Από την άλλη, οι υποστηριχτες της ενοποίησης, σε επίπεδο κρατικών ηγεσιών, στάθηκαν μικροί έως πολύ μικροί να σηκώσουν το βάρος μιας ανεξάρτητης, επιθετικής, δυναμικής οικονομικής ενοποίησης που θα μπορούσε να είναι εγγυημένη και σταθερή μόνο μέσα από μια πολιτική ενοποίηση. Προτίμησαν την μεγέθυνση μέσα από την επέκταση υπακούωντας και πάλι σε οικονομικίστικες εντολές μεγαλύτερης αγοράς και όχι τη συνοχή και την ομοιογένεια του πολιτικού και κοινωνικού πολιτισμού που πρότειναν άλλες φωνές.
Τι διαφορετικό μπορεί να περιμένει όμως κανείς όταν οι υπεύθυνοι για τις οικονομίες ή και για την χάραξη της πολιτικής των χωρών της ευρωζώνης "ανατράφηκαν" πνευματικά από τους ίδιους τους εχθρούς της; Τι να περιμένει από πολιτικούς που ταύτισαν την ανάπτυξη με την καλυτέρευση των οικονομικών δεικτών και μόνο; Τι μπορεί να περιμένει κανείς από τους απόφοιτους του LSE; Τι μπορεί να περιμένει και από τους οικονομολόγους της λεγόμενης μη κομμουνιστικής αριστεράς όταν τους ακούς να ομιλούν ανερυθρίαστα για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους στην Ελλάδα χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν τι αυτο σημαίνει; Τι μπορεί αλήθεια να περιμένει όταν γνωρίζει ότι ακόμα και αυτοί είναι αποστεωμένοι, χωρίς έμπνευση και χωρίς όραμα μαθητές των ίδιων κύκλων της παρασιτικής και αντιπαραγωγικής οικονομίας των στοιχημάτων και των προβλέψεων; Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια αριστερα που επιθυμεί "να πιάσουμε πάτο" ώστε να αντιδράσουμε εντονότερα στο παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα;
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από ψηφοφόρους σοσιαλδημοκρατικού κόμματος που μέχρι χθες πίστευαν στην αλλαγή των κοινωνικών δομών με ένοπλη επανάσταση; Σαλάτες!
Εξακολουθώ να είμαι αισιόδοξος όμως, παρ' όλα αυτά. Είμαι αισιόδοξος γιατί οι κοινωνίες, τελικά, πάντα κινούνται προς τα εμπρός. Γιατί αυτη η κίνηση δεν εξαρτάται από τις πλαδαρές πλειοψηφίες αλλά από τις ριζοσπαστικές μειοψηφίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου