Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Λόγος περί χρεοκοπίας

Δεύτερη μέρα με τις τράπεζες κλειστές, capital controls, με τις συνομιλίες ανάμεσα στην Ελλάδα και τους δανειστές να έχουν καταρρεύσει, το κλίμα να είναι άκρως αρνητικό και το μέλλον να μοιάζει αδύνατο να αποφευχθεί.
Η πολυαναμενόμενη αντίδραση των αγορών, η οποία θα οδηγούσε τον παγκόσμιο καπιταλισμό σε ήττα δεν ήρθε, τουλάχιστον χθες και σήμερα και μάλλον ούτε αύριο θα κάνει την εμφάνισή της. Οι μεγάλοι χρηματιστηριακοί  δείκτες κινήθηκαν χθες πτωτικά σχεδόν σε όλο τον κόσμο, με την Ευρώπη να αντιμετωπίζει τα υψηλότερα αρνητικά (πάνω από 3,5% ο DAX και ο CAC) και την Αμερική να επηρεάζεται λιγότερο. Το ευρώ έκανε την έκπληξη με το τέλος να το βρίσκει ενισχυμένο έναντι του δολαρίου, πράγμα που οδήγησε σήμερα την Ασία να ανοίξει θετικά και να κινείται συνεχώς «πράσινα» ενώ η Ευρώπη κινείται μεν αρνητικά αλλά γύρω στο -1%.
Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι ένα ακόμη θεωρητικό διαπραγματευτικό χαρτί «κάηκε» απότομα  και πλέον βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την επόμενη ψυχρολουσία που είναι α) η αδυναμία πληρωμής των οφειλών μας προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και β) το τέλος των μηχανισμών στήριξης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Τα δύο αυτά γεγονότα σημαίνουν ότι με τα σημερινά δεδομένα είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα ανοίξουν οι τράπεζες την ερχόμενη Τρίτη και στην καλύτερη περίπτωση, είναι αμφίβολο αν θα ανοίξουν όλες. Επιπλέον, η Ελλάδα θα βρίσκεται σε καθεστώς ουσιαστικής πτώχευσης και στάσης πληρωμών σε περιβάλλον σκληρού νομίσματος και με αδυναμία νομισματικών χειρισμών.
Με αυτές τις προοπτικές, η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος μοιάζει με πολυτέλεια αν δεν είναι πράξη παράνοιας, για τον απλούστατο λόγο ότι, ασχέτως με το αποτέλεσμα, η πορεία, οι εναλλακτικές, οι δυνατότητες χειρισμών θα είναι εξαιρετικά περιορισμένες και καμιά σχέση θα έχουν με τις συνθήκες που περιγράφονται στο ερώτημα των ψηφοδελτίων. Να θυμίσω εδώ ότι ένα δημοψήφισμα δεν γίνεται για να διαδηλώσει μια πλειοψηφία ή μια μειοψηφία την άποψή της αλλά για τη λήψη αποφάσεων. Όποιος «κονταίνει» το νόημα και την ουσία του δημοψηφίσματος θα απολογηθεί στο εδώλιο της ιστορίας και θα έχει να δώσει λόγο για πολλά εκείνη την ώρα.
Θα πει κανείς «δηλαδή, τι μπορούσαμε να κάνουμε;». Πολλά, είναι η απάντηση, και από καιρό τώρα αλλά σταθήκαμε ολίγιστοι μπροστά στην Ιστορία και στην Κρισιμότητα των Στιγμών και αυτό δεν μπορέσαμε ποτέ να το ξεπεράσουμε. Προτάξαμε τις ιδεοληψίες μας και τις εμμονές μας έναντι του κοινού συμφέροντος που επέβαλε απλά την γρήγορη έξοδο από την κρίση. Προτιμήσαμε την προστασία της παράταξης και του μικροσυμφέροντος και αρνηθήκαμε να σηκώσουμε το κεφάλι πάνω από το εφήμερο.
Ακόμα και σήμερα, ακούω από τους τωρινούς διαχειριστές της εξουσίας να λένε ότι θα υποφέρουμε ένα – δυο – τρία χρόνια αλλά θα βγούμε από την όποια κρίση, περήφανοι. Κύριοι, η κρίση δεν είναι μόνο νούμερα αλλά πίσω από αυτά υπάρχουν άνθρωποι, το θυμάστε αυτό ή τώρα δεν σας αφορά ή δεν σας εκφράζει; Κύριοι, τα τωρινά νούμερα θα είναι περισσότερο κόκκινα από ποτέ και το κόκκινο δεν θα έχει να κάνει με το πρόσημό τους, όχι μόνο. Θα έχει να κάνει με τις καταστροφές που θα πλήξουν πάλι τους αδύναμους, τους μη έχοντες, τους κινούμενους στο περιθώριο της κοινωνίας, της παραγωγής, της κοινωνίας, ένα περιθώριο που θα μεγαλώνει και θα διογκώνεται κάθε μέρα. Ένα περιθώριο, τον πόνο του οποίου ούτε το κράτος θα μπορέσει να απαλύνει – γιατί θα έχει πρακτική αδυναμία να το κάνει – ούτε η κοινωνία θα είναι σε θέση να εκφράσει την αλληλεγγύη της, γιατί (θυμάστε;) την μάθατε να μπερδεύει την αλληλεγγύη με την ελεημοσύνη.
Όλα τα παραπάνω, θα είναι παιδική εκδρομή μπροστά στην πιθανότητα εκτροπών που κανείς (ΚΑΝΕΙΣ) δεν κάνει κάτι να αποφύγει. Κανείς δεν κάνει κάτι να θωρακίσει το αύριο από ακραίες συμπεριφορές. Παντού και εκατέρωθεν όλοι λεκιάζουν το φόρεμα της δημοκρατίας και της ομαλότητας με κραυγές για προδοσίες, για ειδικά δικαστήρια, για ελικόπτερα, για κρεμάλες. Εδώ και πέντε χρόνια τα ίδια. Κι αν οι ευθύνες του συρφετού που προπηλάκιζε συστηματικά πολίτες και πολιτικούς από ετών είναι δεδομένες, δεν θα παραγνωριστούν ποτέ και οι ευθύνες όσων ήταν στα θύματα τότε και τώρα κραυγάζουν για Γουδί, καταστροφές και δικαστήρια.

Δεν είμαι αισιόδοξος, καθόλου. Οι θεοί της Ελλάδας και του καθενός μας να βάλουν το χέρι τους. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου