Κοινωνική Δημοκρατία

Είναι ένα χωριουδάκι χαμένο στα ορεινά Χάσια. Πενήντα κάτοικοι όλοι κι όλοι, γέροι στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Ένα λεωφορείο πηγαινοέρχεται από την Καλαμπάκα ως εκεί, δυο φορές την ημέρα. Σχεδόν πάντα άδειο. Τις καθημερινές, τρεις επιβάτες είναι μόνιμοι. Μαθητές γυμνασίου, κατεβαίνουν στην πόλη, στο κοντινότερο σχολείο. Συνοδεύονται περιστασιακά από έναν ή περισσότερους που κατεβαίνουν στους γιατρούς, στην τράπεζα, στην αγορά. Τα Σαββατοκύριακα τα δρομολόγια σταματούν.

Το κράτος πληρώνει στο ΚΤΕΛ ένα σημαντικό ποσό κάθε μήνα για να κρατήσει ζωντανή αυτή την γραμμή. Δεν είναι απλά ένα δρομολόγιο, είναι ο σωλήνας που τροφοδοτεί με οξυγόνο το χωριό. Αν κοπεί, το χωριό θα σβήσει.

Για να κρατηθεί ζωντανή η γραμμή, για να κρατηθεί ζωντανό το χωριό πληρώνουμε, μέσω της φορολογίας, όλοι εμείς. Λιγότερο από όλους, μπορεί και καθόλου, πληρώνουν οι κάτοικοι του χωριού. Αυτό σημαίνει όμως «κοινωνία»: να στηρίζει το σύνολο όλα τα επί μέρους μέλη του. Η κοινωνία δεν παρέχει τις υπηρεσίες της ανάλογα με το ποσό που πληρώνει ο κάθε πολίτης, γι αυτό δεν κάνει προαιρετική την φορολόγηση. Την κάνει όμως αναλογική ώστε να είναι το δυνατό δικαιότερη. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τους νόμους: δεν είναι προαιρετική η ισχύς τους.

Προσωπικά, αν είχα την ευχέρεια, θα έδινα επιπλέον χρήματα ώστε τέτοιες γραμμές – άγονες γραμμές νησιών, γραμμές λεοφωρείων ΚΤΕΛ που αγκομαχούν σε ορεινούς φιδογυριστούς δρόμους, να μην σβήσουν ποτέ. Αυτό όμως είναι αλληλεγγύη. Το άλλο, είναι οργανικό κομμάτι της "κοινωνίας".

Δεν θέλω να σβήσουν αυτές οι γραμμές. Ακόμα κι αν ήταν μόνο οι μαθητές οι επιβάτες. Αξίζουν τα χρήματα.

Υ.Γ. Στο χωριό που έχω υπόψη, οι μαθητές είναι Αλβανοί. Μετανάστες. Μπορεί λαθραίοι, μπορεί νόμιμοι, σίγουρα υπέροχοι. Τις σπουδές τους πληρώνουν και οι χρσαβγίτες. Αυτή είναι η γλυκιά εκδίκηση της Δημοκρατίας. Αυτή η Δημοκρατία με κάνει να νοιώθω περήφανος.