Θέλουμε;

Ελάχιστες, αν έχουν απομείνει, είναι πλέον οι αλλοδαπές εταιρείες που χορηγούν πίστωση σε συνεργάτες  τους ή αντιπροσώπους τους στην Ελλάδα.  Σύντομα θα αρχίσουν να εμφανίζονται προβλήματα ακόμα και στην παραγωγική διαδικασία βιομηχανικών μονάδων της ημεδαπής αναφορικά με την προμήθεια ανταλλακτικών ή πρώτων υλών. Τα φαινόμενα έλλειψης ρευστότητας είναι άκρως μεταδοτικά, λειτουργούν πολλαπλασιαστικά και συχνά πλήττουν τους ίδιους φορείς δυο και τρεις φορές. Διάφοροι οικονομικοί τομείς στην Ελλάδα κρατιούνται ζωντανοί - όσοι κρατιούνται - με τεχνάσματα ή κινούμενοι στο μεταίχμιο της καταστροφής. Οι ελλείψεις είναι εδώ σε πρώιμες μορφές: προϊόντα μειωμένης ποιότητας, μικρότερη ποικιλία ειδών κ.τ.λ.

Η χώρα έχει εισέλθει στον κύκλο της αυτοτροφοδοτούμενης κρίσης ρευστότητας και όσο περνούν οι μέρες ή οι ώρες, η κατάσταση τείνει να γίνει μη αναστρέψιμη. Τα εισοδηματικά κατώτερα στρώματα έχουν συμπιεστεί στο μη περαιτέρω, η μεσαία τάξη έχει εξαφανιστεί και το τραπεζικό σύστημα είναι ανίκανο να χρηματοδοτήσει ανάκαμψη.

Ο λαός, ελλείψει άρτου αρκείται στα θεάματα: ποδόσφαιρο και πολιτική. Τα κόμματα μοιράζουν μια πίττα που δεν υπάρχει και διοργανώνουν πολυέξοδες προεκλογικές εκστρατείες με χρήματα που κανείς δεν γνωρίζει που βρήκαν. Λογομαχούν, αναλώνονται, περιγράφουν την «επόμενη μέρα». Οι πολίτες τους ακούν με τον ίδιο τρόπο που κοιτούν τα φωτορεπορτάζ από την πλούσια ζωή των αστέρων στα φθηνά λαϊκά περιοδικά.

Κανείς δεν βγαίνει στο μπαλκόνι της ζωής να δείξει την πραγματικότητα. Κανείς, και όμως πρέπει. Πρέπει να ειπωθεί ότι αυτό που γνωρίσαμε δεν υπάρχει πια. Αυτό που ζήσαμε και που θεωρούσαμε δεδομένο είναι οριστικά παρελθόν. Είμαστε πτωχοί. Πρέπει να αποφασίσουμε ότι δεν υπάρχουν πουθενά κρυμμένα χρήματα, δεν υπάρχουν καν χρήματα. Πρέπει να αποφασίσουμε ότι η μεμψιμοιρία δεν είναι λύση αλλά πρόβλημα. Ότι δικαίωση είναι η επιβίωση. Ότι το αύριο δεν έρχεται, το φέρνουμε. Με δουλειά. Πολλή και σκληρή δουλειά.  Πρέπει να ωριμάσουμε. Μια χώρα - έφηβη, οφείλει να ενηλικιωθεί σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και με πολύ σκληρό τρόπο. Αν δεν το κάνει, θα συμβεί μόνο του αλλά θα διαρκέσει περισσότερο και θα είναι πολύ πιο επώδυνο.

«Που μας κατάντησαν» ακούω να ψιθυρίζουν πολλοί. Που καταντήσαμε λέω εγώ. Σκεφθείτε, σας παρακαλώ, πόσες ανάλογες στιγμές σαν αυτές που ζούμε συμπυκνωμένες το τελευταίο δίμηνο έχουμε ζήσει, τουλάχιστον οι μεγαλύτεροι. Πόσες προεκλογικές εκστρατείες όπου ακολουθούσαμε το όμορφο ψέμα κι ας γνωρίζαμε βαθιά μέσα μας ότι είναι ψέμα. Πόσα λόγια μεγάλα, λόγια όμορφα, λόγια ιστορικά, λόγια γλυκά, λόγια, λόγια, λόγια ακούσαμε. Δεν μας τα είπανε: Ζητήσαμε να τα ακούσουμε. Παραγγελιά ήτανε. Τα επιβάλαμε. Τα βάλαμε στο στόμα εκείνων που χρίσαμε ηγέτες μας. Πείτε στα παιδιά σας την αλήθεια: εμείς φταίμε, κανείς άλλος. Εμείς οφείλουμε και να το αλλάξουμε.  Χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς παιδιάστικες αντιδράσεις, με ωριμότητα και αποφασιστικότητα. Προετοιμασμένοι για τα χειρότερα που έρχονται και αποφασισμένοι να τα ξεπεράσουμε. Μπορούμε. Θέλουμε; …. Θέλουμε;