Σάββατο 11 Ιουλίου 2015

άρσις στρεβλώσεων #1


Οι σημερινοί νέοι, ακόμα και οι λιγότερο νέοι, βλέπουν τον συνδικαλισμό σαν ένα μάτσο κρατικοδίαιτους τεμπέληδες που διεκδικούν διαρκώς περισσότερα αν και αμείβονται καλά,  που παρασιτούν στην εξουσία όταν δεν την ασκούν, που αδιαφορούν για την καθημερινότητα των πολιτών όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του κλάδου τους.  Αγνοούν παντελώς την ύπαρξη του συνδικαλισμού του ιδιωτικού τομέα ή, όταν τον συναντούν, τον ταυτίζουν με το αυστηρό πρόσωπο και τον ξύλινο έως υστερικό λόγο του ΚΚΕ. Οι παλιότεροι έχουν ταυτίσει το συνδικαλισμό με την αριστερά και έχουν επίσης ζήσει ή βιώσει τις διώξεις του κράτους προς αμφότερους συνδικαλιστές και αριστερούς.
Εκεί ακριβώς, στον ανορθόδοξο, βίαιο, ψυχοφθόρο τρόπο ενηλικίωσης της εγχώριας αριστεράς μέσα από συνεχείς διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, απαγορεύσεις, θανάτους οφείλονται πολλές από τις συνολικές στρεβλώσεις της ελληνικής κοινωνίας.
Όταν, το 1981 και μετά, το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να θεσπίσει κάποιες αλλαγές που θα έφερναν το ελληνικό κράτος βήματα κοντύτερα στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές δημοκρατίες, υπακούοντας στην αγωνία και τις επιταγές όσων επί σειρά ετών είχαν στερηθεί τη φωνή τους, αυτών δηλαδή που σε μια πολύ γενική και μάλλον αυθαίρετη ταξινόμηση κάποιος θα ονόμαζε «αριστερούς», μαζί με την κατοχύρωση της συνδικαλιστικής ελευθερίας, έβαλε τον συνδικαλισμό – τους συνδικαλιστές δηλαδή – να συνδιοικούν σχεδόν στο σύνολο των οργανισμών και των νομικών προσώπων του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Αυτή η απόφαση, που τότε φαινόταν αρκούντως (και με το παραπάνω) αριστερή, μετέτρεψε τον συνδικαλισμό σε γραφειοκρατικό μηχανισμό εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων, προσωπικών στρατηγικών, προθάλαμο της εξουσίας. Τον κατέστησε επιρρεπή στη διαφθορά και άντρο διαπλοκής και πολιτικών συναλλαγών.
Την ίδια πορεία είχαν ή ακολούθησαν όλοι οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστικοί φορείς που κρύβονται πίσω από επιμελητηριακές δομές, έχουν χαρακτήρα ΝΠΔΔ και μερικοί εξ αυτών λειτουργούν με δημόσιο χρήμα. Στον ίδιο ολισθηρό δρόμο  κινήθηκαν επίσης όλοι οι συντεχνιακοί φορείς κλειστών, μονοπωλιακών, προνομιούχων επαγγελμάτων, ακολουθώντας το γενικότερο ρεύμα.
Περιττό να πούμε ότι τα αστικά κόμματα, κυρίως η ΝΔ, μια χαρά εκμεταλλεύτηκαν την νέα ευκαιρία χειραγώγησης ψήφων και εξέθρεψαν το συνδικαλιστικό έκτρωμα με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι σήμερα.

Οι όψιμοι της πολιτικής που έρχονται με εφόδιο τα «ένσημα της πραγματικής οικονομίας», πετούν το πυροτέχνημα ότι ο συνδικαλισμός σε μια σύγχρονη κοινωνία δεν χρειάζεται ή είναι αναχρονισμός και οι καινοφανείς υποτίθεται αυτές απόψεις, απλώνονται σαν λεκές σε ένα πρόθυμο να ακούσει κοινό, γιατί έχει ταυτίσει τον συνδικαλισμό με αυτό που βλέπει.
Οι ώριμοι της Πολιτικής, γνωρίζουν ότι ο συνδικαλισμός έχει προβλήματα αλλά δεν είναι πρόβλημα. Το πρώτο βήμα εξυγίανσης του συνδικαλισμού αλλά και του συνόλου της κοινωνίας των πολιτών είναι να κοπεί ο ομφάλιος λώρος ανάμεσα σε αυτόν και την άσκηση εξουσίας.
Ο συνδικαλισμός, διεκδικεί, οργανώνει, απαιτεί, μελετά, προτείνει, προασπίζει και υπερασπίζεται δικαιώματα, αμοιβές, συνθήκες εργασίας. Ο συνδικαλισμός διαδηλώνει τη γνώμη του, την θέλησή του και τα κάνει όλα αυτά ελεύθερα στο πλαίσιο των κανόνων λειτουργίας του κράτους.  Η δύναμή του, η δράση του, η εξουσία του σταματά στον προθάλαμο της διοίκησης. Ο συνδικαλισμός δεν (πρέπει να) διοικεί.


Η διοίκηση συμβουλεύεται τον συνδικαλισμό, ακούει τη γνώμη του, την σέβεται, την συνεκτιμά με άλλες ή με άλλα δεδομένα και αποφασίζει. Αν θελήσει να τον ευνουχίσει, τον καθίζει στο τραπέζι του ΔΣ. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου