Γνώση που δεν μοιράζεται

Οι συζητήσεις και οι έντονοι διαξιφισμοί σχετικά με το μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας, με αφορμή τις δηλώσεις της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ κυρίας Ρεπούση, απέδειξαν ότι τα γλωσσικά ζητήματα εξακολουθούν να διχάζουν την ελληνική κοινωνία και ανέδειξαν μια σειρά προβλημάτων, κυρίως συμπεριφοράς.

Ανέδειξαν όμως και μια κοινή αγωνία όλων για την γλώσσα, την διάσωση του πλούτου της και την εξάπλωσή της. Συμβαδίζει όμως με αυτή την αγωνία η συλλογική μας συμπεριφορά ή το επίπεδο γνώσης της γλώσσας; Υποστηρίζεται με πράξεις ή μένει στα μεγάλα λόγια και στον εντυπωσιασμό των χρονογραφημάτων;

Ας ρίξουμε μια ματιά στο ελληνικό διαδίκτυο. Κανείς σοβαρός ερευνητής, μελετητής, φοιτητής, μαθητής ή απλά περίεργος φιλομαθής δεν θα επιμείνει περισσότερο από δέκα λεπτά αναζητώντας λίγη περισσότερη από την επιφανειακή πληροφορία πάνω σε ένα οποιοδήποτε θέμα. Σπάνια - και μάλλον με τη βοήθεια της τύχης - θα μπορέσει να ανακαλύψει κάτι χρήσιμο, εκτενές ή λεπτομερές. Εφόσον γνωρίζει αγγλικά - και οι περισσότεροι πλέον γνωρίζουν - θα καταφύγει στον ωκεανό της ξενόγλωσσης πληροφορίας και το μόνο του μέλημα θα είναι η αξιολόγηση ή η ταξινόμησή της.

Πάρτε για παράδειγμα την γουικιπίντια, ένα εγχείρημα που παγκόσμια κατακτά τον σεβασμό των χρηστών που αναζητούν μερικές βασικές έστω πληροφορίες στα γρήγορα. Ρίξτε μια ματιά έπειτα στην ελληνική της έκδοση και βιώστε την πλήρη απογοήτευση: ακόμα και ελληνικά λήμματα είναι απλά μια κακή μετάφραση των αντίστοιχων της αγγλικής.

Φαντάζεστε που οδηγεί αυτό: όταν οι Έλληνες, ειδικά η νέα γενιά, αναζητά τη γνώση σε κείμενα γραμμένα στα αγγλικά, τότε η ελληνική γλώσσα οδεύει ταχύτατα προς τον θάνατό της - τον ορισμό της νεκρής γλώσσας αναζητήστε τον στο διαδίκτυο.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δεν μπορώ να βρω όσο κι αν ψάχνω πρωτογενή δεδομένα για την βροχόπτωση κάποιας περιοχής; Κλιματικά δεδομένα; Την παροχή ενός ποταμού; Την στρεμματική απόδοση του σιταριού στην Θεσσαλία; Την διακύμανση της τιμής του φυσικού αερίου; Τα διοικητικά πρόστιμα που επιβλήθηκαν από την τάδε υπηρεσία; Τις επιχειρήσεις και το είδος τους που αδειοδοτήθηκαν από την Διεύθυνση Υγιεινής μιας περιφερειακής ενότητας;

Μια απάντηση είναι ότι πολλά από αυτά τα δεδομένα απλά δεν υπάρχουν. Μια δεύτερη ότι υπάρχουν σε δεκάδες στατιστικά δελτία, μελέτες, εργασίες, αυτοψίες αλλά κανείς δεν τα κωδικοποιεί και δεν τα δημοσιεύει. Μια τρίτη ότι θεωρούνται πολύτιμη γνώση από την οποία κάποιοι ελπίζουν να βγάλουν κέρδος.

Όποια κι αν είναι η δικαιολογία το γεγονός παραμένει ένα: το ελληνικό διαδίκτυο είναι πάμφτωχο σε εγγραφές. Αλωνίζουν μόνοι τους οι συνωμοσιολόγοι της δεκάρας, οι κουτσομπόληδες, οι προπαγανδιστές.

Οι λοιποί επιμένουμε να θεωρούμε τη γνώση κτήμα μας και να την κρατάμε σαν πολύτιμο θησαυρό. Ακόμα και όταν έχουμε πληρωθεί από το δημόσιο για να την παράγουμε. Μόνο που ξεχνάμε ότι γνώση που δεν μοιράζεται, δεν είναι γνώση.