώου χώρου ποτέ δεν το είχαν, όντας αρκούντως συντηρητικοί και μετριοπαθείς, σε καμιά περίπτωση δεν θα αποτολμούσαν ριψοκίνδυνα εγχειρήματα, όπως είναι η δημιουργία ενός δυναμικά εξωστρεφούς και επιθετικά λαϊκού – με την έννοια της πορείας προς το λαό – κόμματος. Δεν θα ταίριαζε στην αισθητική τους, όπως συνηθίζουν να λένε, επειδή έμαθαν να επιλέγουν πολιτικό υποκείμενο (εντάξει, ας ευθυμήσουμε λίγο) όπως ακριβώς διαλέγουν κοστούμι ή ξενοδοχείο για την επόμενη ολιγοήμερη απόδρασή τους.

Λείπει όμως και από την μετριοπαθή, ευρωπαϊκή και μεταρρυθμιστική (και εν μέρει κατ’ όνομα) αριστερά, επειδή σε αυτή περισσεύουν οι τύψεις για την αποτυχημένη της προσπάθεια να ελέγξει ή να τιθασεύσει την κρίση. Επιπρόσθετα, ο μακροχρόνιος εναγκαλισμός της με την εξουσία, την έχει μπολιάσει με τον άκρως συντηρητικό κυβερνητισμό. Τα κομμάτια της αριστεράς που δεν κυβέρνησε τότε, γιατί δεν «βγαίνουν μπροστά»; Που είναι σε αυτούς το πολιτικό θάρρος; Ποτέ δεν είχαν. Ζώντας πάντα στη σκιά των υπόλοιπων συντρόφων τους, έμαθαν να ζουν με την πολιτική δειλία και τώρα που ελευθερώθηκαν δεν μπορούν να διαχειριστούν ούτε την ελευθερία τους ούτε την συμμετοχή τους στην κυβέρνηση.

Τότε τι; Υπάρχει λύση; Η άποψή μου είναι ότι υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που μπορούν και πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, να αναλάβουν την ιστορική τους ευθύνη και να σαρώσουν την πολιτική σκηνή.  Εκείνοι που θα εκφράσουν την επιδιωκόμενη ενότητα, όχι μέσα από μηχανιστικές διαδικασίες άθροισης προσώπων και συνένωσης μηχανισμών αλλά από την σύγκλιση ιδεών, απόψεων, θέσεων. Όχι μέσα από διαδικασίες συνεύρεσης παλαιών αλλά γέννησης  του καινούργιου. Εκείνοι που θα σταθούν δίπλα και μαζί με τον μέσο Έλληνα, όχι για να τον επιπλήξουν ή για να τον νουθετήσουν. Όχι για να τον σύρουν από το μπράτσο ή για να τον σπρώξουν. Όχι για να τον χαϊδέψουν ή να τον καλοπιάσουν αλλά για να του μιλήσουν με την γλώσσα της αλήθειας. Που θα του παρουσιάσουν ένα σχέδιο για τη χώρα με αρχή, μέση και τέλος. Με ενδιάμεσους στόχους, με επιμέρους σκοπούς, με συγκεκριμένες τακτικές επιλογές. Ένα σχέδιο που θα περιλαμβάνει λεπτομερή περιγραφή κάθε φάσης και αναφορά στα πρόσωπα που θα το πραγματοποιήσουν. Που θα εξηγήσουν με σαφήνεια σε ποιους απευθύνονται με ποιους θα συμπορευθούν και ποιους θα εκφράσουν. 

Ο λόγος τους πρέπει να είναι λιτός και καθαρός, όπως και η θέση τους. Όπως και τα μήνυμα που θα εκπέμπεται από την παρουσία τους. Ξεκάθαρο και πάντα στο στόχο. Όχι διφορούμενες εκφράσεις, ήξεις – αφήξεις, όχι ανακολουθίες ή έλλειψη αποφασιστικότητας. Όχι ελιτισμός ή λαϊκισμός. Την εμπιστοσύνη την κερδίζουν οι γνώστες, οι σίγουροι, οι αποφασισμένοι. Αυτοί που πατάνε πάνω στην μακροχρόνια σωρευμένη εμπειρία των γενιών που πέρασαν, χωρίς να κρέμονται από πάνω τους. Που χαράσσουν το νέο σεβόμενοι το παλιό αλλά είναι πρόθυμοι να το γκρεμίσουν όπου και όταν χρειασθεί. Που η πολιτική γι’ αυτούς είναι προσφορά και όχι κατάθεση.

Αν αυτοί δεν αρπάξουν την ευκαιρία τώρα, είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε αρκετά χρόνια κάτω από την δικτατορία των μετρίων.