Κουκουέ γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Ο πατερούλης "ψηφίζει" για την ευτυχία του λαού!!!

-          Δεν θα σ’ αφήσουν να πετύχεις.

-          Ποιοι ρε φίλε;

-          Το σύστημα. Δεν θα σ’ αφήσει να πετύχεις.

-          Γιατί;

-          Γιατί το σύστημα είναι μόνο γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.

-          Εγώ ρε φίλε ένα γραφείο ανοίγω...

-          Δεν θα πετύχεις σου λέω...,

(παύση, μακριά σιωπή)

-          Τι θα γίνει; Θα κάνετε κανένα παιδάκι;

-          Σε τι κόσμο ρε θα φέρω παιδί; Εδώ θα το φάνε ζωντανό!

-          Έλα! Τόσα παιδιά μεγαλώνουν...

-          Είναι ανεύθυνοι οι γονείς

(νέα παύση, μακριά σιωπή)

-          Ο διορισμός σου;

-          Ποιος διορισμός; Όλα φτιαχτά είναι! Αν δεν έχεις μέσο.

(κι άλλη παύση, μακριά σιωπή)

(μόνο σιωπή)

(σιωπή)

-          Να πηγαίνω, κι εγώ, θα έχεις δουλειά

-          Να περνάς ρε, να τα λέμε. Να έρθεις κι από το κόμμα...

-          Ναι, το σκέφτομαι. Καληνύχτα...

Σήκωσα τους γιακάδες και τυλίχτηκα στο τζάκετ. Φυσούσε ένα βοριαδάκι στην πλάτη που έκανε τ’ αυτιά να κοκκινίζουν. Δεν περίμενα λεωφορείο, ήθελα να περπατήσω. Από τον Αη Γιάννη έφτασα στους Καλογήρους με τα πόδια. Αυτή η μιζέρια, η άρνηση, η υποβόσκουσα οργή, η καχυποψία καλλιεργήθηκε ή είναι έμφυτη; Ο άνθρωπος γεννιέται κουκουέ ή γίνεται; Δεν ήθελα να τον ξαναδώ. Δεν είναι φίλος, βαρίδι είναι. Έρμα που με κρατά στη γη κι εγώ θέλω να πετάξω. Δεν θα τον ξαναδώ.

Πέρασαν 17 χρόνια χωρίς επαφή. Τον βρήκα ένα δεκαπενταύγουστο στο χωριό. Περαστικός στον πηγαιμό για Χαλκιδική “κι είπα να στρώσω το Passat”. Δάσκαλος, διορισμένος. Γκρίζο μαλλί, κοιλίτσα και δυο κουτσούβελα. Όλη η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από μισθοδοσίες, επιδόματα, ωράρια, αυξήσεις, και από το σύστημα που «κρατά το δάσκαλο εργάτη της γνώσης αντί να τον υψώσει σε λειτουργό».

-          Άσε ρε που θα με κάνουν διευθυντή! Το σύστημα τρέφει τους δικούς του.

-          Έκανες αίτηση; Συμπλήρωσες τα χρόνια;

-          Έκανα ρε φίλε, αλλά, ξέρεις, το σύστημα δεν αφήνει ρε συ.

-          Η κόρη σου; Τι τάξη πάει; Τι σκέφτεται να κάνει;

-          Κλείνει τα 16, πάει για Δευτέρα λυκείου. Την προορίζω για την αστυνομία ή στρατιωτικές σχολές, αλλά, μπα... αν ψάξουν το φάκελλο του πατέρα της...

Η ίδια  μιζέρια σε άλλο περιτύλιγμα. Η ίδια αναίτια οργή κατά ενός αόριστου συστήματος. Δεν είναι ταξικό μίσος, είναι Καζαντζίδειος καημός, Ξανθοπούλειος σπαραγμός κατά της «κακούργας κοινωνίας».

Ισότητα

Τον βρήκα πριν λίγες μέρες στο Σύνταγμα. Μου μιλούσε για το διευθυντικό επίδομα που μειώθηκε, για το δώρο Πάσχα, για τις συγχωνεύσεις, για το σύστημα που κερδοσκοπεί σε βαρος του λαού, για κατοχικές κυβερνήσεις, για τους βρομιάρηδες τους αλβανούς, για τους σκούρους που γέμισαν την Αθήνα. για την κόρη του που υπηρετεί πια στην Αστυνομία «στις Σέρρες το έστειλαν το κορίτσι, δεν έχω μέσο εγώ βλέπεις...», για την ακρίβεια, το καινούργιο αυτοκίνητο που τόχει ανεξόφλητο, για το διαμέρισμα που τούμειναν σαρανταοχτώ δόσεις, για το σπίτι στο χωριό που δεν πρόκειται να το τελειώσει. Καθώς φώναζε «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» το μασελάκι έπαιζε στο στόμα και σάλια με πέτυχαν στο πρόσωπο. Κρατήθηκα να μην ξεράσω. Να μην ξεράσω.

Όλη τη μέρα με βασάνιζε η απορία, κι όλη νύχτα. Απάντηση δεν βρήκα ακόμα. Γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Η σύλληψη Στρος Καν δεν ξεπληρώνει τα χρέη

O Dominique Strauss-Kahn οδηγείται στο δικαστήριο με χειροπέδες

Τις μέρες αυτές έχω διαβάσει τα μύρια όσα σχετικά με το πουλί το Στρος Καν που μπούχτισα. Ο κάθε πικραμένος βρήκε να γράψει ότι κατεβάζει η κούτρα του. Ευφάνταστα «ρεπορτάζ» που ανακάλυπταν ...σοδομισμό, περιέγραφαν καμαριέρες ριγμένες στα τέσσερα, όργια και άλλα όμορφα. Αναρωτιέμαι αν οι «δημοσιογράφοι» ερευνούν ή φαντασιώνονται τελικά.

Ας βάλουμε όμως στο περιθώριο την ιστορία αυτή κι ας αφήσουμε την ανάκριση και τη δικαιοσύνη να αποφανθεί για τα γεγονότα και να επιβάλλει ποινές και ας ασχοληθούμε ξανά με τα δικά μας προβλήματα γιατί τα χρέη μας δεν θα πληρωθούν με αερολογίες αλλά με χρήμα κι αυτό πρέπει να το κερδίσουμε.

Έχει περάσει περισσότερο από ένας χρόνος από τη στιγμή που αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά με τα οικονομικά μας. Τότε περίπου μάθαμε ότι το ταμείον είναι πολύ μείον και κανείς δεν μας δανείζει πια ούτε νερό να πιούμε. Ένας χρόνος και στην ουσία εθνική θέση για την έξοδο από την δεινή θέση μας, δεν έχουμε. Διευκρινίζω ότι είναι άλλο πράγμα η διαπραγμάτευση μέτρων εξόδου από την κρίση χρέους με τους δανειστές ή η εφαρμογή ενός μνημονίου και άλλο η εθνική θέση η οποία περιγράφει την κατεύθυνση στην οποία κινείται η πολιτική της χώρας και με βάση την οποία διαπραγματεύεται στα διεθνή φόρα. Για παράδειγμα, τη δεδομένη στιγμή συζητούνται δεκάδες εναλλακτικές προτάσεις που αφορούν την κρίση χρέους στην ευρωζώνη και η επίσημη ελληνική θέση δεν έχει πέσει στο τραπέζι για συζήτηση. Η τακτική του βλέποντας και κάνοντας ή του αποφασίστε εσείς και ελάτε να μας το πείτε δεν είναι σοβαρή αντιμετώπιση ενός τόσο κρίσιμου ζητήματος.

Στην προσπάθεια να συζητήσουμε σοβαρά μπορούν πολλοί να συνεισφέρουν: πολιτικοί και κόμματα, επιστήμονες, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, αναλυτές, κοινωνικοί φορείς. Όλων η γνώμη πρέπει να ακουστεί και ίσως να ληφθεί υπόψη στη διαμόρφωση μιας εθνικής στρατηγικής. Αυτό που πρέπει να απορροφηθεί και να αποφευχθεί είναι μια φιλοσοφική και φιλολογική συζήτηση που δεν οδηγεί πουθενά. Για παράδειγμα, η επισήμανση ότι  το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα είναι διεφθαρμένο, άδικο και ελέγχει έμμεσα την πολιτική σκηνή και απαιτείται μια υπερεθνική  πανστρατιά ώστε να επιβάλουμε την αλλαγή του, δεν λύνει το πρόβλημα του χρέους της Ελλάδας οπότε δεν έχει θέση στις συζητήσεις.

Άσχετα με τις επί μέρους θέσεις του κάθε προσώπου ή κόμματος ή κοινωνικής τάξης ή ομάδας στον τρόπο αντιμετώπισης της Ελληνικής κρίσης, είναι νομίζω κοινή διαπίστωση ότι βιώνουμε κάτι πολύ μεγαλύτερο και βαθύτερο από μια κρίση χρέους. Βιώνουμε κρίση θεσμών και συστήματος σε σφιχτό εναγκαλισμό με την οικονομική κρίση. Η διαπίστωση αυτή από μόνη της επιτάσσει την εθνική, υπερκομματική συνεννόηση για τη χάραξη πολιτικών εξόδου από αυτήν.

Με αυτό σαν δεδομένο, τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν και είναι καίρια είναι:

Εμμένει η χώρα στην Ευρωπαϊκή της Στρατηγική; Συνδέει την πορεία της με την πορεία των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών; Έχει άποψη για το μέλλον της ΕΕ και τις πιθανές μετεξελίξεις της; Εντάσσει σε αυτές την δική της κρίση; Έχει διαμορφώσει εναλλακτικές στρατηγικές σε περίπτωση που οι αρχικές της επιλογές δεν προχωρήσουν;

Στην γκάμα των λύσεων που ξεκινούν από την κήρυξη πτώχευσης  και φτάνουν μέχρι την άνευ όρων αποφυγή της, θα τραβηχτούν και που κόκκινες γραμμές; Η έξοδος από την ευρωζώνη είναι θέμα υπό συζήτηση; Αν ναι, με ποιες προϋποθέσεις; Ποια όπλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη μάχη εξόδου από την κρίση;

