Τα πολλά πρόσωπα του λαϊκισμού

Πριν από λίγο καιρό χειροκροτήθηκε από πολλούς φίλους – διαδικτυακούς και μη – η πρωτοβουλία γνωστού Δημάρχου του λεκανοπεδίου να δημιουργήσει μια αγορά όπου οι παραγωγοί αγροτικών προϊόντων, παρακάμπτοντας τα κυκλώματα των μεσαζόντων θα μπορούσαν να διαθέτουν σε χαμηλές τιμές τα προϊόντα τους απ’ ευθείας στους καταναλωτές.

Λαμπρή ιδέα.

Την «λαμπρή» αυτή ιδέα έσπευσαν τότε να υιοθετήσουν δημόσια και κυβερνητικά στελέχη, βουλευτές και άλλοι. Προσπάθησε φίλος, ένθερμος οπαδός της ιδέας να βαφτίσει την αγορά. «Λαϊκή» του είπα. Του εξήγησα ότι η κάθε λαϊκή αγορά σε κάθε γωνιά της Ελλάδας έχει αυτό τον σκοπό και τον ίδιο στόχο: να δώσει την ευκαιρία σε παραγωγούς και καταναλωτές να συναντηθούν χωρίς την διαμεσολάβηση άλλων. Με τα χρόνια, η αδιαφορία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της κυβέρνησης οδήγησαν στην στρέβλωση του θεσμού έτσι ώστε σήμερα ο τύπος που πουλάει μαρούλια στην λαϊκή με το καρτελάκι «Παραγωγός» στον πάγκο του να είναι ακριβότερος από το μανάβικο της γειτονιάς.

Μούφα η λαμπρή ιδέα.

Μεταρρυθμιστικός νεολαϊκισμός. Αυτό είναι η λαμπρή ιδέα. Αντί ο Δήμος, η πολιτεία και το καταναλωτικό κίνημα να εφαρμόσουν τους νόμους και τις δυνατότητες που έχει ο καθένας από αυτούς, ξανακάνοντας τις λαϊκές αγορές όπως έπρεπε να είναι, δημιουργούν μια επικοινωνιακή πομφόλυγα η οποία, όσο παραμένει το σύστημα ως έχει, θα οδηγήσει την λαμπρή ιδέα απλά σε έναν μηχανισμό αύξησης  των αδειών πωλητή λαϊκών αγορών. Αύξησης της πελατείας του συστήματος δηλαδή.  

Το κακό δεν είναι ότι ο κάθε δήμαρχος τσαλαβουτά στον λαϊκισμό. Το κακό είναι πόσο εύκολα οι πολίτες καταπίνουν το δόλωμα μαζί με το αγκίστρι.

Την ίδια χαρά είδα σε μάτια φιλών όταν γνωστός πολιτευτής διακήρυττε από διαδικτυακού άμβωνος με τον στόμφο που τον διακρίνει την ανάγκη να απαγορευτούν ΤΩΡΑ οι διαδηλώσεις στο οδόστρωμα. Κανείς δεν σκέφθηκε – αναρωτήθηκα – πως θα στριμώξεις στο πεζοδρόμιο διαδηλώσεις των 10, 20 ή περισσότερων χιλιάδων διαδηλωτών. Ποιος σου εξασφαλίζει ότι δεν θα έχεις τόσους. Εντάξει, τις συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες τις παραβλέπουμε. Καλά, τον Ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό τον ξεχνάμε. Κανείς όμως δεν σκέφθηκε ότι θα εξασφαλίσεις μεν την ροή των οχημάτων στην πόλη αλλά θα εκτοπίσεις τους πεζούς; Κανείς δεν αναρωτήθηκε ότι όλα τα καταστήματα θα πρέπει να κλείνουν κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων – όπως κάνουν ακριβώς και τώρα; Κανείς. Εκτός ίσως από τον ίδιο τον λαϊκιστή, ο οποίος έχει έτοιμη την επόμενη τσεκουράτη ρήση, με την χρήση κεφαλαίων πάντα: Να απαγορευτούν οι διαδηλώσεις ΤΩΡΑ!

Αν κανείς πιστεύει ότι η ελληνική κοινωνία πάσχει από την έλλειψη απαγορεύσεων και αστυνομικών μέτρων θα του πρότεινα να προτιμήσει να ψωνίσει το γνήσιο. Με αυτό τον τρόπο και αυτός θα προστατευθεί (το ιμιτασιόν είναι κακής ποιότητας και μικρότερης αντοχής στο χρόνο) και εμείς θα ξέρουμε με πόσους έχουμε να κάνουμε πραγματικά.

Τα παραδείγματα νεολαϊκισμού, ο οποίος είναι ολόιδιος με τον προηγούμενο, είναι πάρα πολλά. Τόσα πολλά που με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο εχθρός είναι μέσα μας. Όχι δίπλα μας, όχι μόνο απέναντί μας. Μέσα μας. Γι’ αυτό είναι πιο επικίνδυνος.