Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Είναι η κρίση που σου σπάει την πόρτα

Michelangelo Carravagio,
το μαρτύριο του Αγίου Ματθαίου (λεπτομέρεια)
Είσαι αισιόδοξος, και δραστήριος, και τολμηρός. Οι αλλαγές σε εξιτάρουν και οι προκλήσεις λογίζονται προσκλήσεις. Τολμάς και πέφτεις στα βαθιά και πέφτεις και σηκώνεσαι ξανά και πέφτεις ξανά, ματώνεις, πονάς, υποφέρεις και σηκώνεσαι. Ξανά και ξανά.
Κι ύστερα έρχεται η κρίση που σου τρίζει τα δόντια κι εσύ της χαμογελάς προκλητικά, σου γρυλίζει κι εσύ της βγάζεις τη γλώσσα και παραμένεις αισιόδοξος. Και δραστήριος. Και τολμηρός. Και πέφτεις, και σηκώνεσαι, και πέφτεις, και πέφτεις, και πέφτεις.  Και σηκώνεσαι στα γόνατα γιατί παραπάνω δεν μπορείς αλλά χαμογελάς και την περιγελάς την κρίση και φωνάζεις και μοιράζεις γνώσεις και απόψεις και θέσεις και ορθώνεις το κουτσουρεμένο σου ανάστημα στην κρίση και την περιγελάς.
Κι ύστερα επιλέγεις τι θα πληρώσεις και προτιμάς να αφήσεις απλήρωτο το ασφαλιστικό σου ταμείο, γιατί προέχει το φαγητό και οι ανάγκες των παιδιών σου – οι σπουδές τους, η ζωή τους. Και η κρίση σου γρατζουνά την πόρτα, σου πετάει πέτρες σε απειλεί. Κι εσύ την περιγελάς, της γυρνάς την πλάτη, αδιαφορείς.
Κι ύστερα αρρωσταίνεις, και νοσηλεύεσαι αλλά είσαι ανασφάλιστος και από το νοσοκομείο σου ζητάνε λεφτά εκ των υστέρων αλλά δεν μπορούν να σου πάρουν πίσω την υγεία που σου χάρισαν και την χρωστάς στο ελληνικό δημόσιο, που είσαι εσύ αλλά δεν είσαι εσύ γατί ελληνικό δημόσιο δεν υπάρχει πια. Εσύ, υπάρχεις;
Κι ύστερα έρχεται το ελληνικό δημόσιο, που είσαι εσύ αλλά δεν υπάρχει πια – εσύ υπάρχεις; - και σου ζητά τα μισά από τα λεφτά που έβγαλες πέρυσι και που μετά βίας έφτασαν για να επιβιώσεις κι εσύ δεν έχεις να τα πληρώσεις. Κι ύστερα σκέφτεσαι τα δυο ζευγάρια γερόντους που στηρίζουν την επιβίωσή σου με την λειψή τους σύνταξη και πέφτεις και δεν θέλεις να σηκωθείς. Κι ύστερα αρρωσταίνεις ξανά, σοβαρότερα και ύστερα θυμάσαι ότι δεν έχεις ασφάλεια, κι ύστερα θυμάσαι ότι δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή σου πια, κι ύστερα διαπιστώνεις ότι το νοσηλεία για όλους δεν είναι πάντα νοσηλεία και σαφώς δεν είναι για όλους, κι ύστερα πέφτεις γιατί επέλεξες να πέσεις, γιατί δεν θέλεις πια να στέκεσαι, κι ύστερα αποδέχεσαι την ήττα σου.
Κι ύστερα η κρίση σου σπάει την πόρτα και εισβάλει στη ζωή σου. Όχι, δεν εισβάλει. Παίρνει αυτό που ήδη είναι δικό της, γιατί δεν έχεις ζωή, γιατί δεν είσαι, δεν υπάρχεις, δεν ζεις. Μονάχα η κρίση είναι εδώ, παντού. Πάντα ήταν εδώ.

Κι ύστερα, χαμογελάς. Ξανά. Αλλιώς…

2 σχόλια: