Είσαι προοδευτικός ρε;

Τι είναι πρόοδος;

Ένας όρος που κατά κόρο χρησιμοποιείται από καλλιτέχνες, πολιτικούς, εκπαιδευτικούς.

Πόσοι όμως ξέρουν πραγματικά τι εννοούν όταν λένε «πρόοδος»;
Ακόμα περισσότερο: Πόσοι εννοούν κάτι με τον όρο πρόοδος;

Υποψιάζομαι ότι – με εξαίρεση τους εκπαιδευτικούς – οι υπόλοιποι δεν εννοούν απολύτως τίποτα.

Εξηγούμαι. Πρόοδος είναι η στοχευμένη μεταβολή κατάστασης ή χαρακτηριστικών ή συνθηκών ενός ατόμου ή ενός συνόλου ατόμων. Τούτο σημαίνει ότι αν ένα άτομο ή ένα σύνολο ατόμων έχουν θέσει κάποιο στόχο, κάθε ενέργεια που τείνει ή οδηγεί προς τα εκεί θεωρείται προοδευτική και κάθε βήμα που φέρνει πιο κοντά το άτομο η την ομάδα στο στόχο, θεωρείται πρόοδος.

Στην εκπαίδευση, στόχος είναι η μετάδοση της γνώσης και άρα το τι είναι πρόοδος είναι νομίζω ξεκάθαρο και απλό.

Τί θεωρούμε πρόοδο στην τέχνη; Α! δύσκολο να το πούμε με την ακρίβεια ενός ορισμού. Θα πρέπει να κάνουμε πρώτα μια αναφορά στην ίδια την τέχνη. Καλύτερα, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να ορίσουμε την ίδια την έννοια της τέχνης. Δεν θέλω όμως να μπλέξω σε τέτοια χωράφια. Χοντρικά, ξέρουμε όλοι ότι κάθε ζωγραφιά δεν είναι τέχνη. Στο λαβύρινθο της αισθητικής που είναι αποτέλεσμα του κοινωνικού γίγνεσθαι, η τέχνη για να έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια, θα πρέπει να συμβάλει στην ολοκλήρωση του ανθρώπου. Τώρα, μη με ρωτήσετε τι είναι αυτό γιατί θα σας γελάσω και δεν είναι στις προθέσεις μου. Για να μη σας κάνω να αισθάνεστε μειονεκτικά θα σας πω ότι στην ουσία κανείς δεν ξέρει. Καθορίζεται κάθε φορά από την τρέχουσα κοινωνική ηθική. Η θολούρα αυτή στον ορισμό περνά και στα ρεύματα. Ο καθείς εντάσσει έργα στην τέχνη αυθαίρετα και με την ίδια ευκολία αποκαλεί προοδευτικό (progressive) ό,τι του κατέβει με αποτέλεσμα κανείς στο τέλος να μην εννοεί τίποτα.

Στην πολιτική τα πράγματα είναι κάπου ενδιάμεσα. Έχουν δηλαδή κάτι από την καθαρότητα της «εκπαιδευτικής προόδου» και πολύ περισσότερα από την αοριστία της προόδου στην τέχνη.

Θεωρεί λοιπόν πρόοδο ένας πολιτικός φορέας κάθε μεταβολή της υπάρχουσας κατάστασης η οποία οδηγεί προς ένα στόχο ο οποίος έχει προ-συμφωνηθεί με τους οπαδούς του ή με την κοινωνία. Αυτή είναι η απλοποιημένη εκδοχή της προόδου που βρίσκεται πολύ κοντά στην εκπαιδευτική. ΠΡΟΣΟΧΗ! ΜΗΝ τη λαμβάνετε υπόψη αν δεν θέλετε να θεωρηθείτε γραφικός ή αγαθός. Οι πολιτικοί δεν ασχολούνται ποτέ με ΑΥΤΗ την πρόοδο γιατί τους εκθέτει ανεπανόρθωτα με συνεχείς διαψεύσεις.

Όταν οι πολιτικοί αναφέρονται στην πρόοδο, ως στόχο έχουν «το γενικό καλό». Το καλό του λαού, το καλό της χώρας. Δηλαδή θεωρούν ως προοδευτική κάθε ενέργεια που οδηγεί στο «γενικό καλό». «Το γενικό καλό» όμως είναι μια τουλάχιστον αμφιλεγόμενη έννοια. Το καλό για παράδειγμα του Γιώργου μπορεί να προϋποθέτει το κακό του Παντελή. Για να το πούμε σκληρά: Το γενικό καλό είναι μύθος και συνεπώς μύθος είναι η πρόοδος ως πολιτική έννοια.

Συμπέρασμα. Αν δεν έχετε συμφωνήσει με το συνομιλητή σας για τους στόχους, ΜΗΝ χρησιμοποιείτε τις λέξεις πρόοδος και συντήρηση γιατί πιθανότατα δεν θα εννοείτε τα ίδια πράγματα και θα οδηγηθείτε σε ανούσιες κοκορομαχίες



Στην κορυφή: έργο του Jeff Koons
Στο υποσέλιδο: έργο του Gustave Courbet

Ποιό είναι τέχνη και ποιό όχι; Ποιό ειναι πρόοδος και ποιό όχι;

Ο διάφανος χρυσός

Θα πούμε το νερό - νεράκι στα επόμενα χρόνια; Θα δούμε πολέμους για το νερό; Υπάρχει πραγματικά πρόβλημα επάρκειας νερού; Πόσο κακή είναι η ποιότητα του νερού; Το εμφιαλωμένο νερό είναι προτιμότερο;

Τα παραπάνω είναι ερωτήματα που ακούγονται όλο και πιό συχνά.

Θεωρούμε ότι αναφέρονται σε ένα απώτερο μέλλον που ίσως να ζήσουν τα εγγόνια μας. Για να λέμε την αλήθεια, κάποια από τα παραπάνω συμβαίνουν ήδη. Μπορεί να συμαβαίνουν σχεδόν δίπλα μας, μπορεί μακριά αλλά σημασία έχει ότι συμβαίνουν ήδη. Διότι, παραδείγματος χάρη, τι άλλο από πόλεμος για το νερό ήταν ο πόλεμος ανάμεσα στη Συρία και το Ισραήλ για τον έλεγχο των υψωμάτων του Γκολάν όταν γνωρίζουμε ότι από αυτά πηγάζει ο ποταμός Ιορδάνης, η πηγή ζωής του Ισραήλ;  Κι αν δεν είναι αιτία πολεμικής σύγκρουσης είναι σίγουρα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί ή ακόμα και μέσο άσκησης σημαντικής διπλωματικής και όχι μόνο πίεσης όπως συμβαίνει με τα νερά των Τίγρη και Ευφράτη ανάμεσα σε Τουρκία από τη μία και Ιράκ, Συρία από την άλλη.

Δεν είναι μόνο οι συγκρούσεις (πολεμικές ή διπλωματικές) ανάμεσα σε κρατικές οντότητες που πηγάζουν (sic) από το νερό αλλά και συγκρούσεις κοινωνικές που μπορεί να πηγάσουν από την έλλειψή του. Οι μεγαλύτεροι μπορούν να φέρουν στη μνήμη τους και οι νεώτεροι να αναζητήσουν πληροφορίες σχετικά με τα τεράστια προβλήματα που έφερε η παρατεταμένη λειψυδρία στις υποσαχάριες περιοχές της ανατολικής Αφρικής τον προηγούμενο αιώνα (Αιθιοπία, Σουδάν). Όμως το πρόβλημα δεν είναι τοπικό. Είναι γνωστό στους «μυημένους» με τα προβλήματα στη γη ότι στις αρχές του 21^ου αιώνα, κοντά ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν σίγουρο πόσιμο νερό και σχεδόν τρία δισεκατομμύρια πίνουν νερό χωρίς καμιά εξασφάλιση της υγείας τους.

Ίσως το χειρότερο απ' όλα είναι ότι θάνατοι από λειψυδρία συνέβησαν σε μια περιοχή όπου αν δεν αφθονουν τουλάχιστον δεν λείπουν οι υδατικοί πόροι. Πολλές φορές η έλλειψη πόσιμου ή καλής ποιότητας νερού έχει να κάνει με την αδυναμία των τοπικών κυβερνήσεων να εξασφαλίσουν το νερό. Λείπουν δηλαδή τα έργα εκείνα που θα μετέφεραν, θα αποθήκευαν και θα διένειμαν το νερό. Με άλλα λόγια, ακόμη και στο νερό ισχύει το «όπου φτωχός κι η μοίρα του». Αν υπήρχαν τα χρήματα τότε θα μπορούσαν να γίνουν εκείνα τα έργα που θα εξασφάλιζαν την πρόσβαση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της γης σε πόσιμο νερό.

Το ερώτημα που εγείρεται εύλογα στο νου των περισσοτέρων είναι: «Γιατί τώρα όλα αυτά; Γιατί πριν από 100, για παράδειγμα, χρόνια δεν αντιμετωπίζαμε το ίδιο πρόβλημα; Τουλάχιστο όχι σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια ένταση;» Μια από τις δύο απαντήσεις είναι ότι γίναμε πολλοί.  Στο τελευταίο μισό του εικοστού αιώνα, ο παγκόσμιος πληθυσμός από τα 2,5 δισεκατομμύρια εκτινάχθηκε στα 6. Για να καταλάβετε τι σημαίνει αυτό, αρκεί να σας πω ότι το 1900 ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν μόλις λίγο πάνω από τα 1,5 δισεκατομμύρια ενώ το έτος 1000 , 310 εκατομμύρια. Μπορείτε να αναλογιστείτε τι σημαίνει να έχεις 4,5 δισεκατομμύρια στόματα παραπάνω να ποτίσεις και να θρέψεις από όσα υπήρχαν πριν από 100 χρόνια;  Η άλλη απάντηση είναι ότι και σπαταλούμε αλλά και περιορίζουμε την ανανέωση των αποθεμάτων. Εδώ μπαίνει ο παράγων «πολιτισμός της ευημερίας του σήμερα σε βάρος του μέλλοντος». Στα ίδια τελευταία εκατό χρόνια που είδαμε τον πληθυσμό να εκτινάσσεται σε δυσθεώρητα ύψη, βλέπουμε και τον πλανήτη να αλλάζει πρόσωπο δραματικά. Οι διαφορές ανάμεσα στις λεγόμενες αναπτυγμένες και στις υπόλοιπες χώρες γίνονται πλέον χαοτικές. Από τη μια πεθαίνουν από δίψα και από την άλλη, φτιάχνουν πισίνες (ακόμα και δίπλα στη θάλασσα!). Στις αναπτυγμένες χώρες, τα σκουπίδια μας περιέχουν τόσες τροφές που θα μπορούσαν να περιορίσουν σημαντικά το πρόβλημα της πείνας στον κόσμο, τη στιγμή που εκεί αναζητούν και ξοδεύουν τις τελευταίες σταγόνες νερού για να ποτίσουν ένα κήπο που θα τους εξασφαλίσει το ένα τρίτο των ετήσιων αναγκών τους σε τροφή.

Θα πει κανείς: «Ωραία! Λυπηθήκαμε! Αλλά, είναι τόσο μακριά όλα αυτά!» Είναι όμως;  Μπορεί στην Ελλάδα να μιλάμε για πόλεμους με αφορμή ή αιτία το νερό; Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε το χάρτη στα βόρεια σύνορά μας. Μοιραζόμαστε τον Έβρο, τον Νέστο, τον Στρυμόνα, τον Αξιό με Σκόπια και  Βουλγαρία. Ποταμούς σημαντικότατους για την παραγωγική ικανότητα και όχι μόνο της βόρειας Ελλάδας. Τυχόν περιορισμός των ποσοτήτων, ας πούμε του Αξιού (Βαρδάρη) που φτάνουν στη χώρα μας με την κατασκευή για παράδειγμα μεγάλων φραγμάτων, δεν θα όξυνε το ήδη τεταμένο κλίμα στις σχέσεις Σκοπίων -; Ελλάδας; Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν ένα τέτοιο έργο το χρηματοδοτούσε η Τουρκία ...; Δεν είναι λοιπόν ούτε ξένα ούτε μακρινά τα προβλήματα όσο πολλοί από εμάς νομίζουμε.

Σε ότι αφορά την πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό, τα προβλήματα είναι πολύ εντονότερα από μικροπροβλήματα ποιότητας δικτύων υδροδότησης που αντιμετωπίζουν πολλές πόλεις. Υπάρχουν περιοχές στην Ελλάδα που απουσιάζει παντελώς το πόσιμο νερό είτε διότι εξαντλήθηκαν τα υπόγεια αποθέματα (Νησιά, Κυκλάδες) είτε διότι τα επίπεδα ρύπανσης, κυρίως με νιτρικά, κάνουν την χρήση του επικίνδυνη (Αργολίδα, Θεσσαλία και αλλού).

Τα τελευταία χρόνια, έχουμε καταφέρει να μειώσουμε σημαντικά τα υπόγεια αποθέματα νερού, να καταστρέψουμε μια σειρά από επιφανειακές αποθήκες, και να ρυπάνουμε ή ακόμα και να μολύνουμε πολλά από τα υπόλοιπα επιφανειακά μας νερά. Έτσι, δημιουργήσαμε την Κορώνεια στη Θεσσαλονίκη, μια νεκρή και επικίνδυνη λίμνη, τον Ασωπό, έναν νεκρό και επικίνδυνο ποταμό, τον Πηνειό, ένα από τα πλέον βρώμικα ποτάμια στην Ευρώπη, και άλλα τόσα που δεν έχουν τελειωμό. Η εξάντληση ή η συνεχής υποβάθμιση της ποιότητας των επιφανειακών αποθεμάτων νερού, τροφοδοτεί έναν φαύλο κύκλο ο οποίος κάνει εντονότερο το πρόβλημα. Σήμερα, πολλοί υποστηρίζουν ότι η πλειονότητα των νησιών του Αιγαίου και αρκετές από τις ηπειρωτικές περιοχές της χώρας οδηγούνται στην ερημοποίηση.

Αν επανέλθουμε σε πρακτικά ζητήματα, είναι λύση το εμφιαλωμένο νερό; Ίσως η σε τέτοιο βαθμό εξάπλωση της χρήσης του εμφιαλωμένου νερού να είναι ένα από τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά εγκλήματα. Σκεφτείτε μόνο ότι το 2007 υπολογίζεται ότι πουλήθηκαν στην Ελλάδα περί τα 1,3 δισεκατομμύρια λίτρα εμφιαλωμένου νερού. Αναρωτηθήκατε ποτέ πόση ενέργεια απαιτείται για να παραχθούν όλα αυτά τα μπουκάλια; Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσα πλαστικά μπουκάλια θα συγκεντρωθούν στα σκουπίδια μας σε δέκα χρόνια;

Ντόπες, όπια και τραγωδίες

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τα πλήθη των θεατών που συρρέουν σ' έναν αγώνα "κατς". Μου είναι αδιανόητο και ανεξήγητο τόσες χιλιάδες άνθρωποι να μην έχουν την αίσθηση της απάτης. Για να είμαι ειλικρινής, δεν προσπάθησα να το εξηγήσω. Έβαλα και σ' αυτό το φαινόμενο την ταμπέλα της "αμερικανιάς", μια ρατσιστική ομολογώ ταμπέλα η οποία ορίζει παντός είδους ηλιθιότητα ενδημούσα στις (ή προερχόμενη από τις) ΗΠΑ, και ξεμπέρδεψα.

Αδιανόητη και ανεξήγητη είναι για μένα και η φανατική στήριξη κάποιων ανώνυμων εταιρειών στην δική μας πλευρά του Ατλαντικού. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για το πως είναι δυνατό να σκοτώνονται ή να σκοτώνουν άνθρωποι υπερασπιζόμενοι τις "ιδέες" μιας ανώνυμης εταιρείας. Πως πεθαίνεις ή μάχεσαι για την Adidas, την Vodaphone ή την "Αρης ΠΑΕ"; Όχι ότι αυτή η μη κατανόηση προέκυψε από την μετατροπή των ποδοσφαιρικών σωματείων σε ΠΑΕ. Απλά εδραιώθηκε.

Αναφέρω δύο μόνο από τις πάρα πολλές περιπτώσεις μαζικής ηλιθιότητας που σίγουρα έχουν αποτελέσει αντικείμενο κοινωνιολογικής και ψυχολογικής έρευνας, γιατί και οι δύο προέρχονται από τον ίδιο χώρο. Τον χώρο των "σπορ". (Αποφεύγω να χρησιμοποιήσω τον όρο "αθλητισμός" για να μην δώσω ούτε καν γλωσσικό άλλοθι στην ηλιθιότητα). Δεν ξέρω τι έχουν συμπεράνει οι κοινωνιολόγοι και οι ψυχολόγοι των μαζών, ξέρω όμως ότι αυτή η μαζική ηλιθιότητα προκλήθηκε και συντηρείται από τους μηχανισμούς της ίδιας της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Προκλήθηκε και συντηρείται διότι:

• μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένας πρώτης τάξεως προπαγανδιστικός μηχανισμός
• κινεί μια ολόκληρη βιομηχανία ή οποία παράγει και καταναλώνει τεράστια ποσά, και
• εκτονώνει την κοινωνική αντίδραση σώζοντας τους κυβερνώντες.

Μπορεί τα παραπάνω "διότι" να μην είναι τα μοναδικά, να έχουν γίνει περισσότερο πολύπλοκα με την πάροδο των χρόνων, να μην ισχύουν παντού και πάντα και τα τρία μαζί, να διαφοροποιούνται ποιοτικά από χώρα σε χώρα ή από χρόνο σε χρόνο ΑΛΛΑ κρύβονται στη βάση κάθε μαζικής υποκρισίας προερχόμενης από τον χώρο των σπορ.

Για το λόγο αυτό δεν με ξένισε η ιστορία των ντοπέ υπεραθλητών της ... γκρηκ ντρηημ τηημ.

Ομολογώ κι εγω ότι υπήρξαν στιγμές που αισθάνθηκα ολίγον εθνικά υπερήφανος όταν ο Λουάν Σιαμπάνι, ο Κάκι Καχιασβίλι, η Φανή Χαλκιά κουνούσαν τα χείλη στην ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου, αλλά το πάλεψα.

Το πάλεψα γιατί η εξάρτηση από το "όπιο του λαού" (δεν είναι ένα τελικά, Βλαδίμηρε Ίλιτς) είναι πολύ δυνατή και μπορεί να σε παρασύρει στη δίνη της μαζικής ηλιθιότητας. Τόσο που να μην "βλέπεις" ότι ολόκληρα καθεστώτα έχουν στηριχθεί και μακροημερεύσει στην επίφαση "εθνικής υπερηφάνειας" που προκαλεί η λάμψη των χρυσών μεταλλίων και των κατασκευασμένων ηρώων.

Να γιατί με αφήνει παγερά αδιάφορο ή εθνική μας τραγωδία με την μαζική ντόπα των αρσιβαριστών. Γιατί ούτε εθνική την θεωρώ ούτε τραγωδία.

Προσωπικά θεωρώ μέγιστη εθνική τραγωδία ότι το παραπάνω γεγονός θεωρήθηκε εθνική τραγωδία....

Momentum

Έρχεται κάποτε η στιγμή για όλα
'Αλλοτε είναι η κατάλληλη άλλοτε είναι η στιγμή του "δεν πάει άλλο"
Στην δική μου περίπτωση και στην αποχώρησή μου από το ΠΑΣΟΚ ισχύει το δεύτερο. Έφτασα στο "δεν πάει άλλο".
Αυτοκριτική, ζήτησαν πολλοί. Το να κρίνω την στάση μου στο ΠΑΣΟΚ είναι σαν να κρίνω την ζωή μου γιατί εκεί μέσα μεγάλωσα. Έδωσα και πήρα πολλά. Δεν μπαίνουν στη ζυγαρια.
Το θέμα όμως είναι ΓΙΑΤΙ κάποιος γίνεται μέλος ενός κόμματος και, κατά συνέπεια, γιατί μένει σε αυτό.
Φαίνεται να ξεχνάμε, οι περισσότεροι, ότι εντασσόμαστε σε έναν χώρο ΚΑΤ' ΕΠΙΛΟΓΗ και όχι από παράδοση ή για συναισθηματικούς λόγους. Οι αρχές μας, τα πιστεύω μας κάποια στιγμή στην πορεία μας ταυτίζονται εν μέρει ή εν συνόλω με αυτά άλλων και από κοινού αγωνιζόμαστε. Αν αυτή η ταύτιση με τον καιρό λείψει, αν ο σκοπός για τον οποίο κάναμε την επιλογή μας πάψει να υπάρχει, τότε φεύγουμε.
Το ΠΑΣΟΚ, στη σχέση που είχαμε, έχασε το momentum, όπως λέει και ο εσχάτως θεωρητικός της επανίδρυσης κύριος Ανδρουλάκης. Το έχασε σταδιακά από τον Οκτώβριο και μετά. Όποιος καλοπροαίρετος θέλει, θα το διαπιστώσει μέσα από τις σελίδες του παρόντος ιστολογίου.
Είναι αλήθεια ότι προσπάθησα να βρώ κοινά σημεία με το χώρο ικανά να με κρατήσουν εκεί και "να το παλέψω" όπως μου πρότειναν πολλοί. Δεν βρήκα. Δεν λυπάμαι ούτε χαίρομαι γι' αυτό.
Δεν μ' ενδιαφέρει πιά. Είμαι ελεύθερος.
Υστερόγραφο: Η φωτογραφία είναι χαρακτηριστική. Το χρονόμετρο μετράει κι εσείς στέκεστε ακόμη ακίνητοι. Η ιστορία και τα γεγονότα τρέχουν. Δεν σας (μας) περιμένουν.

Μαζέψτε τον

Διάβασα το παρακάτω στο In.gr σχετικά με την επικείμενη συνεργασία της ΔΕΗ με την RWE για την κατασκευή μονάδων ηλεκτροπαραγωγής με λιθάνθρακα
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=876326&lngDtrID=251
Ξεχώρισα τη δήλωση του προέδρου της ΔΕΗ:
«Το διοξείδιο του άνθρακα δεν είναι ρύπος, αλλά αέριο του θερμοκηπίου και πίνεται με την πορτοκαλάδα, την μπύρα και την coca cola».
Ένας από τους ορισμούς της λέξης ρύπος, πολύ "στενός" ίσως γιατί δεν συμπεριλαμβάνει την ηχητική, ενεργειακή ή αισθητική ρύπανση,  είναι ο παρακάτω:
Ρύπος είναι κάθε ουσία, συνήθως παραπροϊόν ανθρώπινης δραστηριότητας, η οποία έχει ανεπιθύμητες επιπτώσεις στο περιβάλλον .
Αν ο πρόεδρος της ΔΕΗ, μιας επιχείρησης η οποία πληρώνει ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ από τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΗΜΑΤΑ στο χρηματιστήριο των ρύπων, δεν γνωρίζει τι είναι ρύπος και πετάει κοτσάνες δημόσια, τότε να το κλείσουμε το μαγαζί ή ΝΑ ΤΟΝ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΤΩΡΑ!
Ίσως και μόνο για τον λόγο ότι ρυπαίνει την νοημοσύνη μας!

Γιατί να σας ψηφίσω;

     Για να τελειώνουμε λοιπόν με τα παραμύθια σύντροφοι Πασόκοι, να τι θα σας έλεγε ένας πολίτης....

     Όταν έχεις ένα καταστατικό που το εφαρμόζεις ή δεν το εφαρμόζεις όπου και όποτε σου αρέσει ή σε βολεύει ή δεν σε βολεύει, γιατί εγώ, ο πολίτης, να σου έχω εμπιστοσύνη;

     Ποιος μου εγγυάται ότι όταν και αν (λέμε τώρα...) βρεθείς στην εξουσία και κυβερνήσεις τον τόπο δεν θα πολιτευτείς με τον ίδιο τρόπο; Ότι τους νόμους και το σύνταγμα δεν θα τα έχεις σφουγγαρόπανο; Αφού το κάνεις στο ίδιο σου το κόμμα και το έκανες όσο ήσουν κυβέρνηση γιατί να σε εμπιστευτώ και να σε (ξανα)ψηφίσω τώρα; Και επιτέλους γιατί με προσβάλλεις με δήθεν συμμετοχικές διαδικασίες που δεν έχουν κανένα νόημα και καμιά ουσία; Γιατί μου προσφέρεις χάντρες και καθρεφτάκια; Μην απορείς λοιπόν αν σου γυρίζω την πλάτη.

     Όταν η λογική του "έλα μωρέ τώρα" σε διαπερνά από την κορυφή ως τα νύχια μην περιμένεις να σε αντιμετωπίσω σοβαρά και μη με ειρωνεύεσαι ότι επιλέγω λάθος. Εσύ με διαπαιδαγώγησες να μη σέβομαι τίποτα και να κοιτάζω να φέρνω τους κανόνες στα μέτρα μου αφού το ίδιο έκανες πάντα. Για αυτό σου γυρίζω την πλάτη, τα κουτσοβολέυω, κοροϊδεύω το κράτος και τις υπηρεσίες, εφαρμόζω το νόμο όπου και όπως με συμφέρει, και ονειρεύομαι ότι ίσως κάποτε τα παιδιά μου ζήσουν σ' εναν κόσμο καλύτερο από αυτόν.

     Αν θέλετε, σύντροφοι Πασόκοι, να με έχετε συμμέτοχο, βάλτε με συμμέτοχο στη λήψη των αποφάσεων και όχι στην εκλογή της ηγεσίας σας. Δώστε μου την δυνατότητα να σας ελέγχω, ελάτε να λογοδοτήσετε σ' εμένα, το μέλος σας, τον ψηφοφόρο σας, τον πολίτη. Ελάτε στη γειτονιά μου, στο χώρο δουλειάς μου, στο καφενείο μου. Όταν αποφασίζετε για το σχολείο των παιδιών μου, για την πλατεία της γειτονιάς μου, για το πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι μου, ΡΩΤΗΣΤΕ ΜΕ. Όταν μου ζητάτε τα λεφτά μου, πείτε μου τι τα κάνετε, που και πως τα διαθέτετε, και ζητήστε μου τη γνώμη μου τουλάχιστον για το που θα ήθελα να πάνε κάποια από αυτά. Ελάτε να συζητήσετε μαζί μου. Ελάτε να με ακούσετε. Ελάτε να αγωνιστείτε μαζί μου. Μη μου στέλνετε τα ΜΑΤ όταν διαδηλώνω, μη με αποκαλείτε "ρετιρέ" όταν ζητάω αύξηση, μη με φορολογείτε άδικα, μη με εξευτελίζετε στις δημόσιες υπηρεσίες, δώστε μου υγεία και περίθαλψη, δώστε μου δωρεάν και ποιοτική παιδεία, σεβαστείτε τον ιδρώτα μου, φροντίστε να έχουν δουλειά τα παιδιά μου, δώστε μου σύνταξη, φτιάξτε την κωλολακούβα που διαλύει το αυτοκινητάκι μου (το αγόρασα με δόσεις και δάνειο από την τράπεζα που με γδύνει στους τόκους, ε;) κάθε πρωϊ. Κάντε με να νοιώθω περήφανος, ασφαλής, πολίτης. Κυβερνήστε για μένα και με εμένα, όχι στο όνομά μου.

     Φοβάμαι, βέβαια, ότι είναι αργά. Τουλάχιστον για πάρα πολλούς από εσάς. Δεν σας πιστεύω πια. Πως να σας το πω για να το καταλάβετε. Αν σας έβαζα στο σπίτι μου, όταν φεύγατε θα μετρούσα τα κουταλοπήρουνα να δω αν λείπει κανένα. Τόσο απλά.

Υστερόγραφο 1: Δεν σας φταίει ο Τσίπρας. Ο πανικός σας φταίει. Είναι κακός χείριστος σύμβουλος.

Υστερόγραφο 2: Μπορώ να σας πω τρεις ιστοριούλες ακόμη με την ελπίδα να τις καταλάβετε;

1. 
   
   Έχω έναν φίλο. Καλό παιδί. Φιλότιμο, ηθικό, ψυχούλα. Πάντα έτσι ήτανε. Από μικρός. Θυμάμαι, όταν παίζαμε μπάλα ήθελε πάντα να είναι στην ομάδα. Το κακό ήταν ότι μπέρδευε τα πόδια του κι όλο εξ αιτίας του χάναμε. Τον λυπηθήκαμε μια φορά, δύο για την καλή του την ψυχή. Αλλά νίκη δεν βλέπαμε. Δεν τον ξαναβάλαμε στην ομάδα. Τόσο απλά.
   
   
2. 
   
   Ο δάσκαλός μου στο Δημοτικό. ΦΟΒΕΡΟΣ άνθρωπος. Δάσκαλος με το Δ κεφαλαίο. Όλο το σχολείο κρεμόταν από τα χείλη του. Αγαπητός, γλυκομίλητος. Το Υπουργείο Παιδείας τον έκανε διευθυντή πρωτοβάθμιας στη νομαρχία (εις αναγνώρισην του έργου του). Απέτυχε οικτρά. Διότι, άλλο πράγμα η διδασκαλία και άλλο η διαχείριση ανθρώπων και η διοίκηση υπηρεσιών.
   
   
3. 
   
   Εγώ δεν παίζω καλή μπάλα. Μη με ξαναβάλετε στην ομάδα.
   
   

Και ο πρόεδρος, όργανο είναι

            Η δημοκρατία, συντρόφια του ΠΑΣΟΚ, ΔΕΝ ταυτίζεται με την ψηφοφορία. Αν θέλουμε να "πλατύνουμε" την δημοκρατία ας ακολουθήσουμε ΠΙΣΤΑ και χωρίς παρεκκλίσεις, εξαιρέσεις και πονηριές τους κανόνες της:

Η δημοκρατία των αντιπροσώπων έχει πυραμιδική δομή: Οι πολλοί (βάση) εκλέγουν λίγους (αντιπρόσωποι ή όργανα τοπικής διοίκησης). Αντιπρόσωποι από πολλές πόλεις συγκεντρώνονται και εκλέγουν όργανα Περιφερειακά κ.ο.κ. Μια φορά κάθε τόσο πολλοί αντιπρόσωποι από όλη την Ελλάδα συγκντρώνονται και εκλέγουν τα κεντρικά όργανα.

Το κάθε όργανο ελέγχεται από και λογοδοτεί στο σώμα που το εξέλεξε. Γιατί ο έλεγχος και η λογοδοσία είναι από τα βάθρα της δημοκρατίας. Το σώμα τώρα των εκλογέων πρέπει να είναι σαφές και να έχει τη δυνατότητα να συνέρχεται, να συζητά, να ακούει... Αν δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι σώμα, είναι αγέλη, όχλος, μόρφωμα, απάτη.

Με αυτή την έννοια, μια ολομέλεια μιας Δημοτικής Οργάνωσης ΕΙΝΑΙ σώμα. Ένα κοπάδι ψηφοφόρων μια ηλιόλουστη Κυριακή ΔΕΝ είναι σώμα.

Αν λοιπόν δεχόμαστε ότι ο πρόεδρος είναι όργανο ΠΟΥ λογοδοτεί και από ποιόν ελέγχεται; Με Αμερικανιές, σύντροφοι, δεν χτίζουμε δημοκρατία. Θα πει κάποιος "ρε φίλε αφού ο κόσμος γυρίζει την πλάτη στις κομματικές οργανώσεις, τι να κάνουμε; πρέπει να τον βάλουμε στο παιχνίδι" Καλά τα λες ρε "κάποιε". Ο κόσμος γυρίζει τις πλάτες στις κομματικές οργανώσεις γιατί τις απαξιώσαμε. Γιατί δεν ακολουθούν τους κανόνες της Δημοκρατίας. Γιατί δεν ελέγχουν κανέναν και κανένας δεν λογοδοτεί σ' αυτές. Γιατί δεν συζητούν, δεν αποφασίζουν και δεν είναι τίποτα άλλο παρά μηχανισμοί ελέγχου της κοινής γνώμης από την κυβέρνηση ή την κομματική ηγεσία. Ο κόσμος γυρίζει την πλάτη στα κόμματα γιατί είναι αναξιόπιστα. Αλλάξτε αυτά και αφήστε τη δημοκρατία ήσυχη. Ο κόσμος μας έχει στο φτύσιμο γιατί είμαστε για φτύσιμο.

Ο κόσμος μας γυρίζει την πλάτη κι εμείς προσπαθούμε πάλι τον εκμαυλίσουμε με πονηριές.

Μη φύγετε. Επανέρχομαι σύντομα ....