Σε πόσες και σε ποιες διαρθρωτικές αλλαγές που συνεισφέρουν διαπραγματευτικά και βοηθούν ουσιαστικά συμφωνούμε όλοι; Ποιο το χρονοδιάγραμμα υλοποίησής τους;

Ποιες άλλες διαρθρωτικές αλλαγές σχετιζόμενες με την γενικότερη κρίση και όχι στενά με την κρίση χρέους προκρίνονται από την πλειοψηφία των κοινωνικών εταίρων; Πως και πότε πρέπει αυτές να δρομολογηθούν και υλοποιηθούν;

Τα παραπάνω αυτονόητα θα πρέπει να είναι το αντικείμενο ενός σύντομου, περιεκτικού και αποτελεσματικού διαλόγου. Οποιαδήποτε άλλη συζήτηση δεν συνεισφέρει το παραμικρό στην έξοδο από την κρίση. Απλά βοηθά στην ψυχική εκτόνωση όσων την ανοίγουν. Το εθνικό μας πρόβλημα όμως αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να είναι η επίλυση των ψυχολογικών προβλημάτων ομάδων ή ατόμων. Διαβεβαιώ τον καθένα ότι όσο καθυστερούμε να πράξουμε τα αυτονόητα, η ανάγκη για ψυχολογική στήριξη θα γίνεται εντονότερη όπως και η ανάγκη για εκτόνωση. Μόνο που τότε η εκτόνωση θα είναι εκρηκτική. 

Πάμε Σύνταγμα

Η συζήτηση έχει ανοίξει εδώ και καιρό. Με τα τελευταία γεγονότα όμως έχει γίνει αντιληπτό πια ότι αν δεν αντιδράσουμε τώρα, αν για μια ακόμη φορά σιωπήσουμε, αν αρκεστούμε σε γκρίνιες, αν δεν βγούμε μπροστά, αν δεν γίνουμε ορατοί, τότε θα είναι σαν να παραδίνουμε την πόλη μας, το μέλλον μας, την ελπίδα, τη ζωή μας στο γκρίζο, τον φόβο, τη σιωπή.

Δεν έχουμε ούτε το δικαίωμα ούτε την πολυτέλεια της σιωπής. Δεν μπορεί να αφήσουμε τη βία να πάρει τη θέση της λογικής. Είμαστε πολλοί. Ας το δείξουμε. Πάρτε τους φίλους σας, τους γνωστούς σας, τα παιδιά σας κι ελάτε όλοι αύριο στις 7 στο Σύνταγμα να κάνουμε τη δική μας δήλωση. Να πούμε σε όλους τους τόνους ότι η βία δεν είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση. Να δείξουμε σε όλους ότι έχουμε δικαίωμα ζωής σ’ αυτή την πόλη.

Οι πολίτες έχουμε υποχρέωση να στείλουμε ένα σαφές και απερίφραστο μήνυμα κατά της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Η εκδήλωση αποφασίστηκε αυθόρμητα από το feleki και στήθηκε μέσα από συζήτηση στο facebook

Art Athina 2011. Πολλή Τέχνη φίλε μου.

«Δεν μπορεί» σκέφτηκα «κάπου έστριψα λάθος». Έκανα υπομονή ιδρώνοντας στο αυτοκίνητο επί σχεδόν ένα ημίωρο μέχρι να φτάσω στο πάρκιν του κλειστού του Παλαιού Φαλήρου, αυτού που αποκαλούμε Ταε Κβον Ντο. Εκατοντάδες αυτοκίνητα και χιλιάδες επισκέπτες για τέχνη στην Αθήνα του 2011 σίγουρα είναι μια έκπληξη. Πέρασα σχετικά γρήγορα το διάζωμα με τα μουσεία, τις εκδόσεις, τους φορείς, όχι γιατί δεν είχαν ενδιαφέρον αλλά γιατί βιαζόμουν να βουτήξω στον μικρό λαβύρινθο που σχημάτιζαν τα περίπτερα στο παρκέ του σταδίου που έσφυζε από κόσμο και βούιζε σαν μελίσσι.  

Πολλή τέχνη, φίλε μου! Φοβήθηκα μήπως η ξαφνική υπερέκθεση έχει παρενέργειες πάνω μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου να τρέχει πανικόβλητος κι αλαφιασμένος προς την έξοδο, κυνηγημένος από πίνακες, αγάλματα, γκαλερίστες και καλλιτέχνες. Χαμογέλασα μυστήρια. Δεν ήθελα να εκτεθώ αν και κανείς δεν θα το πρόσεχε μέσα σε τόση έκθεση ανθρώπων τε και δημιουργημάτων. Ιδίως ανθρώπων. Υπερέβαλαν, πολλοί, εαυτόν ώστε να παρατηρηθούν. Εκζήτηση και  εκκεντρικότητα επιζητούσα την προσοχή, υπερβάλλουσα πλειστάκις μέχρι γελοιότητας: υπερβολικό μακιγιάζ, απίστευτες κομμώσεις, πρόσωπα-μάσκες, αξεσουάρ για γέλια μέχρι δακρύων, ενδυματολογικές προκλήσεις και ακρότητες. Το low profile δεν πρέπει να περιλαμβάνεται στο λεξιλόγιο των της τέχνης, σκέφτηκα.

