Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Δημοψήφισμα, μια πρώτη προσέγγιση


Επειδή, δημοψήφισμα σημαίνει ότι
·         αποφασίζω ανάμεσα σε δυο διακριτές και καθαρές θέσεις - ως προς το περιεχόμενο και ως προς τις συνέπειες αποδοχής ή απόρριψης τους
·         έχω ικανό χρόνο να αποφασίσω
·         έχω ανεξάρτητους ειδικούς, διαθέσιμους να μου εξηγήσουν τα πάντα και να λύσουν τυχόν απορίες μου, τόσο εγώ όσο και κάθε Έλληνας πολίτης ανά την επικράτεια (τουλάχιστον στα δημόσια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης)
και επειδή όλα τα παραπάνω, μέχρι στιγμής φαίνεται να μην μπορεί να μου τα εξασφαλίσει κανείς, για το λόγο αυτό, η συμμετοχή μου στην εκλογική διαδικασία θα εξυπηρετήσει άλλα πολιτικά συμφέροντα, άσχετα με το τι εγώ θα επιλέξω να ψηφίσω. Η πρώτη μου λογική αντίδραση λοιπόν θα ήταν «δεν νομιμοποιώ με την ψήφο μου μια διαδικασία η οποία προσβάλει εμένα σαν πολίτη, προσβάλει τη νοημοσύνη μου, προσβάλει τη δημοκρατία και καταρρακώνει την έννοια και την ουσία του δημοψηφίσματος».
Όμως, όπως συχνά συμβαίνει, τα πράγματα στην πολιτική δεν είναι ούτε εύκολα, ούτε γραμμικά και οι αποφάσεις ποτέ δεν σχετίζονται μονοσήμαντα με τα δεδομένα. Γι' αυτό, ας δούμε αναλυτικότερα τι έχουμε μέχρι τώρα.
1.       Έχουμε λοιπόν εξαγγελία για διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος όπου το ερώτημα που τίθεται είναι παραπλανητικό, ατελές, πρακτικά αδύνατο να απαντηθεί από το μέσο πολίτη σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.  
2.       Οι συνέπειες της εξαγγελίας δημιουργούν κλίμα το οποίο επ’ ουδενί επιτρέπει την ελεύθερη έκφραση άποψης αλλά είναι προφανές ότι η έλλειψη ρευστότητας, οι ουρές στα καταστήματα τραπεζών, βενζινάδικων, καταστημάτων τροφίμων, οι συνεχείς και ραγδαίες εξελίξεις, δημιουργούν συνθήκες λήψης αποφάσεων υπό πίεση και όχι ελεύθερης έκφρασης της λαϊκής βούλησης.
3.       Εξ αρχής και παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, ο αυθόρμητος και σχεδόν αυτόματος διαχωρισμός στη βάση της κοινωνίας, θέτει το πραγματικό ερώτημα όπως «μεταφράστηκε» - και καλά έκανε - από τον σοφό λαό: ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ευρωπαϊκή πορεία της και στην συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
4.       Τα δεδομένα έχουν ήδη αλλάξει ακόμα και ως προς το ερώτημα από τη στιγμή που το δημοψήφισμα ανακοινώθηκε και θα αλλάξουν ξανά, ίσως περισσότερες από μια φορές, πριν φτάσουμε στην ημέρα της ψηφοφορίας.

Με βάση τα παραπάνω, πως διαμορφώνεται προς ώρα η αρχική θέση της μη νομιμοποίησης μιας ψευδεπίγραφης διαδικασίας;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση διάγει μια από τις πιο δύσκολες περιόδους στην σύντομη ιστορία της, η οποία μέχρι σήμερα ήταν ανοδική και γεμάτη επιτυχίες. Πολλοί πιστεύουμε ότι πρέπει το συντομότερο δυνατό να ληφθεί η απόφαση για μετεξέλιξή της σε κάτι πιο συνεκτικό, περισσότερο ενιαίο ως προς την έκφρασή του και τη διακυβέρνησή του, πιο δημοκρατικό, πιο συμμετοχικό, περισσότερο ανοιχτό στους πολίτες και λιγότερο γραφειοκρατικό. Όσοι πιστεύουμε ότι η Ευρώπη είναι η πατρίδα μας, όσοι πιστεύουμε ότι παρά τις όποιες τοπικές ιδιαιτερότητες, οι Ευρωπαίοι έχουμε βαθιές κοινές πολιτιστικές, πολιτικές, κοινωνικές ρίζες και ένα λαμπρό κοινό μέλλον, όσοι νοιώθουμε την Ευρώπη σαν το σπίτι μας και την Ευρωπαϊκή Ένωση ως τον φορέα που θα μας οδηγήσει στο κοινό μας μέλλον, ξέρουμε τις αδυναμίες της και ξέρουμε ότι πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε να τις διορθώσουμε. Στα πρέπει, προφανώς δεν περιλαμβάνεται η άρνησή ή η δολιοφθορά της κοινής μας πορείας.

