Κύριε Παπαχελά, φαίνεται ο πόλος σας

Έχουν ακουστεί τα μύρια όσα αυτές τις μέρες με αφορμή το θάνατο του 15χρονου παιδιού από την βόμβα των ανόητων. Να σταθώ σε δύο - τρία πράγματα. Ήμουν εξ αρχής υπέρ της απλής και απερίφραστης καταδίκης της πράξης. Ήμουν εξ αρχής υπέρ της διαδήλωσης από την ελληνική κοινωνία κατά της βίας. Χωρίς υποσημειώσεις και παραπομπές που θα μπορούσαν να αλλοιώσουν το νόημα και το μήνυμα αυτής της διαδήλωσης.

Πολλοί είναι αυτοί που τούτες τις μέρες στάθηκαν στο κέντρο των γεγονότων και της πολιτικής σκηνής και είπαν όσα κι εγώ. Πολλοί, οι περισσότεροι, δεν μπόρεσαν απλά να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στη βία αλλά ένοιωσαν την ανάγκη να πουν και το κάτι τις παραπάνω: «σας τα ‘λεγα εγώ», «που είναι οι ευαίσθητοι», «η κοινωνία φταίει» κ.ο.κ. Ανάλογα από ποια μεριά κοιτά ο καθένας προς το κέντρο, άκουγες το δεξί ή αριστερό μακρύ και κοντό. Βοήθησε σε τίποτα αυτό; Είναι βέβαιο πως όχι. Εξακολούθησε να πολώνει και να παγιώνει καταστάσεις και να τρέφει απάτες, στρεβλώσεις και αγκυλώσεις. Είναι χαρακτηριστικά αυτά που ακούσαμε οι καμιά εικοσαριά που μαζευτήκαμε την Τρίτη το βράδυ στην πλατεία της Λάρισας:

«Τι συμβαίνει εδώ;» «Να ρε, διαδηλώνουν για τα θύματα της αστυνομικής βίας»
«Μου άρεσε η πρόσκληση και ο σκοπός αλλά φοβήθηκα μην ακούσω τίποτα εθνικιστικά παραληρήματα»

Δεν ξέρω γιατί θα πρέπει να επανέρχομαι συχνά πυκνά να εξηγώ τα αυτονόητα: Έχω πει ότι η βία δεν είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι η αστυνομία (ελληνική ή όποιας άλλης χώρας) έχει θεϊκές ιδιότητες και χαρακτηριστικά και την αφήνουμε ανέγγιχτη ως ιερή αγελάδα να δρα για το καλό μας. Φυσικά και ελέγχεται αυστηρά (αυστηρότερα από άλλους θεσμούς γιατί συγκεντρώνει πολλές εξουσίες). Φυσικά οι μπάτσοι είναι γουρούνια αλλά δεν είναι μπάτσοι όλοι οι αστυνομικοί. Φυσικά και τα όρια σε τέτοιους ορισμούς είναι υποκειμενικά αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μπροστά σε έναν νεκρό. Έχω πει ότι κανένας δεν δικαιούται να τιμωρεί όποιον νομίζει ένοχο για κάτι. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι υπήρξαν θύματα τρομοκρατικών ενεργειών είναι ένοχοι ή αθώοι. Απλά, το δικαίωμα να δικάζει και να επιβάλει ποινές το έχουμε παραχωρήσει ως κοινωνία στα δικαστήρια και όχι σε πέντ’ έξι αυτόκλητους δικαστές και δήμιους ταυτόχρονα.

Η καταδίκη της βίας σ’ ένα πολιτικό σύστημα που σέβεται τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και που δίνει την ευκαιρία ελέγχου και αλλαγής των κανόνων μέσα από γνωστές διαδικασίες, πρέπει να είναι δεδομένη. Από εκεί όμως μέχρι να ζητείται η έμμεση καταδίκη του Άρη Βελουχιώτη η απόσταση είναι τεράστια. Διότι ο Βελουχιώτης έδρασε κατά των Γερμανοιταλών κατακτητών και των συνεργατών τους και όχι κατά ενός πολιτικού συστήματος σαν αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα και δεν θα το κάνουν δικό μας.

Τα παραπάνω, γράφτηκαν με αφορμή ΚΑΙ ένα άρθρο του κ. Παπαχελά στην Καθημερινή. Είναι γνωστό βέβαια σε ποιόν πόλο πατά ο κ. Παπαχελάς και κοιτάζει από εκεί τα πράγματα. Το κακό γι’ αυτόν είναι πως όσο ψηλά κι αν ανεβεί, ο πόλος του φαίνεται…