Ο λαβύρινθος της τέχνης

Με την ξεναγό μου και μυήτρια στον κόσμο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, κατεβήκαμε τα σκαλιά και μπήκαμε στη θάλασσα της τέχνης. Σταματήσαμε στο μπαρ, και περιμένοντας να ετοιμαστεί το τζιν –τόνικ μας, σχεδιάσαμε την πορεία μας ώστε να μην χάσουμε κανένα έκθεμα. Με συνεχή ζίγκ-ζάγκ, ενίοτε οπισθοδρομήσεις, χαμόγελα, επιφωνήματα θαυμασμού, κουτσομπολιό, παρατηρήσεις, σχόλια, γέλια ολοκληρώσαμε την περιήγηση σχεδόν τη στιγμή που ο εκφωνητής ανήγγειλε από τα μεγάφωνα ότι η έκθεση σε 5 λεπτά κλείνει.

Τι αποκόμισα; Τι έμεινε στην έξοδο; Τι υπήρχε την επόμενη μέρα στο μυαλό μου κι αφού λειτούργησαν τα φίλτρα της χρονικής απόστασης και της ενσυνείδητης επεξεργασίας της πληροφορίας;  Να πω αρχικά ότι, όπως είναι φυσικό και λογικό, είδα τα πάντα. Από τέχνη αξιώσεων μέχρι σκουπίδια. Από εντυπωσιακές δημιουργίες μέχρι σαχλαμάρες. Ανακάλυψα ότι η δημιουργία δεν έχει στερέψει κι ότι υπάρχουν αξιολογότατοι καλλιτέχνες εκεί έξω (εντός και εκτός συνόρων). Διαπίστωσα ότι υπάρχουν έργα που σου κόβουν την ανάσα, που σταματάς για ώρα μπροστά τους, άλλα που τα εκτιμάς με τη δεύτερη ματιά, μερικά που γυρνούν στο μυαλό σου σαν αποκάλυψη δυο μέρες μετά και πολλά που τα προσπερνάς χωρίς καν να τα κοιτάξεις.

Δεν είμαι κριτικός τέχνης ούτε εκπαιδευμένος στο να την διαβάζω. Δεν έχω καν εκείνη τη γνώση ή την εμπειρία να κρίνω. Αγαπώ το όμορφο και θέλω να πιστεύω ότι η αισθητική μου δεν είναι για τα σκουπίδια. Με βάση αυτό και με όχημα το ένστικτο, παραθέτω τους καλλιτέχνες που μου έκαναν «κλικ» με τη σειρά που «έπεσα» πάνω τους.

Γιάννης Λασηθιωτάκης

Σκιές μπροστά σ’ ένα μεγάλο παράθυρο. Εκείνη, καθιστή σε καναπέ, εκείνος ορθός. Σκιές που διαχέονται στο χώρο, χωρίς σαφές περίγραμμα αλλά με βαριά παρουσία. Εικόνα που σου δημιουργεί εικόνες, που ξυπνά συναισθήματα, μνήμες, σκέψεις. Σε παρασύρει. Δυο μικρότεροι πίνακες δίπλα με πρόσωπα. Στέρεα αλλά διάφανα ταυτόχρονα. Ένα αντρικό κι ένα γυναικείο. Ο κόσμος του Γιάννη Λασηθιωτάκη.  Υπέροχος, δυνατός αλλά αέρινος. Γήινος κι αιθέριος ταυτόχρονα.

Στάση - Αχιλλέας Ραζής

Ένα παράξενο φως βγαίνει μέσα από τους πίνακές του. Σαν να έχει κρύψει μικρούς ήλιους στον καμβά. Εικόνες καθημερινές, σπίτια, άνθρωποι, χώροι που απλά περνάνε μπροστά από το καβαλέτο. Σαν φωτογραφίες. Στιγμές καθημερινότητας λουσμένες στο φως του Αχιλλέα Ραζή. Παλέτα έντονη, ποικιλία χρωμάτων κι απίστευτης καθαρότητας φως ημέρας. Κίτρινος κόσμος, σ' ένα διαρκές απομεσήμερο.

Άτιτλο - Matteo Montani

Η απίστευτη μονοχρωματική σχεδόν συμμετρία χωρίς κανένα στοιχείο επανάληψης σου τραβά την προσοχή. Επάλληλες παράλληλες στρώσεις, σχήματα που δεν επαναλαμβάνονται, τακτοποιημένα σε σαφή οριζόντια επίπεδα, οι σταγόνες του χρώματος που κυλούν. Η αίσθηση της ηρεμίας και της έντασης έπονται η μια της άλλης σε μια αδιάκοπη σωτήρια εναλλαγή καθώς ο πίνακας του Matteo Montani παρελαύνει μπροστά στα μάτια σου και μέσα στο μυαλό σου σε μιαν αδιάκοπη κίνηση που αιχμαλωτίζει. Συμμετρικά ασύμμετρος, υπερκινητικά ακίνητος, ολιγοχρωμικά πολύχρωμος, άγρια ήρεμος.

Countertransference - Μαρία Αριστοτέλους 

Σαν κάποιος να έσπασε την ψυχή σου σε κομμάτια κι ύστερα τα έβαλε σε μια σειρά, όχι απαραίτητα τη σωστή, ώστε να απαρτίζουν ένα όλο, ένα καινούργιο σύνολο που είναι εσύ και δεν είναι. Κομμάτια που μπορούν να σταθούν μόνα τους αλλά τη δύναμή τους τη δείχνουν στο όλο. Που μπορούν να χτίσουν δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες σύνολα, όλα διάφορα μεταξύ τους αλλά όλα με την ίδια δύναμη. Ίδια; Ίσως. Ίσως πάλι να υπάρχει ένας συνδυασμός που να αγγίζει την αισθητική ή κάτι βαθύτερο του κάθε παρατηρητή. Τα χαρτάκια της Μαρίας Αριστοτέλους.  

Εαρινός καταιονιστήρ - Βάσω Γκαβάισε

Φως. Και παιχνίδι. Μαγνήτης. Φόρμες και υφές που παραπέμπουν σε κτιριακές δομές μεγαλούπολης. Τεκτονικά σχήματα. Κοφτά μηνύματα, κωδικοποιημένη επικοινωνία. Αν κάποτε το neon light αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και δημιουργίας μια σκοτεινής τέχνης, η Βάσω Γκαβάισε στήνει εγκαταστάσεις λουσμένες στο φως της ημέρας ή των πολύκοσμων γραφείων πολυεθνικής. Εγκαταστάσεις που σε κρατούν αιχμάλωτο και που τις ονειρεύεσαι όταν σηκώνεις το βλέμμα από το γραφείο σου και θες να το ακουμπήσεις κάπου, να ταξιδέψει ο νους, να ελαφρύνει η καρδιά.

Το εργαστήρι του πατέρα - Νίκος Μόσχος

Μεγάλωσα στον σκοτεινό κόσμο των κόμικ της Βαβέλ και του Πάρα Πέντε οπότε η αισθητική των κόμικ μου είναι οικεία κι αγαπημένη κι αυτή την αισθητική, αυτές τις μνήμες άγγιξε το έργο του Νίκου Μόσχου. Πρόσωπα στριμωγμένα, παραμορφωμένα ώστε να χωρούν σε γεωμετρικά σχήματα, καταιγισμός χρωμάτων, γραμμών σκιών, φωτός. Γροθιά στο μάτι και στο μυαλό και κόπος και χρόνος ώστε να επεξεργαστείς αυτό που βλέπεις. Χρειάζεται να μείνεις ώρες μπροστά σε κάθε του πίνακα (2 είχε στην art athina αλλά κάντε τον κόπο να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του) ώστε να δεις, να ανακαλύψεις, να αναλύσεις την κάθε του πινελιά, την κάθε σκιά, το κάθε σχήμα, γραμμή, πρόσωπο ή αντικείμενο.

Untitled - Άννα Μιχαηλίδου

Στο τελευταίο περίπτερο συνάντησα την Άννα Μιχαηλίδου. Το μονόχρωμο, έντονο φόντο κάνει τις κεντρικές φιγούρες να αιωρούνται. Το θέμα της, μια αλληγορική καταγγελία, ένας ανελέητος πολλές φορές συμβολισμός. Η δύναμη της φιγούρας του νεαρού που είναι έτοιμος να εκσφενδονίσει την μολότοφ σου τραβά στην αρχή την προσοχή. Ύστερα η σημειολογία του πράσινου ολσταρ, του σακιδίου στην πλάτη, του ορατού με προσεκτική παρατήρηση Κάλβιν Κλαιν εσώρουχου σε οδηγούν σε δεύτερες, τρίτες, τέταρτες σκέψεις. Καταγγελτική τέχνη χωρίς ίχνος γεροντοκορισμού αλλά με απίστευτη φρεσκάδα και ένταση που κόβει την ανάσα. Μια προσωπική παρατήρηση. Όση ώρα στεκόμουν μπροστά στην «κοκκινοσκουφίτσα» ή στον νεαρό με την μολότοφ (τα δυο από τα τρία έργα της Άννας Μιχαηλίδου που εκτίθενται στην Art Athina 2011) προσπαθούσα να συγκρατήσω την παρόρμηση να αγγίξω τα έργα της. Να νιώσω στα δάχτυλά μου την στιλπνότητα του φόντου, την υφή του χρώματος. 

Παραλειπόμενο: 

Σταματήσαμε μπροστά σε μια σύνθεση, ένα "μοντέρνο γλυπτό", μερικά αντικείμενα της καθημερινότητας  ***** "Αν έβαζα αυτό στο σπίτι μου, θα έμοιαζε κάποιος να ξέχασε να μαζέψει τα σκουπίδια" 

Οι ευθύνες του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη

Όσο κι αν προσπαθείς δεν είναι εύκολο να το χωνέψεις. Ένας σαραντατετράχρονος νεκρός κάτω από τραγικές συνθήκες στο κέντρο της Αθήνας κι ένα παιδί τριανταενός χρόνων να παλεύει για τη ζωή του από χτυπήματα αστυνομικών.

Τη μια μέρα να παρακαλάς για ουσιαστική αστυνόμευση και την άλλη να βρίζεις τον μπάτσο.

