Δεν δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ τα σημερινά αδιέξοδα

Δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ για τα σημερινά αδιέξοδα – αν υπάρχουν τέτοια. Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλέξης – ειδικά αυτός - κάνουν καλά τη δουλειά τους.

Τι βιώνουμε αλήθεια σήμερα;

Υπάρχει μια βάση επί της οποίας επικάθησε η οικονομική κρίση. Μια βάση που ήταν παρούσα επί πολλές δεκαετίες και η οποία δημιουργήθηκε απλώθηκε και εδραιώθηκε αργά και σταθερά έτσι ώστε όταν έγινε αντιληπτή ήταν ήδη καθεστώς. Τα χαρακτηριστικά αυτής της βάσης είναι πολιτικά και κοινωνικά. Διαπερνούν όλη την κοινωνία οριζόντια και κάθετα  ανεξάρτητα από οικονομική κατάσταση, εκπαίδευση, τόπο κατοικίας. Έχουν να κάνουν με την κουλτούρα, την κοινωνική ηθική, την πολιτική ηθική, την φιλοσοφία ζωής. Αυτή η βάση είναι άρρωστη με συνέπεια όλο το οικοδόμημα που λέγεται Ελλάδα να νοσεί από τη ρίζα του. Δεν είναι εύκολο να δεις την νόσο αλλά όλοι γνωρίζουν τα συμπτώματά της: λοβιτούρα, λαμογιά, μαγκιά, επιχορήγηση, αρπαχτή, κολλητός, μέσο, συναλλαγή, διαπλοκή, μίζα, πάμπερς, δωράκι, μετάθεση, διορισμός, κόμμα, κομματική αλληλεγγύη, εξυπηρέτηση, κομματική οργάνωση, συνδικαλισμός, συνεταιρισμός, κεκτημένα, απεργία, κατάληψη, εξέγερση, αποκλεισμός, κραυγές, λεφτά (των άλλων) και άλλα πολλά.

Επί αυτής της βάσης οποιαδήποτε κρίση μπορούσε εύκολα να μετατραπεί σε μείζονα. Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς Κάλχας για να το καταλάβει. Όπως, έπρεπε να είναι πολύ ανόητος όποιος θεωρούσε ότι κάθε κρίση μπορεί να ξεπεραστεί παραβλέποντας τη βάση πάνω στην οποία θα ενέσκηπτε.

Οι κυβερνήσεις Σημίτη, πράττοντας εθνικά σωστά επέλεξαν να φέρουν την Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την ένταξη στην Ευρωζώνη και, μαζί με την ένταξη της Κύπρου αλλά και τις προσπάθειες για ένταξη στην ΕΕ της Τουρκίας, να επιχειρήσουν να λύσουν δια παντός ένα από τα πλέον δισεπίλυτα διακρατικά προβλήματα. Δυστυχώς, για πολλούς λόγους, δεν το κατάφεραν. Εγκατέλειψαν επίσης την οικονομία, αμέσως μετά την ένταξη στην ευρωζώνη, στα χέρια των κομματικά σκληρών και των φίλα προσκείμενων συνδικαλιστών με αποτέλεσμα τον σταδιακό εκτροχιασμό των δεικτών. Το εύκολο χρήμα δηλητηρίασε την οικονομική και κοινωνική ζωή και προκάλεσε μια πλασματική αίσθηση πλούτου σχεδόν στο σύνολο του πληθυσμού.  

Οι κυβερνήσεις Καραμανλή – ειδικά η μικρής διάρκειας δεύτερη - αντί να συμμαζέψουν το ξεχείλωμα το μετέτρεψαν σε σπορ. Επί των ημερών του «μικρού» η κρίση χρέους από σενάριο μετατράπηκε στην πιθανότερη εξέλιξη. Τον τελευταίο χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ, όταν πολλοί πλέον μιλούσαν για προσφυγή στο ΔΝΤ, εντός και εκτός Ελλάδας, οι υπουργοί επιδόθηκαν σε ένα όργιο παροχών που εκτόξευσε το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη και έφερε την κρίση επί των πυλών.

Η κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ήρθαν να διαχειριστούν την κρίση. Το έκαναν όμως τελείως λάθος. Από τους πρώτους μήνες άσκησης πολιτικής γίναμε μάρτυρες υπουργών διαφορετικής ταχύτητας και διαφορετικής αντίληψης της πραγματικότητας. Ο ένας πάλευε με τα κρατικά αυτοκίνητα τη στιγμή που ο άλλος δεν ήξερε τι να κάνει το υπουργείο του χωρίς Γραμματείς και ο τρίτος έψαχνε να βρει τι υπάρχει στα ταμεία. Χάος, ανοργανωσιά, ερασιτεχνισμός. Μετά την απώλεια του συγκριτικού πλεονεκτήματος των πρώτων μηνών μετά την ευρεία εκλογική νίκη όλα έγιναν σύμφωνα με τον ελληνικό πολιτικό νόμο: υποσχέσεις που δεν τηρούνται, νόμοι που δεν εφαρμόζονται, ανικανότητα, απραξία.  Μόνο που αυτή τη φορά μας παρακολουθούσε ο κόσμος όλος και οι υποσχέσεις είχαν δοθεί προς τους συμπατριώτες μας Ευρωπαίους. Ένα χρόνο μετά τις εκλογές ακούγαμε καταγγελίες για το πώς δεν δουλεύουν υπηρεσίες των υπουργείων λες και κυβερνούν οι υπάλληλοι και εκτελούν οι Υπουργοί. Περιμέναμε να πουληθούν τα «χρυσαφικά» για να ζήσουν οι πολίτες και αντ’ αυτού οι πολίτες οδηγούνταν στη φτώχεια προκειμένου να παραμείνει υπό κρατικό έλεγχο ο ΟΠΑΠ ή η ΕΥΔΑΠ και η ΔΕΗ. Φυσικά και οι εργαζόμενοι αυτών στη θέση τους. Εν τω μεταξύ ο ιδιωτικός τομέας ζούσε την απόλυτη καταστροφή. Πέρασε το πρώτο μνημόνιο με μια πολιτεία σε νάρκωση, το μεσοπρόθεσμο μας βρήκε στο κατακαλόκαιρο, τον Σεπτέμβρη είχαμε τα νεύρα μας λόγω τέλους των διακοπών και φτάσαμε στο Οκτώβρη του ’11. Από εκεί μέχρι και τώρα ζούμε με δανεικό χρόνο. Πεθαμένοι είμαστε και περιμένουμε πότε ετοιμαστούν οι άλλοι για να ανακοινώσουν το θάνατο για το ληξιαρχείο.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο το να πει κανείς ότι η θέση του Γ.Α.Παπανδρέου για δημοψήφισμα δεν ήταν λάθος δεν έχει κανένα πρακτικό νόημα αφού οι δικές του παραλείψεις μας είχαν οδηγήσει ως εκεί.  Για την ιστορία και μόνο να πούμε ότι υπήρξαν Υπουργοί που προσπάθησαν, άλλοι που δεν έκαναν απολύτως τίποτα και τρίτοι που έκαναν τα πάντα ώστε να σαμποτάρουν την όποια εθνική προσπάθεια αποφυγής της πτώχευσης ή παραμονής μας στο Ευρώ όπως εξελισσόταν η πραγματικότητα. Να πούμε επίσης ότι σχεδόν το σύνολο της αντιπολίτευσης (με εξαίρεση τότε προσώπων) κράτησε στάση απαράδεκτα μικροκομματική. Τέλος να τονίσουμε ότι αυτό που έλειψε πολύ ήταν ένα εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης, μια ελληνική πρόταση ανοιχτή και ξεκάθαρη για το πώς νομίζαμε εμείς ότι έπρεπε η Ευρώπη να αντιμετωπίσει το δικό μας θέμα. Την κρίσιμη αυτή περίοδο επιλέξαμε να πορευθούμε με την καταστροφική μέθοδο του «βλέποντας και κάνοντας».

Την περίοδο αυτή εκατοντάδες κατά τα άλλα γραφικοί και ανύπαρκτοι τύποι εκμεταλλεύτηκαν το κενό πολιτικής, την απώλεια των κοινωνικών σταθερών, την ανυποληψία των πολιτικών πρώτης γραμμής και άρθρωσαν λόγο. Όχι μόνο. Βρήκαν ακροατήριο. Γέμισαν οι πλατείες αγανάκτηση και οργή. Αγαλλίασε η καρδιά του Αλαβάνου και βιάστηκε ο Τσίπρας να υιοθετήσει τα «κινήματα» μη του τα καπελώσει ο πνευματικός του πατέρας και μεγάλος του εχθρός ταυτόχρονα. Φύτρωσε ο Καζάκης, ο Δημαράς, ο Καμμένος. Μεγαλεία.  Μέσα σε 2 χρόνια έλαμψαν κι έσβησαν αστέρες σαν τον Μαξ Κάιζερ, τον Νάιτζελ Φαράντζι, τον Άλεξ Τζόουνς. Λατρεύτηκαν καρούμπαλοι κάθε είδους και εθνικότητας, διαβάστηκαν εκατοντάδες προφητείες του γέροντα Παίσιου και άλλα τόσα πονήματα του Πιτσιρίκου.

Λίγοι, ελάχιστοι επιμείναμε στην ανάγκη λήψης σειράς μεταρρυθμιστικών μέτρων που αφορούν στη φορολογική πολιτική, την απονομή δικαιοσύνης, τη λειτουργία του κράτους. Λίγοι φωνάζαμε για άνοιγμα επαγγελμάτων, για δραστική μείωση των δαπανών στο δημόσιο τομέα, για εκποίηση μέρους της δημόσιας περιουσίας.

Ξέρετε τι συμβαίνει όταν κάποιος γλιστρά αργά σε γκρεμό προς αφρισμένο ποτάμι; Κάθε φορά και όσο πλησιάζει προς την καταστροφή αναγκάζεται να αλλάζει τακτική αντιμετώπισης της κατάστασης. Όσο είναι ψηλά στην όχθη και γύρω του υπάρχουν θάμνοι, ρίζες κλαδιά να πιαστεί μια πτώση στο νερό ισοδυναμεί με θάνατο. Όταν όμως βρίσκεται με το ένα πόδι στο νερό ίσως η μόνη σωτηρία είναι να αφεθεί να παρασυρθεί και να ελπίζει ότι λίγο πιο κάτω το νερό θα τον ξεβγάλει σε κάποια ομαλή όχθη. Αυτό ακριβώς πάθαμε όσοι πιστεύαμε στην ανάγκη η Ελλάδα να παλέψει να ξεπεράσει την κρίση χωρίς να πτωχεύσει. Κάθε φορά βάζαμε το όριο πιο κάτω και κάθε φορά μας πρόδιδε η ανικανότητα όσων χειρίζονταν το πρόβλημα. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν θα ήταν το ίδιο αν από την αρχή οι κυβερνήσεις ΓΑΠ δρούσαν γρήγορα, συντονισμένα, στοχευμένα, αποτελεσματικά. Δεν το έκαναν. Γι’ αυτό περάσαμε από τη μη πτώχευση στην αναδιάρθρωση και τώρα αντιμετωπίζουμε μια έξοδο από το ευρώ και μια πτώχευση εντός της ευρωπαϊκής ένωσης.

Δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο τις αδυναμίες όλου του υπόλοιπου πολιτικού δυναμικού. Ενός δυναμικού που δείχνει να έχει απολέσει οριστικά το συντονισμό του με το πολιτικό παρόν. Δεν υπάρχει κανένας χώρος ο οποίος γνωρίζει επ’ ακριβώς τι, πως και πότε θα κάνει με εξαίρεση το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Η λαϊκή δεξιά, οι σοσιαλδημοκράτες και οι φιλελεύθεροι ομφαλοσκοπούν αμήχανοι κατατρεγμένοι από τις τύψεις τους για τον τρόπο που χειρίστηκαν την εξουσία που τους δόθηκε κατά καιρούς. Δυστυχώς γι’ αυτούς η ιστορία δεν μπορεί να τους περιμένει. Δυστυχώς γι αυτούς χάνουν αυτόν τον γύρο. Όσο γρηγορότερα το καταλάβουν τόσο πιο γρήγορα θα επιστρέψουν στο «παιχνίδι». Μέχρι τότε, ζήτω του ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς.