Ήρωες για μια μέρα, για πάντα ήρωες.

Πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία

και με τυφλή μανία, ξέσκιζα τον εχθρό.

Τώρα με χειρουργεί, μια αλλήθωρη νεολαία

μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική. 

Οι γέροι χωριστά, οι νέοι άλλο πράμα

όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά

Εξαργύρωσαν, λέει, την συμμετοχή τους στο Πολυτεχνείο. Έτσι μάθανε και εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια. Όπως εξαργυρώνουν τη συμμετοχή στο Big Brother, νομίζουν, έτσι εξαργυρώνεται και η συμμετοχή στο Πολυτεχνείο. Τι θαρρούν ότι ήταν Εκείνες οι Μέρες; Ένα μεγάλο rave party;

Εκείνες οι Μέρες μύριζαν θάνατο. Μύριζαν φυλακές και ξύλο πολύ. Μύριζαν βασανιστήρια σε υγρά υπόγεια και τρέξιμο κι αγωνία. Όχι αγωνία για το αν θα κερδίσει ο ΠΑΟΚ αλλά αν αύριο θα είσαι ζωντανός κι ελεύθερος.

Εκείνες οι Μέρες μύριζαν φόβο και πανικό κι απόρριψη. Ελάχιστοι ήσαν όσοι στάθηκαν στο πλευρό εκείνων των παιδιών. Ελάχιστοι ήσαν οι πατριώτες που σήκωσαν το βλέμμα κόντρα στα όπλα και στη βία.

Ένα τσούρμο παιδιά, ένα τσούρμο άγιοι, μια χούφτα ήρωες που ανέλαβαν την υποχρέωση απέναντι στην Ιστορία της Ελλάδας να αποκαταστήσουν την τιμή της και το έκαναν με τον καλύτερο τρόπο: έγραψαν σελίδες έτσι όπως μόνο στα Βιβλία της Ιστορίας γράφονται: με Φως και Αίμα.

Πως το εξαργυρώνεις ΑΥΤΟ; Θα πάψει ποτέ η Μαρία, ο Κώστας, ο Μήτσος να είναι η Μαρία του Πολυτεχνείου, ο Κώστας του Πολυτεχνείου, ο Μήτσος του Πολυτεχνείου; Ότι κι αν έκανε από εκεί και πέρα μέχρι σήμερα, ό,τι κι αν κάνει αύριο, τα πάντα και για πάντα θα βρίσκονται κάτω από το δυσθεώρητο μέγεθος της ηρωικής πράξης τους 37 Νοέμβρηδες πίσω.

Όσο γι' αυτούς που λένε : καλύτερα σύντροφε που έφυγες νωρίς, ας ψάξουν να βρουν τη μάνα του Διομήδη του Κομνηνού να της το πουν. Τη μάνα που της στέρησαν την αγκαλιά της, το φως της, τον Ήλιο της.

Η έλλειψη σεβασμού χαρακτηρίζει λαούς που οδεύουν στο χαμό τους. Ας μην το ξεχνούν αυτό όσοι με περισσή ευκολία επιδίδονται σε ασκήσεις κριτικής απέναντι στη “γενιά του Πολυτεχνείου”