Το δίχως άλλο, ο Παπουτσής αυτή τη φορά θα πρέπει να παραιτηθεί. Δεν θα του δοθεί τρίτη ευκαιρία στην πολιτική του ζωή. Να παραιτηθεί γιατί η παραίτηση, πέρα από ανάληψη ευθύνης, μπορεί να είναι και πράξη πολιτικής ωριμότητας.

Όλοι γνωρίζουν ότι, παρά τις προσπάθειες υπουργών ή παραγόντων, κάτι δεν πάει καλά στις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας. Όλοι γνωρίζουν για τις επιλεκτικές σχέσεις πολλών ανδρών με πολιτικούς χώρους συγκεκριμένων ακραίων φαιογκρίζων απόψεων. Έχει αποτυπωθεί άλλωστε η σχέση αυτή ανάγλυφα σε αποτελέσματα εκλογών εκλογικών τμημάτων όπου ψηφίζουν οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί με κατάσταση. Όλοι επίσης γνωρίζουν ότι αυτή η σχέση πυροδοτεί πολλές φορές αναίτιες και ανόητες συγκρούσεις με διαδηλωτές στο όνομα ενός ακήρυχτου «πολέμου», μιας ιδιότυπης βεντέτας επεισόδια της οποίας βλέπουμε πότε στον Άγιο Παντελεήμονα, πότε γύρω από τα Εξάρχεια, πότε γύρω και μέσα στα γήπεδα.  Είναι φανερό ότι συγκεκριμένες ομάδες αστυνομικών δρουν σαν οργανωμένες συμμορίες όπου τα μέλη τους ουσιαστικά μοιράζονται το κύρος της αγέλης. Στο ηλίθιο αυτό παιχνίδι συμμετέχουν πολλές φορές και αξιωματικοί της αστυνομίας, μάλιστα με σοβαροφάνεια. Σχεδιάζουν επιχειρήσεις λες και παίζουν καουμπόηδες και ινδιάνους στις γειτονιές. Ο παλιμπαιδισμός όταν συνοδεύεται με κατοχή όπλων και χημικών γίνεται επικίνδυνος!

Είναι φυσικό κι επόμενο την ηλιθιότητα ορισμένων να την εκμεταλλεύονται οι ξύπνιοι. Αυτοί που πυροδοτούν τον απασφαλισμένο της μιας ή της άλλης πλευράς που, πότε με μολότοφ πότε με μηχανάκι, θα «βάλει φωτιά» στο σκηνικό για να αρχίσει το πανηγύρι. Σε τι αποσκοπούν αυτοί οι «ξύπνιοι»  δεν είναι ξεκάθαρο ούτε ο στόχος είναι σταθερός. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κατά καιρούς τους έχουν εκμεταλλευτεί όλοι και πολλές φορές έχουν δράσει αυτοβούλως (όσο αυτοβούλως μπορούν να δράσουν τα βόδια).

Δεν λέω ότι όλοι οι ματατζήδες είναι χρυσαυγίτες. Λέω απλά ότι οι χρυσαυγίτες στα ΜΑΤ είναι πρόβλημα. Δεν λέω ότι όλοι οι αντιεξουσιαστές ή οι φρίκοι είναι τσογλάνια αλλά τα τσογλάνια κι οι μπαχαλάκηδες τους παίζουν μπάλα.

Αυτή την κατάσταση πρέπει ο Υπουργός ΠΡΟΠΟ να μπορεί να τη χειριστεί. Να τη χειριστεί έτσι ώστε να μην ρίξει το ηθικό των αστυνομικών, γιατί τότε θα είναι άχρηστοι, αλλά και να μην ξαναζήσουμε παρόμοιες με τις σημερινές ιστορίες. Ο Παπουτσής πλέον δεν μπορεί. Μπορεί όμως με την παραίτησή του να «λύσει» τα χέρια του επόμενου. 

Γενικό Ξεπούλημα

"Κουβάς" - Χρόνης Μπότσογλου

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, ας το δουν οι ιστορικοί ή οι κοινωνικοί μελετητές, αλλά στις κρίσεις ανθούν οι εκπτώσεις δημοκρατικών αξιών ή θεωριών ανοχής.  Αν όντως ισχύει, έχω ένα σωρό δικαιολογίες γι’ αυτό. Μάλιστα μπορώ να χτίσω ολόκληρη θεωρία ή να γράψω βιβλίο «Περί της κατάπτωσης της πολιτικής ηθικής εν καιρώ Κρίσεως» αλλά βαριέμαι. Δεν έχει σημασία, συγγνώμη, παρασύρθηκα. Το γεγονός είναι ότι παρατηρώ τελευταία ένα γενικό ξεπούλημα. Να, για παράδειγμα, άνθρωποι που παλαιότερα είχαν ψωμοτύρι τη φράση «μη γενικεύεις» τώρα όπου σταθούν κι όπου βρεθούν λένε «μαζί τα φάγαμε» ή «οι πολιτικοί είναι λαμόγια».

Σοβαρά τώρα, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που γνωρίζω ή ακούω στο δρόμο βγάζει οργή σε κάθε λέξη της όταν μιλά για πολιτικούς ή πολιτική. Οργή που τη βλέπεις στα μάτια τους, την ακούς στη φωνή τους, την αισθάνεσαι στον αέρα γύρω τους. Οργή που είναι τόσο έντονη ώστε σχεδόν την αγγίζεις. Μάλιστα, όσες φορές αποτόλμησα να εκφράσω μια πιο μετριοπαθή άποψη αντιμετωπίστηκα με καχυποψία ή με επιθετικότητα.

Υπερβολή.  Σε όλα. Παρατηρήστε τη γλώσσα για παράδειγμα: Χούντα, προδότης, δοσίλογος, αναξιόπιστος, ψεύτης, λαμόγιο, αλήτης, γουρούνι, μπουρδέλο, να καεί, να φύγετε, κρεμάλα, κατοχή. Λέξεις που σήμαιναν κάτι έχουν καταντήσει οικείες από την συχνή ίσως άκαιρη, ίσως υπερβολική ίσως κακή χρήση. Έχουν ταυτόχρονα χάσει την μοναδική ιδιότητα που έχουν οι λέξεις: να σημαίνουν κάτι. 

Θυμός. Ο θυμός γεννά θυμό και τρέφεται με θυμό. Ένας αυτοτροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος που μπορεί να γεννήσει μόνο βία και φασισμό. Διαπιστωμένο και εγγυημένο αλλά ο θυμός μάλλον επηρεάζει την ακοή γιατί κανείς δεν ακούει αυτούς που το φωνάζουν. Χαλάει και την όραση επειδή κανείς δεν βλέπει τον κίνδυνο που τους δείχνεις.

Μάταιος  κόπος η προσπάθεια συζήτησης, άρθρωσης λόγου, παράθεσης επιχειρημάτων. Η κρίση μετέβαλε τα πάντα. Αφορισμοί, συνθήματα, λογικά κενά που καλύπτονται με αξιοζήλευτα  άλματα λογικής. Πως να συζητήσεις έτσι; Που να σταθείς; Τι να πεις;

Μπορείς όμως να εύχεσαι.

Να εύχεσαι να βρεθούν εκείνοι οι νηφάλιοι, οι ψυχρόαιμοι, οι σοφοί που θα κρατήσουν τις γραμμές άμυνας. Που θα σώσουν το σπόρο της Δημοκρατίας σαν φυλαχτό κι ο σπόρος της Δημοκρατίας ειναι η ανοχή, είναι ο σεβασμός στο άτομο κι όχι η δύναμη της μάζας. Δημοκρατία είναι ο διάλογος κι η σύνθεση κι όχι η κραυγές και τα ψηφίσματα.

Να εύχεσαι να βρεθούν εκείνοι που με τη σειρά τους θα κάνουν τη μια και μόνη έκπτωση από τις αρχές τους, και θα την υπερασπιστούν με κάθε τρόπο:  την μηδενική ανοχή στις εκπτώσεις! 

Κρίση και εθυκρισία

Βασίλι Βασιλιεβιτς Καντίνσκι (1866-1944)

 «Ξέρεις κάτι, πίσω από τους αριθμούς, τους δείκτες, τις στατιστικές υπάρχουν άνθρωποι»

Ο τόνος της συνομιλήτριάς μου ήταν επικριτικός έως επιθετικός. Σταμάτησα την απαρίθμηση δεικτών και αριθμών οι οποίοι υποστήριζαν, νόμιζα, την άποψή μου. Κοντοστάθηκα, σκέφθηκα και συμφώνησα απόλυτα μαζί της.

«Ναι. Τα ποσά που περικόπτονται ή απαιτούνται θα τα πληρώσουν άνθρωποι» είπα.

Απλή αλήθεια. Πάντα, σε οποιαδήποτε συναλλαγή ή πράξη που έχει να κάνει με αγαθά ή υπηρεσίες, χρήματα φεύγουν από μια «τσέπη» και πάνε σε μιαν άλλη. Οι περικοπές μισθών αφαιρούν χρήματα από την τσέπη ανθρώπων. Το ίδιο και η εκταμίευση δανείων προς την Ελλάδα αφαιρούν χρήματα από την τσέπη του Φιλανδού πολίτη.  Τίποτα δεν συμβαίνει μόνο σε μια κατεύθυνση.  Αλήθεια, αφού είμαστε τόσο ευαίσθητοι αναφορικά με τον Έλληνα συμπολίτη μας, γιατί δεν είμαστε το ίδιο με τον Φιλανδό εργαζόμενο που βλέπει τους φόρους του να καταλήγουν στο απύθμενο πηγάδι της ελληνικής σπατάλης;  Γιατί επιμένουμε στον κρατικό χαρακτήρα του δανεισμού μας και αρνούμαστε σθεναρά να προσφύγουμε σε ιδιωτική δανειοδότηση; Η αριστεροσύνη μας και τα περί αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς πάνε περίπατο όταν πρόκειται για την τσέπη και το συμφέρον μας.

Οι μεγαλοστομίες περί πληρωμής από κάποιο αόριστο κεφάλαιο της κρίσης είναι καλές για κατανάλωση από μαθητούδια και σε αμπελοφιλοσοφικές συζητήσεις όπου το παραμύθι μπλέκει γλυκά με την πραγματικότητα. Στην ζωή όμως ο δράκος είναι η φτώχεια και δεν υπάρχει μαγικό φίλτρο ούτε καλή νεράιδα να μας σώσει με θαυματουργό τρόπο από αυτή.

