Ποια αριστερά;

Τι αντίτιμο είναι κανείς έτοιμος να πληρώσεις προκειμένου να μην οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές; Είναι εθνικό ή κομματικό το συμφέρον που επιτάσσει τη μη προσφυγή στις κάλπες;
 Κυβερνώσα αριστερά είναι η έτοιμη να κυβερνήσει ή η επιθυμούσα με κάθε τρόπο να συμμετέχει σε κυβερνήσεις; 

Θέστε τα παραπάνω ερωτήματα σε όσους από τους μετριοπαθείς αριστερούς του μεταρρυθμιστικού χώρου ταυτίζουν την ευθύνη της αριστεράς απέναντι στον τόπο και την ιστορία του με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση. Προσπαθήστε να ανιχνεύσετε αν η ταύτιση της μετριοπάθειας με την συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνεργασίας εδράζεται επί πραγματικού ή είναι σύμπτωμα κυβερνητισμού.

Οι κυβερνήσεις συνεργασίας απαιτούν ελάχιστο κοινό σχέδιο - πρόγραμμα, αλληλοσεβασμό των συμμετεχόντων  και διαρκή συνεννόηση. Κυβερνήσεις συνεργασίας έχουμε όταν πρόκειται να εξυπηρετηθεί υπέρτατο εθνικό συμφέρον. Στη δεύτερη περίπτωση, ο στόχος πρέπει να είναι καθαρός, η συμμετοχή όσο το δυνατόν ευρύτερη και η διάρκεια του εγχειρήματος, συγκεκριμένη.

Τι από τα παραπάνω έχουμε σήμερα;

Αν υποθέσουμε ότι η συγκυβέρνηση ακολουθεί έναν ελάχιστο κοινό πολιτικό σχεδιασμό, αυτός συναποφασίσθηκε από τους κυβερνώντες απούσης της «αριστεράς της ευθύνης», είτε γιατί το επέλεξε (περίπτωση της ΔΗΜΑΡ μετά την αποχώρησή της) είτε γιατί θεσμικά δεν ήταν υποχρεωμένος κανείς να την ερωτήσει και δεν την ρώτησε. Να ερωτήσει εξάλλου ποιος ποιον; Οι μεν - οι κυβερνώντες - υπάρχουν ως εκλογικές πολιτικές οντότητες, οι δε ως επιθυμητό στο μυαλό ορισμένων.

Αν υποθέσουμε ότι η παρούσα κυβέρνηση υπηρετεί έναν εθνικό στόχο, ποιος είναι αυτός και πώς ακριβώς τον υπηρετεί; Στον βαθμό που η χώρα είναι οι πολίτες της και οι πολίτες που θα έρθουν στο μέλλον, πώς εξυπηρετείται η επιβίωσή τους από την παρούσα συγκυβέρνηση; Ποιες αλλαγές έχουν γίνει ή έχουν δρομολογηθεί ώστε να αλλάξει άρδην η δομή και ο τρόπος λειτουργίας του κράτους με στόχο τη μέγιστη αποτελεσματικότητα με το ελάχιστο δυνατό κόστος; Ποιες πρωτοβουλίες έχουν αναληφθεί ώστε να λειτουργήσουν οι θεσμοί; Τι έχει γίνει ώστε το κράτος να αποκτήσει χαρακτηριστικά κράτους δικαίου; Ποιες πράξεις οδηγούν σε εκ θεμελίων αναδιοργάνωση του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους»; Πολύ φοβάμαι ότι οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι κόλαφος για την παρούσα κυβέρνηση. Όχι ότι για τις προηγούμενες θα ήταν ύμνος ή έστω χάδι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Είναι άλλος ο στρατηγικός στόχος; Είναι η αποφυγή της χρεοκοπίας; Ποιος αλήθεια το πιστεύει αυτό σήμερα; Μήπως είναι η είσπραξη μετρητών για τη συνέχιση της λειτουργίας ΑΥΤΟΥ του κράτους; Αν ναι, να το γνωρίζουμε. Υπάρχει άλλος στόχος και αν ναι, ποιος;

Άρα, αν δεν υπάρχει στρατηγικό σχέδιο και δεν υπάρχει εξυπηρέτηση συγκεκριμένου, πως παρέχεται στήριξη και μάλιστα εν λευκώ στην παρούσα κυβέρνηση και μάλιστα με βάση ποια λογική η στήριξη αυτή χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για την αυτοαπόδοση του τίτλου «αριστερά της ευθύνης»;

Μήπως μετετράπη σε πολιτική θέση η επιλογή του - κατ’ υποκειμενική εκτίμηση - μη χειρότερου; Μήπως τελικά μόνο ο φόβος του εκλογικού αποτελέσματος ωθεί τους περισσότερους να στηρίζουν μια αποτυχημένη κυβέρνηση (το γεγονός της αποτυχίας το παραδέχονται ιδιωτικά όλοι) και αν ναι, είναι βάσιμος ο φόβος αυτός; Σαφέστατα, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αφορά το μέλλον της χώρας ή το μέλλον των προσώπων που φοβούνται. Αυτό μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Σε κάθε περίπτωση, ο φόβος της λαϊκής ετυμηγορίας αντιτίθεται στην αριστερή λογική στον βαθμό που η αριστερά και η δημοκρατία είναι έννοιες ταυτόσημες - και για τη δική μου αριστερά είναι - και στον βαθμό που η λαϊκή ετυμηγορία είναι θεμέλιο της δημοκρατίας.Ο φόβος αυτός όμως βοηθά στην αναπαραγωγή και τη διαιώνιση της ιδέας του κράτους - κομματικού λάφυρου που καταλαμβάνεται και κατέχεται από κομματικούς στρατούς μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση. Μήπως αντί των κραυγών ή των φόβων θα έπρεπε να αναληφθούν εκείνες οι πολιτικές πρωτοβουλίες οι οποίες θα ενδυνάμωναν τα χαρακτηριστικά τού κράτους που δεν πρέπει να επηρεάζονται από κυβερνητικές εναλλαγές; Γιατί τελικά δεν αναλαμβάνονται τέτοιες πρωτοβουλίες; Επειδή κανείς δεν θέλει να αναληφθούν. Επειδή το κράτος είναι κομματικό βιλαέτι και τέτοιο πρέπει να παραμείνει, όπως ακριβώς υπάρχουν συνδικαλιστικά βιλαέτια, για την καλή υγεία των οποίων φροντίζει μέρος της αντιπολίτευσης. Σε αυτό το πάρε - δώσε θέλει να συμμετέχει η αριστερά της ευθύνης; Αυτό είναι το ιδανικό της; Μήπως έχει μπερδέψει τη μετριοπάθεια με τον συντηρητισμό; Μήπως στέρεψε από ιδέες, παλμό, ορμή και η μόνη της έγνοια είναι η πολιτική επιβίωση σχηματισμών και προσώπων;

Ελπίζω πως όχι. Το ξέρω πως όχι. Έχω - πολλοί έχουμε - υπομονή και επιμονή. Δεν μας έμεινε εξάλλου κάτι άλλο να δώσουμε ή να χάσουμε.

Το παραπάνω πρωτοδημοσιεύτηκε ελαφρώς διαφορετικό  στον Κλόουν στις 25/10/2013