Πολιτικός Αμοραλισμός

"Chessboard of Good and Evil" by Olivia Boa, Switzerland

Την ζωή πολλών πολιτικών χαρακτηρίζει η φράση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Στην πράξη βέβαια και στο 99,9% των περιπτώσεων, κανείς στην πορεία δεν θυμάται το σκοπό και απομένει μόνο το μέσον ως μοναδικό επιδιωκόμενο. Αξίες, αρχές, ιδεολογίες και ιδεολογήματα, οράματα και όνειρα υποτάσσονται σταδιακά και ανεπαίσθητα στην προσωπική αναρρίχηση σε δομές εξουσίας – η οποία επιδιώκεται στο όνομά τους – και για να επιτευχθεί αυτή και να διατηρηθεί στη θέση του ο πολιτικός, χρησιμοποιεί τα πάντα.   

Το παραπάνω είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της παρουσίας μιας ολόκληρης γενιάς πολιτικών που περιγράφεται καλύτερα με την φράση «πολιτικός αμοραλισμός».

Ο πολιτικός αμοραλισμός ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό και για την κρίση – η οποία είναι γενικά παραδεχτό ότι δεν είναι απλά μια δημοσιονομική κρίση – και για την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών. Ο πολιτικός αμοραλισμός είναι ο προθάλαμος του ολοκληρωτισμού.

Θα πίστευε κανείς ότι η κρίση θα οδηγούσε σε αυτόματη απόρριψη του πολιτικού αμοραλισμού. Φευ!

Είναι λυπηρό αλλά είναι γεγονός να παρατηρεί κανείς ότι νεαροί βλαστοί, φρέσκοι στην πολιτική αρένα κάθε μεγέθους ή επιπέδου, από όλα τα χαρακτηριστικά των πολιτικών οι οποίοι ανδρώθηκαν στην προ κρίσης εποχή, επέλεξαν να υιοθετήσουν τον πολιτικό αμοραλισμό.

Τα πάντα γίνονται εύκολα και ξεδιάντροπα θυσία στο όνομα του σκοπού. Δεν υπάρχουν ηθικοί κανόνες, δεν υπάρχουν θεμελιώδεις αρχές, δεν υπάρχουν όρια. Όλα καθυποτάσσονται στον σκοπό, λες και ο σκοπός παράγει ηθική ή λειτουργεί ως ηθικό καθαρτήριο. Η πορεία είναι προδιαγραμμένη, η κατάληξη γνωστή και η όποια προσπάθεια θνησιγενής. Λυπηρή διαπίστωση αλλά τραγικά αληθινή.
Το χειρότερο αλλά αναμενόμενο επίσης, οι φορείς του πολιτικού αμοραλισμού απολαμβάνουν της δημοφιλίας καθώς δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουν στο κάθε ακροατήριο αυτό που θέλει να ακούσει και καθώς ακροατήρια μπορεί κανείς να βρει παντού, αμοραλιστές θα συναντήσει σε όλο το πολιτικό ουράνιο τόξο.