Η παραπάνω παραδοξολογία δεν είναι η μοναδική που φοριέται πολύ την εποχή της κρίσης ή οποία επηρεάζει κατά πως φαίνεται και την κρίση ορισμένων, με την έννοια της ευθυκρισίας. Κρίση στην κρίση λοιπόν. Απέτυχε, λένε, το μνημόνιο επειδή δεν βελτιώθηκαν οι δείκτες. Μα, καλοί μου φίλοι, πίσω από τους δείκτες, λέτε, υπάρχουν άνθρωποι. Αυτοί απέτυχαν. Αυτοί που, όταν έβαζαν την υπογραφή τους κάτω από το κείμενο του μνημονίου, είχαν ήδη αποφασίσει να μην το τηρήσουν. Για πολλοστή φορά υπέθεσαν ότι έχουν να κάνουν με εύπιστους κουτόφραγκους και από τη μια υπογράφουμε και από την άλλη κάνουμε τα δικά μας. Τι τη νοιάζει τη Λούκα αν ο πρωθυπουργός φωνάζει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι η αναξιοπιστία μας και σ’ αυτό το κομμάτι δίνουμε καθημερινά εξετάσεις;  Και τι έγινε δηλαδή που υποσχεθήκαμε να ανοίξουμε τα επαγγέλματα; Σιγά τώρα μην τιμήσουμε την υπογραφή μας... Η μαγκιά εξάλλου υπερισχύει της υπογραφής. Δεν απέτυχε το μνημόνιο λοιπόν γατί απλά δεν δοκιμάστηκε ως λύση.

Όμως κάτι απέτυχε προφανώς. Γιατί υπάρχει αποτυχία και είναι χειροπιαστή με την έννοια ότι τίποτα δεν πάει έτσι όπως το είχαμε υπολογίσει. Η αποτυχία έγκειται στο γεγονός ότι κάποιοι νόμισαν ότι στην Ελλάδα έχει συνειδητοποιηθεί η κρίση. Μέγα λάθος! Μπορεί πολλοί να κόπτονται για το λαό , που κρύβεται πίσω από τα νούμερα, αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν συνειδητοποιήσει στο βαθμό που θα τους κινητοποιούσε την τραγικότητα των στιγμών. Κάποιοι από τους πολιτικούς μας ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να το κάνουν. Αντιβαίνει στους νόμους της φύσης: κανένας ηλίθιος δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όριά του. Τόσο μπορούν να σκεφτούν, τόσο σκέφτονται. Άρα η παραδοχή ότι οι πολιτικοί γνωρίζουν πλέον το μέγεθος της κρίσης αποδείχτηκε τελείως λάθος.

Τελείως λάθος αποδείχτηκε και η σύνθεση της κυβέρνησης: ένα άθροισμα ετερόκλητων και ετερογενών ανθρώπων χωρίς συνοχή όπου ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει σωστό εξυπηρετώντας προσωπικές στρατηγικές,. Αναποτελεσματικοί, ασυντόνιστοι δρουν χωρίς πραγματικό σχέδιο, πυροσβεστικά τις περισσότερες φορές και διαχειριστικά. Σαν να μην τρέχει τίποτα. Ατάραχοι. Αδιάφοροι. Άπραγοι. Γιατί; Επειδή, όπως παραστατικά το είπε η κ. Διαμαντοπούλου, στην ουσία οι μισοί υπουργοί αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση και το κάνουν πολύ καλύτερα από την σαμαρική Ν.Δ.

Η χαμένη ευθυκρισία των ανθρώπων προβάλλει ανάγλυφα και στην αυτοκαταστροφική συμπεριφορά όσων πανηγυρίζουν όταν βλέπουν την πτώχευση να πλησιάζει. Φαντάζονται, οι ηλίθιοι, τον εαυτό τους στο κέντρο της προσοχής να λένε με προτεταμένο το δάχτυλο «Σας τα 'λεγα εγώ» πριν πεθάνουν, από την πείνα μεν αλλά με  χορτάτο εγωισμό.  Φαίνεται στο ότι για μια ακόμα φορά σπαταλάμε την όποια δημιουργικότητα ή εφευρετικότητα ή παραγωγικότητά μας στην εξεύρεση τρόπων αντίδρασης σε κάτι που συμβαίνει αντί να αναζητούμε μεθόδους λύσης του προβλήματος. Κάνουμε τα πάντα να πείσουμε τους άλλους ότι δεν έχουμε πρόβλημα αντί να υιοθετήσουμε συγκεκριμένες απόψεις επίλυσης του προβλήματος. Κανείς, πλην ελαχίστων, δεν προτείνει πολιτικές που θα πρέπει να υιοθετηθούν σε περίπτωση που αυτό που κάνουμε τώρα αποτύχει και η χώρα δεν σωθεί. Εκτός αν πρόταση κάποιοι θεωρούν το «να πληρώσουν την κρίση τους»  ή το «να τους ρίξουμε μια χρεωκοπία να σκιαχτούν» ή το να γίνουμε Αλβανία και να ζούμε με ραδίκια και σύμμαχο την Βόρεια Κορέα.