Στην διάγνωση αλλά και στην αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, έγιναν τραγικά σφάλματα από όλες τις πλευρές: από τις αλλεπάλληλες ελληνικές κυβερνήσεις, από τα εν Ελλάδι κόμματα, από τις ηγεσίες των κρατών μελών της ένωσης - και ειδικά αυτών των οποίων το ειδικό βάρος ήταν μεγαλύτερο, από εξωκοινοτικούς θεσμούς οι οποίοι κλήθηκαν να συνδράμουν. Η αυτοπαγίδευση όλων σε πρακτικές ήταν καταστροφικές για το λαό και για τη χώρα η οποία υποθήκευσε το μέλλον της και αυτοφιμώθηκε όντας μια ανάπηρη και αδύναμη χώρα σε μια ένωση αρτιμελών.

Το ελληνικό πρόβλημα ήταν σαφώς διαφορετικό τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά από αυτά άλλων χωρών της Ένωσης που μπήκαν και βγήκαν επιτυχώς σε διαδικασίες επίλυσης και είναι άδικο να συγκρίνεται ευθέως η πορεία της με την πορεία αυτών.

Η συμφωνία και η λύση η οποία προτείνεται σήμερα στην Ελλάδα προφανώς δεν λύνει κανένα πρόβλημα, αντίθετα προσθέτει καινούργια, παγιώνει υπάρχοντα, φτωχοποιεί έτι περισσότερο μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και καθηλώνει τη χώρα σε ύφεση η οποία δεν συμφωνεί με τις πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας της. Η συμφωνία απλά δίνει χρόνο στους αργούς κοινοτικούς μηχανισμούς να προσπαθήσουν να διαμορφώσουν κοινές απόψεις επί λύσεων και μεταθέτει τη λήψη δραστικών αποφάσεων σε κάποιο αόριστο μέλλον όπου η συνισταμένη πολιτική συγκυρία και οι συσχετισμοί εντός των κέντρων αποφάσεων θα είναι ευνοϊκότεροι. Η συμφωνία αυτή πρέπει να πολεμηθεί κοινωνικά και πολιτικά σε όλη της Ευρώπη και η πολιτική της αποδόμηση πρέπει να γίνει πρώτη προτεραιότητα όλων μας

Αν λοιπόν έπρεπε να απαντηθεί ένα ερώτημα του τύπου «συμφωνείτε με τις επιλεγμένες από την ΕΕ πολιτικές εξόδου της Ελλάδας από την κρίση»; θα έλεγα αβίαστα ΟΧΙ.

Λογαριάζοντας όμως τις συνέπειες μιας απόφασης, την εσωτερική δυναμική που διαμορφώνεται εναντίον της Ενωμένης Ευρώπης, της μη εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση η οποία θέτει το ερώτημα, αν τελικά συμμετάσχω στην εκλογική της επόμενης Κυριακής και αν φτάσουμε ποτέ σε αυτή, τότε θα ψηφίσω ΝΑΙ, χωρίς το ναι να σημαίνει αποδοχή των πολιτικών που ετοιμάζονται και χωρίς να σημαίνει καταδίκη των κυβερνητικών χειρισμών αλλά απλά ΝΑΙ στην πίστη μιας ιδέας που μπορεί να μας πληγώνει, να λοξοδρομεί, να αργεί, να οπισθοχωρεί αλλά είναι η μόνη ελπίδα μας σε ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία. ΝΑΙ στην συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ναι στο ευρωπαϊκό ιδεώδες, όπως αυτό περιγράφηκε και υποστηρίχθηκε με πράξεις επί μισό και πλέον αιώνα.  

1 σχόλιο:

  1. έθεσες το ζήτημα από ακριβέστατη οπτική μιας και ουσιαστικά ψηφίζουμε κάτι που υποθέτουμε πως κατά τη γνώμη μας είναι το σωστό, χωρίς ωστόσο να γνωρίζουμε επακριβώς όλες τις παραμέτρους.
    "Ναι" λοιπόν, επειδή το "όχι" εγείρει υπερβολικά ερωτήματα οι απαντήσεις μερικών εκ των οποίων οδηγούν σε (ευρωπαϊκά) αδιέξοδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή