Πατριώτη, που στο διάολο ειναι η έξοδος;

Δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι έχουμε παροιμίες σαν αυτήν: «Μια σπιθαμή απ’ τον κώλο μας κι ας είναι όπου θέλει». Δείχνει ότι ο κανόνας στις κοινωνίες είναι «κοιτάζω την πάρτη μου». Το «όλοι για έναν κι ένας για όλους» φτιάχνει καλούς μύθους αλλά δεν γεμίζει τραπέζι. Πολύ περισσότερο, δεν αγοράζει εξοχικό και δεύτερο αυτοκίνητο, κι αν δεν ξεχωρίζεις από την πλέμπα, ποιο το νόημα της ζωής; Ακόμα κι όταν οι κοινωνίες, σαν ομάδες, και τα άτομα προωθούν ή προβάλουν την ανάγκη τόνωσης του «εμείς» έναντι του εγώ το κάνουν επειδή υπάρχει συμφέρον ατομικό να δράσουμε σαν «εμείς». Έτσι, οι κοινωνίες δεν είναι παρά αθροίσματα πολλών «εγώ». Εγώ που οδηγούν, που ακολουθούν ή που καραδοκούν δεν έχει σημασία. Ανάλογα με την εποχή, το χώρο και τις συνθήκες, η θέληση για ομαδική δουλειά αυξάνεται ή μειώνεται. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες υπάρχουν άτομα που πιστεύουν στην ομαδικότητα σαν μέσο επίτευξης των ατομικών επιδιώξεων και άλλα που παραμένουν μοναχόλυκοι αλλά που τους «βολεύει» η προσωρινή ένταξη σε ομάδες. (Κατάλαβες Ναπολέων;)
Σήμερα, με την κρίση εδώ, πρέπει να κατανοήσουν οι πάντες ότι το ατομικό τους συμφέρον επιτάσσει να δράσουμε σαν σύνολο και για το καλό του συνόλου. Πως όμως καταλήγουμε σε αυτή την «απόφαση» που μοιάζει ατομική αλλά λαμβάνεται κάτω από την πίεση της κοινωνίας; Είναι βέβαιο ότι η κρίση η ίδια θα μας οδηγήσει είτε το θέλουμε είτε όχι ως εκεί. Ζητούμενο είναι να το κάνουμε συντονισμένα, οργανωμένα, με προνοητικότητα και προγραμματισμό. Για να το κάνουμε όμως έτσι θα πρέπει να έχουμε συγκεκριμένες ποιότητες που σαν κοινωνία δεν τις έχουμε. Αυτό που μένει είναι να βρεθούν εκείνοι οι ηγέτες που θα οδηγήσουν την χώρα με ασφάλεια στην έξοδο της κρίσης. Οι ηγέτες πάλι είτε θα αναδειχτούν μέσα από τις ομάδες των ατόμων είτε θα δημιουργηθούν από αυτές. Οι πρώτοι, αυτοί που λέμε χαρισματικοί, είναι «δώρα» και δεν δίνονται πάντα στις κοινωνίες. Οι δεύτεροι δεν είναι σίγουρο ότι θα σε οδηγήσουν με ασφάλεια γιατί κουβαλούν μαζί τους σχεδόν το σύνολο των αδυναμιών και των μειονεκτημάτων της ομάδας που τους επέβαλε.
Είμαι βέβαιος ότι θα βγούμε από την κρίση. Είμαι αισιόδοξος ότι θα το κάνουμε σε όχι πολύ μακρύ χρονικό διάστημα. Δεν είμαι βέβαιος ότι έχουμε ακόμη αποφασίσει ότι θα πρέπει να ξεκινήσουμε τη διαδικασία εξόδου από τον βάλτο μας. Καν δεν ξέρω αν όλοι έχουμε συνειδητοποιήσει ότι βιώνουμε κρίση βαθιά και έντονη. Αν το είχαμε κάνει, δεν θα βλέπαμε τους «πολιτικούς ταγούς» μας να επιδίδονται σε αυτό το θέατρο του παραλόγους στις εξεταστικές, δεν θα παρακολουθούσαμε μια άθλια, πεθαμένη και βαρετή επανάληψη του ίδιου χιλιοπαιγμένου και κακοπαιγμένου έργου στην επιλογή και ανάδειξη υποψήφιων δημάρχων. Ελπίζω όμως να αποδειχτεί ότι η αχλάδα αυτή τη φορά θα έχει πίσω την ουρά κι ότι δεν θα καταντήσουμε να μας κυβερνούν «βλαχοδήμαρχοι» Καλλικρατικοί, ανάξιοι να δέσουν τα κορδόνια τους…