Τα χρίσματα που καίνε

Αν υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα τον Σεπτέμβρη του 2010 στην Ελλάδα είναι ότι κάτι (ποσοτικά) μεγάλο γκρεμίστηκε. Το μαρτυρούν κραυγαλέα τα ερείπια που παρατηρεί κανείς γύρω του καθώς και η αστεία αιώρηση στο κενό μερικών «ινστιτούτων» του παρελθόντος που νομίζουν ότι έχουν σωθεί ή ελπίζουν να γλιτώσουν. Η πτώση των τελευταίων ίσως είναι η πιο επώδυνη.

Το να κάνεις εκλογές μέσα σε ένα τέτοιο τοπίο είναι λίγο σαν να περπατάς σε ναρκοπέδιο και απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες. Ικανότητες που ούτε τα πολιτικά στελέχη πρώτης γραμμής των κομματικών επιτελείων δείχνουν να έχουν (τουλάχιστον αυτά που ασχολούνται με τις επερχόμενες εκλογές στην αυτοδιοίκηση) ούτε η πλειοψηφία των προβεβλημένων υποψηφίων σε αυτές. Το όλο σκηνικό αποκτά ίσως σουρεαλιστικές διαστάσεις αν αναλογιστεί κανείς ότι οι νέοι άρχοντες θα διοικήσουν σε ένα νέο γεωγραφικό τοπίο με ένα εντελώς διαφορετικό νομοθετικό πλαίσιο σε μια συγκυρία πρωτόγνωρη, δύσκολη με πρωτοφανείς προκλήσεις.

Έχει ειπωθεί από πολλούς ότι η τοπική αυτοδιοίκηση ήταν ο χώρος στον οποίο η διαφθορά και η καταπάτηση της έννοιας της νομιμότητας πήρε τρομακτικές διαστάσεις και είναι ακριβώς έτσι. Αν λοιπόν κανείς έχει συνειδητοποιήσει την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα και επιθυμεί την έξοδο από αυτήν με τέτοιο τρόπο ώστε το μέλλον να είναι καλύτερο, το πρώτο που θα πρέπει να κάνει είναι να αποκοπεί εντελώς από το παρελθόν, ειδικά σε ότι αφορά πρόσωπα και πολιτικές που συνέβαλαν στην καταστροφή.

Αυτά όμως είναι ευχές και ελπίδες που ουδεμία ή ελάχιστη σχέση έχουν με την πολιτική πρακτική. Τα κόμματα επιλέγουν υποψήφιους τώρα και οι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν σε λιγότερο από 2 μήνες. Εκτός από το ΚΚΕ που ουσιαστικά διορίζει υποψήφιους και λειτουργεί ανεξάρτητα από την πολιτική επικαιρότητα, σε όλους τους άλλους κομματικούς χώρους υπήρξαν μικρότερα η μεγαλύτερα προβλήματα με σοβαρότερα αυτά στο μόρφωμα που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ. Η περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν μπορεί να αποσχολήσει καμια σοβαρή πολιτική ανάλυση. Άλλες επιστήμες πρέπει να ασχοληθούν με αυτή.

Ιδιαίτερης μνείας χρήζει η περίπτωση του κυβερνώντος κόμματος. Είχε την ωριμότητα να προβεί σε μια εκ βάθρων αλλαγή του τοπίου στον αυτοδιοικητικό χώρο, είχε τη βούληση να βάλει νέους κανόνες, να διαγράψει νέα πορεία κόντρα σε όλες τις προβλέψεις και κόντρα σε κατεστημένες νοοτροπίες. Το έκανε με απόλυτη επιτυχία! Περίμενε κανείς να δείξει την ίδια ωριμότητα και ανάλογου επιπέδου πολιτική κρίση στη διαδικασία υλοποίησης της πολιτικής του. Φευ!

Σε συγκυρίες σαν αυτή που ζούμε, η πλειοψηφία των ανθρώπων αργεί να «ξεκινήσει» μια νέα πορεία προς τα μπρος. Στέκεται για καιρό στα ερείπια της καταστροφής και περιφέρεται ανάμεσα στην αυτολύπηση, την οργή κατά πάντων και ειδικά κατά των εξουσιών, το κλάμα. Είναι ίδιο της ανθρώπινης φύσης αυτό. Λίγοι θα βρεθούν οι οποίοι θα αποφασίσουν να «καταπιούν» την τραγωδία και να στρέψουν το βλέμμα τους στο αύριο. Είναι επίσης ίδιο της φύσης μετά από λίγο, σταδιακά αυτούς τους λίγους να αρχίσουν να τους ακολουθούν και άλλοι ώσπου όλοι να επανέλθουν. Νόμος της επιβίωσης.

(Ανάμεσα σε αυτούς οι οποίοι «βλέπουν μπροστά» υπάρχουν μερικοί οι οποίοι αυτό που θέλουν και επιδιώκουν είναι να χτίσουν ένα αντίγραφο αυτού που γκρεμίστηκε. Είναι οι πιο επικίνδυνοι. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που ξέρουν ότι δεν λύνεις προβλήματα με τις μεθόδους που τα δημιούργησαν).

Τον Νοέμβρη, την εποχή που ο κόσμος θα είναι στις κάλπες, το τοπίο θα είναι μέσα στη σκόνη της καταστροφής καθώς θα εξακολουθεί ο κόσμος γύρω μας να γκρεμίζεται και μάλιστα με πάταγο. Αφού λοιπόν όλοι σχεδόν θα είναι κατά των εξουσιών, σε τι προσβλέπει το κυβερνών κόμμα και ακολούθησε την πεπατημένη στην διαδικασία επιλογής των υποψηφίων και στην χρισματοδότηση;

Δεν θα μπορούσε να καταθέσει ένα αυτοδιοικητικό μανιφέστο στο οποίο θα περιέγραφε σε αδρές γραμμές τα χαρακτηριστικά ενός ιδανικού υποψήφιου δημάρχου ή περιφερειάρχη αλλά και το πλαίσιο διοίκησης ενός δήμου ή περιφέρειας και στο τέλος να καλέσει τους ψηφοφόρους του να επιλέξουν αυτόν που πλησιάζει περισσότερο σε αυτή την εικόνα;

Περίμενα από το ΠΑΣΟΚ αυτή την τόλμη γιατί κάποιοι έδειξαν ότι τολμούν. Φαίνεται όμως ότι επικράτησαν στις τελικές επιλογές όσοι θέλουν να αναπαράγουν ακριβώς το σύστημα που μας οδήγησε στις με αβέβαιη έκβαση και επώδυνες για την συντριπτική πλειοψηφία του λαού και της πατρίδας περιπέτειες. Με τον τρόπο αυτό μπορεί τελικά να «καούν» και επιλογές που κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν ιδανικές.