Για μένα

Διαβάζω εκείνα τα βαρύγδουπα βιογραφικά στα δημόσια προφίλ των μπλόγκς ή των facebook και myspace και τρελαίνομαι.

Δυό λόγια για μένα λοιπόν, έστω και καθυστερημένα.

Μέχρι τον πρώτο μου έρωτα, άκουγα ό,τι άκουγαν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και διάβαζα τα σχολικά μου, τις γελειογραφίες και τα κόμικ στριπ στις εφημερίδες και στα περιοδικά και έβλεπα ελληνικές ταινίες όταν με πηγαίνανε σινεμά.

Ερωτεύτηκα όμως νωρίς. Στα 10 με 11 η Άρτεμις βάλθηκε να κυνηγά έναν τοξότη μετά μανίας.
Από τότε ελευθερώθηκα. Πρώτα μουσικά κι ύστερα ως αναγνώστης. Την ελευθερία μου στην έβδομη τέχνη την κυνήγησα αργότερα.
Τότε ανακάλυψα τον Πασχάλη και τους Ολύμπιανς, τον Στάυρο Ζώρα, Τον Δάκη, Τον Τέρυ Χρυσό και άλλους τροβαδούρους του έρωτα. Εξ' αιτίας ενός περίεργου δάσκαλου που δημιούργησε δανειστική βιβλιοθήκη στο σχολείο, έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα. Με αρχή τον Ζαχαρία Παπαντωνίου, μέσα σε δυο χρονιές διάβαζα Ντίκενς, Τουέην, Βέρν, Ουέλς, Γκόγκολ και άλλους, σαν μανιακός.
Το “ειδύλιο” με την Αρτεμισία τέλειωσε αφήνοντας σαν αναμνήσεις μερικά σπρωξίματα όλο τρυφερότητα στην αυλή του σχολείου αλλά το σαράκι της ανάγνωσης είχε μπει για τα καλά στο είναι μου. Έκτοτε διαβάζω τα πάντα. Από ετικέτες απορρυπαντικών ως Μαθηματική Ανάλυση και από Ζεράρ ντε Βιλιέ ως Την καταγωγή της οικογένειας. Πολλές φορές λέω ότι έχω μετατρέψει το μυαλό μου σ' έναν κουβά άχρηστων γνώσεων αλλά, το εξομολογούμαι, πολλές φορές έχει παραστεί η ανάγκη να χρησιμοποιήσω και τις πιό απίθανες από αυτές.
Στις φτωχές οικογένειες η απομόνωση για μελέτη είναι πολυτέλεια. Έτσι έμαθα να διαβάζω με φασαρία. Την απομόνωση που αναζητούσα την έβρισκα αγκαλιάζοντας το ραδιόφωνο στον αγαπημένο μου σταθμό ή στο αγαπημένο μου τραγούδι. Από τότε δεν μπορώ να κάνω τίποτα χωρίς μουσική. Για να το θέσω αλλιώς. Κάνω ΤΑ ΠΑΝΤΑ καλίτερα με μουσική.
Τι μουσική; Ό,τι μ' αρέσει στη δεδομένη χρονική στιγμή. Έχω “αρρωστήσει” με Ζώρα, με Καζαντζίδη, με Ravel, με Ιωαννίδη, με Χατζιδάκι, με Παγιουμτζή, με κλαρίνα, με Springsteen, με Gabriel, με Skynyrd, με Butterfield, Bloomfield, Daltrey, Mozart, Sinatra, Armstrong, Τερμίτες, Παπακωνσταντίνου, Μικρούτσικο (τον Θάνο). Και ο άντρας “αρρωσταίνει” συχνά. Είναι κρίμα να απαριθμήσω ονόματα. Πιό καλά θα ήταν να απαριθμήσω τίτλους τραγουδιών αλλά θα χρειαστούν πολλά kilobytes για να χωρέσουν...

Υπάρχει κάτι που δένει σαν αόρατο νήμα τα χρόνια εκείνα της πρώτης μου νιότης με το σήμερα. Τα χρόνια που χρωμάτιζα τους χάρτες στα βιβλία ιστορίας και “χάραζα” τα σύνορα της νέας αυτοκρατορίας του Μ. Παντελή. Μεγαλύτερη απο αυτή του Μέγαλέξανδρου. Τα χρόνια που ήμουν ο Θεός και τόγραφα στα περιθώρια των βιβλίων, στα τετράδια και στη σάκα μου. Υπάρχει κάτι που ενώνει το τότε με το τώρα. Το τώρα που ο Θεός βγαίνει σεργιάνι απ' το μυαλό μου συχνά πυκνά. Το τώρα που οι εκστρατείες μου είναι λίγοτερο αιματηρές αλλά το ίδιο παθιασμένες. Υπάρχει κάτι. Το νοιώθω. Είναι η ίδια φλόγα που με κάνει να διαβάζω σαν σφουγγάρι και να παλεύω με πάθος. Με φλόγα που δεν σιγοκαίει αλλά που ζει με μικρές συνεχείς εκρήξεις λάμψης.

Άφησα απ' έξω το σινεμά. Άφησα και τελείως έξω το θέατρο. Το θέατρο ΔΕΝ Μ' ΑΡΕΣΕΙ. Έχω παρακολουθήσει τεράστιες παραστάσεις με φοβερούς ηθοποιούς στην Επίδαυρο όταν ήμουν πολύ άγουρος. Ναι. Ήμουν τυχερός. Στα 14 είχα δει τα πάντα. Από τότε, όσες προσπάθειες κι αν έκανα, δεν μπόρεσα να αγαπήσω άλλο θέατρο.
Σίνεμα; Από τα ελληνικά της παιδικής ηλικίας στις παράνομες τσόντες της πρώϊμης εφηβείας κι έπειτα σε ταινίες που άρχισαν να σημαδεύουν. Ερμηνείες ηθοποιών, καταπληκτικά σενάρια, υπέροχες φωτογραφίες και μουσικές. Δεν θα μπω στη διαδικασία της απαρίθμησης... Όχι..

Αυτός είμαι

Κι αυτό δεν βγαίνει στα CV Ίσως μόνο να ανιχνεύεται στα γραπτά