Ο εκπαιδευτικός όπως τον βλέπω εγω

Έχω μεγαλώσει τρία παιδιά, που έμαθαν γράμματα όλα σε Δημόσια Σχολεία και Δημόσια Ελληνικά Πανεπιστήμια. Πριν από αυτό, υπήρξα φυσικά μαθητής επί δεκατρία χρόνια (ναι, δεν ήμουν από τα καλά παιδιά). Καταναλώνοντας λοιπόν από το 1967 Δημόσια Παιδεία, έχω την πείρα του μαθητή και του γονιού και μπορώ να μιλώ γι’ αυτή όπως εγώ την έζησα και από την πλευρά που την έζησα.

1.       Το να πετύχεις καλό εκπαιδευτικό είναι τις περισσότερες φορές ζήτημα καθαρής τύχης 

2.       Το να καταδείξεις τον κακό δάσκαλο και να τον απομακρύνεις από την αίθουσα διδασκαλίας είναι δυσκολότερο από το να αφοπλίσεις βόμβα κατασκευασμένη από τον καλύτερο βομβιστή. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου ο Έλληνας είναι αυτόματα, αναντίρρητα, παθιασμένα αλληλέγγυος με τον διπλανό του που τυχαίνει να είναι και συνάδελφός του.

3.       Σε πληθώρα περιπτώσεων, η διδασκαλία είναι το ίδιο επικίνδυνη δουλειά με αυτήν του πυροτεχνουργού που αναφέραμε παραπάνω. Μαθητές, γονείς και τοπικές κοινωνίες είναι σε θέση να κάνουν την ζωή του εκπαιδευτικού κυριολεκτικά κόλαση και κανείς δεν είναι σε θέση ή δεν θέλει να τους σταθεί αλληλέγγυος.

4.       Πολλοί εκπαιδευτικοί δεν έχουν επαφή με το αντικείμενο που διδάσκουν. Το σύστημα μετεκπαίδευσης και αυτομόρφωσης είναι διάτρητο και περισσότερο λειτουργεί ως ενισχυτικό του εισοδήματος παρά υπηρετεί τον σκοπό του.

5.       Πολλοί εκπαιδευτικοί ενισχύουν το εισόδημά τους με ιδιαίτερα. Δεν ξέρω αν είναι όλοι, δεν ξέρω αν είναι οι περισσότεροι αλλά είναι πολλοί. Οι περισσότεροι από αυτούς καταλήγουν να έχουν πάρεργο και βάρος την κύρια και φορολογητέα εργασία τους:  το Δημόσιο Σχολείο.

6.       Υπάρχουν εκπαιδευτικοί που η πνευματική τους ισορροπία έχει διαταραχθεί σε τέτοιο βαθμό που η θέση τους δεν θα έπρεπε να είναι στην αίθουσα διδασκαλίας. Αυτό και μόνο δείχνει το ανθυγιεινό της εργασίας και του εργασιακού περιβάλλοντος. Γι’ αυτό τον λόγο οι εκπαιδευτικοί «δουλεύουν λιγότερο». Γι’ αυτό τον λόγο επίσης θα έπρεπε, ύστερα από αξιολόγηση της κατάστασής τους από ειδικούς, να στελεχώνουν διοικητικές υπηρεσίες σχετικές με την εκπαίδευση.

7.       Η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών που στελεχώνουν διοικητικές υπηρεσίες (π.χ. Διευθύνσεις Εκπαίδευσης) κατέλαβαν τις θέσεις των με αποσπάσεις λόγω γνωριμιών ή κομματικής ένταξης την στιγμή που υπάρχουν εκπαιδευτικοί που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται σε σχολικές αίθουσες (δες παραπάνω).

8.       Τα σχολεία και το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ένα τεράστιο καζάνι όπου υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι, κομματάρχες, πολιτευτές, συνδικαλιστές, κόμματα έχουν προσθέσει ο καθένας από κάτι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να εξυπηρετεί αλλότριους σκοπούς και να απομακρύνεται από την βασική του λειτουργία.

9.       Δεν υπάρχει λύση στο απίθανο κουβάρι της εκπαίδευσης που να μην έχει θύματα, να μην έχει αδικημένους, να μην έχει ανατροπές. Κάθε μέρα που περνάει οι όποιες αναγκαίες ανατροπές θα είναι περισσότερο επώδυνες και η μετάθεσή τους στο μέλλον απλά θα κάνει τις επιβεβλημένες αποφάσεις να έχουν τραγικότερες συνέπειες.

10.   Τα πιο αθώα θύματα οποιασδήποτε αλλαγής και τα μόνα τα οποία θα έπρεπε ΟΛΟΙ να φροντίζουμε είναι τα παιδιά. Υπ’ αυτή την έννοια, η δήλωση του Κουράκη ότι πάνω από τα παιδιά είναι ο εκπαιδευτικός έχει θέση μόνο στο πτυελοδοχείο της ιστορίας.

Έχω γνωρίσει και έχω φίλους εκπαιδευτικούς που είναι πραγματικοί Δάσκαλοι, από αυτούς που υποθέτω ότι οι μαθητές τους θα τους θυμούνται και θα δακρύζουν από νοσταλγία. Θυμάμαι κι εγώ μερικούς τέτοιους από τα σχολικά μου χρόνια. Ας τιμήσουν αυτή την εικόνα τους….