Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Yalanci


Πάτσγουορκ

                Κατεργαράκο; Τι έγινε; Διακρίνω ξανά εκείνο το σπασιματάκι στη φωνή σου; Ξέρεις, το γλοιώδικο, το λίγο δουλοπρεπές αλλά και τσαχπινομάγκικο; Πήρες υφάκι «μύγδαλα, μύγδαλα» μπας και ξαναρίξεις τις ευρωπαίες και σε λυπηθούν και σε κρατήσουν στην ευρωζώνη; Χλιμίντζουρα! Θα περάσεις απ’ όλα τα στάδια έτσι; Άρνηση, επιθετικότητα, δουλοπρέπεια, παράδοση. Από όλα πριν αποφασίσεις να κάνεις το προφανές. Απλά και μόνο προκειμένου να μη χάσεις τη βολή σου, θα τα δοκιμάσεις όλα πριν παραδοθείς στο αναπόφευκτο: να αλλάξεις τροπάρι!
                Στην αρχή φώναζες πως δεν υπάρχει κρίση κι όλα είναι φτιαχτά, μετά ότι δεν είναι δα και τόσο μεγάλη και πως μας την φουσκώνουν, τώρα λες ότι ναι, υπάρχει μεγάλη κρίση αλλά να την πληρώσουν όσοι σου δάνεισαν τα λεφτά. Ξέρω ότι αύριο θα παρακαλάς να μη σε βγάλουν απ’ την ευρωζώνη. Ακούω ήδη τα επιχειρήματά σου:  η Ευρώπη χρειάζεται την Ελλάδα διότι κάποτε ήταν ένας ταύρος που δεν ήταν ακριβώς ταύρος αλλά ήταν ο Δίας και ως ταύρος πήδηξε ένα γκομενάκι και το βάφτισαν Ευρώπη. Με τέτοια πας ρε λαμόγιο να ρίξεις τη Μέρκελ, τη Λαγκάρντ και τους ψυχρούς Φινλανδούς;
                Γιατί δεν κάνεις το αυτονόητο ρε μπαγάσα;  Γιατί δεν διορθώνεις τα στραβά σου άσχετα με το αν σε πιέζουν να το κάνεις; Γιατί δεν το κάνεις ΠΡΙΝ στο πουν; Να σου πω εγω: Επειδή τη γουστάρεις τη λαμογιά, σου αρέσει, την επικροτείς, τη θεωρείς «μαγκιά» δικέ μου. Μάγκας είναι το λαμόγιο και μαλάκας ο Νόμος που δεν μπορεί να τον «βάλει στο χέρι». Εσύ, φυσικά, είσαι με το μέρος του μαγκίτη...  ρουφιάνος  και καταδότης δε γίνεσαι, ε; Και θες να λέγεσαι Ευρωπαίος και φωνάζεις ότι σε χρειάζεται η Ευρώπη. Τι να σε κάνει ρε; Να σε τριγυρνά στις πλατείες να κάνεις τούμπες και να μαζεύει λεπτά ο εκάστοτε πρωθυπουργός σου;  Εσύ ρε σκότωσες τον Καποδίστρια και δόξασες τον Γιαγκούλα. Βρίζεις τους πολιτικούς και δοξάζεις τον Παπακώστα. Από μακριά ρε γυαλίζει το σάλιο που έχει καλύψει ολόκληρο το κορμί σου.
                Σου φταίνε, λες οι πολιτικοί. Αμέεε. Μια ζωή κάποιος άλλος φταίει. Ανήλικο παραμένεις. «Δεν το έσπασα εγώ το πιάτο, η καρέκλα φταίει που κουνήθηκε την ώρα που την έβαλα πάνω στο τραπέζι για να φτάσω το πολύφωτο να γεμίσω το γλόμπο με κορνφλέικς, μανούλα». Μανούλα και τον κακό σου τον καιρό! Εσύ φταις γιατί και τους πολιτικούς σου εσυ τους διαλέγεις χρόνια τώρα. Ο μέσος όρος σου εκφράζεται μέσα από τις επιλογές σου, άρα ίδιοι μ’ εσένα είναι κι αυτοί. Μέτριοι με δυο φουσκάλες και παχύ καϊμάκι. Κι η Ελλάδα το μπεγλέρι σας. Τσακ, τσακ, στροφή γύρω απ’ τον δείκτη, τσακ, τσακ! Σιγά ρε μεγάλε, μας έχετε κάνει κομμάτια!  
                Γιατί δεν αποφασίζεις ρε να μεγαλώσεις, να ωριμάσεις, να δημιουργήσεις; Στα δύσκολα οι πραγματικοί μάγκες κι όχι οι κουραδόμαγκες έχουν τσαγανό. Λένε: «φταίω, τα έκανa σκατά, το βουλώνω, σκύβω το κεφάλι κάτω, χύνω ποτάμια ιδρώτα, δουλεύω σαν το σκυλί αλλά ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΞΕΦΤΙΛΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΖΗΣΩ. Δεν θα επιτρέψω σε κανένα να με προσβάλει ξανά». Εσύ όμως είσαι γιαλαντζί, καμιά σχέση με λεβεντιά.

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Κουνηθείτε!


Προς κ. Ειδικό Γραμματέα Υδάτων
Κύριε Ανδρεαδάκη, παρακαλώ επισκεφθείτε άμεσα τη Λίμνη Κάρλα και όλο το υδατικό σύστημα του ποταμού Πηνειού. Κάντε το πριν ειναι πολύ αργά. Με την ευκαιρία, εκείνο το Διχαειριστικό Σχέδιο που αναγγέλατε στα τέλη του 2009 και λέγατε ότι θα ολοκληρωθεί μέσα σε ένα χρόνο το πολύ, που βρίσκεται ενάμιση χρόνο μετά; Έχετε σκοπό να το παρουσιάσετε για διαβούλευση (όπως ο νόμος επιτάσσει) ή θα το πάρει το ποτάμι (ο Πηνειός εν προκειμένω);  Διάβασα ότι θα μας το φέρετε για την εκ του νόμου προβλεπόμενη διαβούλευση περίπου στο τέλος του χρόνου. Για την ουσιαστική όμως διαβούλευση; Για την συζήτηση ή τις συζητήσεις που έπρεπε να γίνουν κατά τη σύνταξη του σχεδίου; Απλά κουβέντες ήταν τα όσα κατ’ ιδίαν αλλά και παρουσία άλλων εχουμε πει για ουσιαστικό διάλογο;
Κύριε Ανδρεαδάκη, έχω υποχρέωση να τονίσω ότι την δική σας καθυστέρηση θα την πληρώσουμε (πάλι) όλοι. Έχει αποδειχτεί ότι έρχονται στιγμές που οι φούσκες σκάνε. Είτε περιέχουν αέρα, είτε δανεικά, είτε νερό και μάλιστα βρώμικο. Αυτή θα σκάσει στα πρόσωπα όσων έίχαν την ευθύνη διαχείρισης. 

Μεγάλος για ν’ απογοητευθώ, Μικρός για να τα παρατήσω


... Too Young to Die

Παραφράζοντας το στίχο του Ian Anderson[i], είμαι πολύ μεγάλος για ν’ απογοητευθώ αλλά πολύ μικρός για να τα παρατήσω. Αυτή η ρήση περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τη σχέση μου με την Πολιτική. Δεν εμπιστεύομαι πρόσωπα, δεν ακολουθώ αρχηγούς, δεν υπηρετώ ιδεολογήματα. Το κάνω εδώ και χρόνια. Λόγω αυτής της σχέσης με την πολιτική δεν κινδυνεύω να απογοητευθώ από ανθρώπους ή ανθρώπων έργα (επειδή δεν γοητεύομαι από αυτούς ή αυτά). Οδηγός μου είναι οι αρχές μου και το πολιτικό μου ένστικτο. Κινούμαι με βάση την ενημέρωσή μου και την προσωπική μου εκτίμηση για τα πράγματα. Υποστηρίζω με πάθος και επιδιώκω με υπομονή κι επιμονή ιεροκήρυκα την υλοποίηση απλών επιδιώξεων.

Πιστεύω στα μικρά, τα απλά πράγματα. Οι μεγαλύτερες ανατροπές στην κοινωνία, οι πιο βαθιές και μόνιμες, χτίζονται   από μικρές κι ανεπαίσθητες αλλαγές-τομές της καθημερινότητας. Τα μικρά πράγματα, καθώς είναι πραγματοποιήσιμα σε λογικό χρονικό ορίζοντα, δίνουν μια διαρκή αίσθηση αποτελεσματικότητας στον Πολίτη και τον κρατούν σε συμμετοχική εγρήγορση και πνευματική διαύγεια. Οι κατ’ ουσίαν ουτοπικές επιδιώξεις από την άλλη, γίνονται εύκολα θύματα της κόπωσης που αυξάνεται γεωμετρικά με την πάροδο του χρόνου. Γι’ αυτό η αποδοχή των ουτοπικών ιδεών είναι αντιστρόφως ανάλογη της ηλικίας. Βέβαια, το παραπάνω σχήμα ζωής οδηγεί πολλές φορές στην ανάγκη κανείς να δίνει μάχες για τ’ αυτονόητα αλλά αυτή είναι και η ομορφιά του.
Θα πει κανείς ότι η ζωή χωρίς όραμα παύει να είναι ζωή. Θα συμφωνήσω απόλυτα. Αυτό που εγώ λέω είναι ότι το όραμα είναι φάρος και όχι πυξίδα. Είναι σκοπός, δεν είναι στόχος. Είναι προορισμός, δεν είναι διαδρομή. Εάν το βλέμμα σου είναι προσηλωμένο στο όραμα το πιθανότερο είναι να σκοντάφτεις σε κάθε σου βήμα. Το όραμα σου δείχνει που πρέπει να πας, δεν σου περιγράφει το δρόμο ή τον τρόπο. Αλίμονο αν το έκανε. Αλίμονο αν ο άνθρωπος ακολουθούσε προδιαγεγραμμένη πορεία. Η ζωή θα ήταν μια άνοστη κρύα σούπα, μια ισόβια καταδίκη.
Η «δική» μου πολιτική πορεία είναι μια διαρκής μάχη για το καθημερινό αλλά και μια διαρκής μάχη να κατακτήσω ή να διατηρήσω το «αυτονόητο» γιατί το αυτονόητο είναι μια αυταπάτη. Δεν υπάρχει ή είναι τόσο υποκειμενική έννοια που απαιτείται να επανορίζεται και επανεπιβεβαιώνεται καθημερινά.
 Έχοντας δηλώσει τα παραπάνω, τοποθετώ τον εαυτό μου σε σχέση με τα τεκταινόμενα «στην πλατεία». Η αγανάκτηση δεν είναι επανάσταση. Δεν μπορεί να είναι επανάσταση κι όσοι έτσι την βαφτίζουν, επιθυμία εκφράζουν παρά πραγματικότητα. Επιθυμία να τοποθετηθούν με έντονο τρόπο στην ιστορία εν τη γενέσει της. Η αγανάκτηση δεν είναι θέση αλλά αντίθεση. Βέβαια, στην εξέλιξη της υπόθεσης θα βρεθούν πολλοί οι οποίοι θα προσπαθήσουν να την κάνουν θέση.  Αυτό δεν είναι κακό. Κακό γίνεται από τη στιγμή που, αντί να αναζητηθεί το κοινό πολλαπλάσιο υιοθετείται ο κοινός διαιρέτης ως πρακτική.
 
Η «πλατεία» σήμερα είναι μήτρα στην οποία κυοφορείται ένα αύριο αλλά και ανοιχτό εργαστήρι δοκιμής μεταλλάξεων και δεξαμενή αλίευσης ψήφων. Ο καθένας έχει επιλογή ή να βουτήξει στη γνώση ή να καταλήξει στο «τηγάνι» του επιτήδειου. Και, καλά, οι μεγαλύτεροι έχουμε την εμπειρία, ο νέος πως να ξεχωρίσει τον Χαλβαντζή, τον Λαλιώτη, τον Λαφαζάνη ή τον Τατούλη του αύριο – τους κλώνους δηλαδή του αποτυχημένου συστήματος που φροντίζουν την αναπαραγωγή τους - από αυτόν που πραγματικά πρεσβεύει το άλλο, το διαφορετικό, το νέο; Δυστυχώς δεν μπορεί. Δυστυχέστερα, ακολουθεί τον Χαλβαντζή με την παρέα του και περιφρονεί τον «άλλον». Για να εκπληρωθεί το ρηθέν ότι η μόνη μάχη που δεν τελειώνει ποτέ είναι για το αυτονόητο.
Στα παιδιά μου λέω να προσέχουν δυο φορές ό,τι τους χαϊδεύει τ’ αυτιά γιατί σχεδόν πάντα απέχει πολύ απ’ την αλήθεια. Την ίδια συμβουλή δίνω και σ’ εσάς.
Στην πορεία της μεταπολίτευσης, οι άνθρωποι που θέλουμε να αυτοαποκαλούμαστε προοδευτικοί σε πολλές από τις διασταυρώσεις που σταθήκαμε, πήραμε το λάθος δρόμο. Είναι ανάγκη τώρα να γυρίσουμε πίσω, να πιάσουμε το κουβάρι απ΄την αρχή, να ενώσουμε τα κομμάτια, να συμπληρώσουμε τις εικόνες, να ξαναβρούμε το δρόμο. Να τιμήσουμε το σεβασμό που απορρίψαμε σε κάποιο σταυροδρόμι. Να επανακαθορίσουμε τα δικαιώματα και υποχρεώσεις μας απέναντι στην πολιτεία και τους συμπολίτες μας. Να αξιώσουμε τους νόμους, την πατρίδα, τους θεσμούς και τις δομές. Να δώσουμε το νόημά τους σε λέξεις όπως «συμμετοχή», «ευθύνη», «έλεγχος» και «αξιολόγηση».
Αν δεν το κάνουμε τώρα, το πιθανότερο είναι να ξαναπέσουμε στον ατέρμονα κύκλο φαρσών της ιστορίας που επανέρχονται σε τακτά χρονικά διαστήματα.



[i] Συνθέτης και τραγουδιστής του θρυλικού συγκροτήματος των Jethro Tull. Ο αναφερόμενος στίχος είναι από το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ Too Old to Rock n Roll, Too Young to Die (Πολύ μεγάλος για ροκ εν ρολλ, πολύ μικρός για να πεθάνω)

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Ροντούλης: η ξεφτίλα της πολιτικής

Ροντούλης
Κυρίες και κύριοι, ο Αστέριος Ροντούλης, βουλευτής Λάρισας του ΛΑΟΣ:


Έφτασε αργά (πολύ) στην εκδήλωση. Πήγε κατ' ευθείαν στην πρώτη σειρά και "χύθηκε" στην πολυθρόνα.   Έβαλε το ένα πόδι πάνω στο άλλο, έβγαλε και το μπεγλέρι στο αριστερό χέρι και άφησε το δεξί να "ξεκουράζεται" ανάμεσα στα πόδια του. Όση ώρα μιλούσε η ομιλήτρια στο βήμα έκανε ειρωνικές γκριμάτσες και κουνούσε το κεφάλι.
Τον κάλεσαν στο βήμα να "χαιρετίσει την εκδήλωση". Είπε "εγώ ήρθα εδώ για να τα πω στην κ. Μ.Κ.. Με ποιο δικαίωμα κυρά μου κάνεις σύσκεψη και δεν με καλείς εμένα που είμαι θεσμός; Γιατί δεν κάνεις την αυτοκριτική σου για όσα δεν έκαναν τα κόμματα τα τελευταία 10 χρόνια στον τόπο;" Είπε κι άλλα φαιδρά και γελοία ο ...θεσμός. 
Ύστερα επέστρεψε στην πολυθρόνα του, ξαναχύθηκε, ξανάβγαλε το μπεγλεράκι και ξανάβαλε το χέρι ανάμεσα στα πόδια του και χάιδευε το περιεχόμενο (?) του παντελονιού του με αργές παλινδρομικές κινήσεις. Έκατσε πέντε λεπτά κι έφυγε. Ο θεσμός. 
Αυτή είναι η ξεφτίλα της πολιτικής. 

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Η γέννηση της Ιστορίας


School Spirit by Nancy Colella
Ο προσεκτικός, αποστασιοποιημένος και αντικειμενικός παρατηρητής δεν θα δυσκολευτεί αυτές τις μέρες να διακρίνει τα σημάδια ενός ιδιότυπου και ιδιόμορφου διαχωρισμού της κοινής γνώμης. Διαχωρισμού ανάμεσα σε όσους επιθυμούν τη σωτηρία της χώρας ως οικονομικής οντότητας και σε όσους την θέλουν «πτωχή πλην τίμια». Οι ενδιάμεσες θέσεις αργά ή γρήγορα θα εκπέσουν σε μια εκ των δύο κατηγοριών καθώς η κατάσταση είναι εκ των πραγμάτων διλημματική και δεν αφήνει περιθώρια για γκρίζες τοποθετήσεις.
Οι περισσότερες από τις κλασσικές ιδεολογικές (με ή χωρίς εισαγωγικά) διαχωριστικές γραμμές είτε δεν υφίστανται είτε έχουν ξεθωριάσει τόσο που δεν διακρίνονται. Με εξαίρεση το ΚΚΕ που επέλεξε την διατήρησης της αγνότητάς του δια της απομόνωσης, όλοι οι άλλοι κομματικοί χώροι βιώνουν εσωτερικές αναταράξεις. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να έχουν χαλαρώσει ή διαρραγεί εντελώς οι δεσμοί που κρατούσαν παλαιότερα δεμένες μεταξύ τους ομάδες πολιτών κάτω από μια πολιτική – κομματική  στέγη. Η παρουσία νέων κομματικών σχηματισμών στο πολιτικό σκηνικό είναι ακριβώς εκδήλωση της αναζήτησης έκφρασης και έρχεται σαν αποτέλεσμα της περιγραφείσας κατάστασης. Βέβαια βρισκόμαστε ακόμη σε πολύ πρώιμο στάδιο των εξελίξεων και αυτό γίνεται εύκολα φανερό από την σπουδή των περισσότερων να επιστρέψουν στο ασφαλές ιδεολογικό λιμάνι της αγνής τους νιότης. Έτσι, βλέπεις εξηντάρηδες συνταξιούχους εκπαιδευτικούς που έζησαν 25 χρόνια κοινωνικής απραξίας και ιδεολογικής στειρότητας να οδηγούνται στην μεγάλη αγκαλιά του αριστερισμού επειδή επεβλήθη ΛΑΦΚΑ στην επικουρική τους σύνταξη. Ο ιδεολογικός αυτός παλιμπαιδισμός ίσως είναι λυτρωτικός για τον ψυχισμό του χωρίς πυξίδα και σε δύσκολα νερά ταξιδεύοντος συνταξιούχου του Δημοσίου αλλά δεν βοηθά στην επίλυση προβλημάτων. Αντίθετα. Όταν η σκόνη από αυτή την αλλαγή θέσεων και χώρων κατακάτσει, τότε θα είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε το σκηνικό και να καταμετρήσουμε την δύναμη και δυναμική των νέων σχηματισμών.
Εκεί όπου αναμένονται εκρηκτικές εξελίξεις είναι στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος. Δεν πιστεύω να είναι κανείς ο οποίος να μιλά πλέον για διαφωνίες ανάμεσα σε ρεύματα ή για διαφορετικές εκτιμήσεις. Η ιδεολογική διαφοροποίηση έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις ώστε αυτή τη στιγμή να έχουμε τουλάχιστον 4 κόμματα στη συσκευασία του ενός. Στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ διαβιούν πλέον οι πάντες: νεοπατριώτες υπερεθνικιστές, κεντρώοι. σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι αντικρατισές, νεοαριστεροί, κρυπτοκομμουνιστές και αναρχοαυτόνομοι. Αυτό το ετερόκλητο μείγμα θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη με την παραμικρή αφορμή. Η έκρηξη έχει αποφευχθεί επειδή απλά ποτέ δεν βρέθηκαν όλοι μαζί το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Δεν είναι τα παραπάνω προϊόντα ιδεολογικής σύγχυσης αλλά απόρροια της απώλειας του ηθικού και αξιακού υπόβαθρου μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Το επόμενο χρονικό διάστημα θα βιώσουμε καταστάσεις οι οποίες είναι αμφίβολο αν καταφέρουν να κρατηθούν μακριά από μικρής έστω έκτασης ξεσπασμάτων βίας. Αν μάλιστα επιβεβαιωθούν ακόμα και μερικώς τα χειρότερα σενάρια σχετικά με την οικονομία, τότε η βία θα είναι καταλύτης εξελίξεων.
Ο βαθμός που η βία όχι απλά θα καταλύσει αλλά θα καθορίσει τις εξελίξεις εξαρτάται από την ποσότητα, την ποιότητα και την κοινωνική καταξίωση όσων μπορούν στο μέσο αυτών των εξελίξεων να παραμένουν ψύχραιμοι. Φοβάμαι ότι δεν θα βρεθούν τέτοιοι. Μπορεί, όπως λένε, η βία να είναι η μαμή της ιστορίας αλλά ούτε στη σύλληψη, ούτε στην κυοφορία ούτε στη γέννηση του νέου έχει (ή πρέπει να έχει) ανάμιξη. Νέα μαμή μπορεί κανείς να βρει. Ιστορία όμως έχουμε πάντα και μόνο μια. 

Ηλίθιεεε!


Ηλίθιος από κούνια
«Κουφάλες – κουφάλες έρχονται κρεμάλες» φωνάζει ο πανύβλακας και καμιά εκατοστή πανηλίθιοι ολόγυρά του είτε χειροκροτούν είτε ακολουθούν στο τέμπο εκστασιασμένοι. «Τι σοφία εκστόμισε ο μεγάλος» σκέφτονται τα όρθια μοσχάρια. Μιλάμε δηλαδή για τόσο μυαλό! Κι ύστερα η "εξυπνάδα" απλώνεται σαν τον λεκέ από σάλτσα στο άσπρο πουκάμισο: αργά αλλά σταθερά. Αμα σου πέσει και η μπουκιά στο πιάτο την ώρα που σκύβεις πάνω απ’ το φαΐ, νάτο πουά το ρουχαλάκι. Γι αυτό σου λέω: πρόσεξε τις σούπες με σάλτσα ντομάτας και τις παρέες σου.
Διότι, φιλαράκι, η βλακεία είναι μεταδοτική. Ειδικά αν ο άλλος δεν το πολυέχει ένα ζήτημα, αλλά κάτι άκουσε από εδώ, λίγα του είπε ένας φίλος, άλλα θυμάται απ' το νηπιαγωγείο. Αυτός, με το ζόρι κρατιέται στις γραμμές της μη ηλιθιότητας. Άμα του φύγουν κάνα δυό φιλαράκια από δίπλα του και κολλήσουν ηλιθιότητα, δεν θέλει πολύ κι ο ίδιος.
Αν νομίζετε ότι η ηλιθιότητα μεταδίδεται μόνο μεταξύ των ηλιθίων και μερίδας των ημιμαθών κάνετε τραγικό λάθος. Σε περιόδους κρίσης, όταν ο άλλος χάνει τις «σταθερές του» και τη στιγμή εκείνη του χτυπήσει την πόρτα η βλακεία, πάνω της θα γαντζωθεί. Έτσι έγινε ο Χίτλερ αρχηγός της Γερμανίας κι ο Μπούς πρόεδρος στις ΗΠΑ. Έτσι έγινε κι ο "Πιτσιρίκος ο blogger", κοινωνικός αναλυτής.

Μη νομίζετε ότι η ηλιθιότητα ειναι αμελητέα ποσότητα. Δεν ειναι. Ούτε αριθμητικά (το «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την Γην» σε όλους το είπε ο άλλος, μόνο αυτοί όμως το ακολουθούν κατά γράμμα) ούτε ποιοτικά. Η ηλιθιότητα έχει γράψει ιστορία περισσότερες φορές από την εξυπνάδα. Διότι στο γεγονός ότι οι ηλίθιοι ειναι μια μεγάλη και συμπαγής πληθυσμιακή ομάδα, στηρίζεται ο πονηρός και «ζωγραφίζει» τις σελίδες της ιστορίας κατά τα θέλω του. Βέβαια δεν λείπουν και οι περίοδοι όπου οι ηλίθιοι ηγούνται, ε;

Η ηλιθιότητα δεν μεταδίδεται επιλεκτικά σε πολιτικούς χώρους ούτε έχει γεωγραφικούς περιορισμούς. Χτυπά το ίδιο εύκολα στην Ταχρίρ αλλά και στο Σύνταγμα. Καταλαμβάνει, ως δαιμονισμός ενα πράγμα, δημοσιογρφάφους αλλά και υπουργούς, επιχειρηματίες και κληρικούς. Άσχετα αν όσοι την χρησιμοποιούν έχουν σχέδιο δράσης, η ηλιθιότητα από μόνη της δεν έχει. Ο ηλίθιος  πράττει απλά ηλίθια. Ο πιθηκισμός ειναι που μοιάζει με σχέδιο και καμιά φορά μας μπερδεύει και νομίζουμε ότι βλέπουμε λογική πίσω από την κίνηση. Μην φοβάστε και μην ελπίζετε. Δεν υπάρχει. Πως κάνουν τα πρόβατα, τα πουλιά, τα ψάρια; Που πάνε όλα μαζί κι αμα στρίβει το ενα στρίβουν όλα; Α, γειά σου! Μέσα είσαι! Σαν τους χρυσαυγίτες!

Μπορεί οι βλάκες να μην έχουν σχέδιο αλλά μπαίνουν πανεύκολα σε σχέδια. Γι’ αυτό κατά καιρούς τους έχουν χρησιμοποιήσει οι πάντες. Στις πλάτες τους εξ άλλου έχουν χτιστεί περιουσίες κι αυτοκρατορίες. Τόσο που μερικές φορές αναρωτιέμαι αν η ιστορία της ανθρωπότητας έχει ως κινητήρια δύναμη τη βλακεία παρά τη σοφία.

Υ.Γ.  Αν νομίζεις ότι θα ξεχωρίσεις τον βλάκα φωνάζοντας "Ηλίθιε!" όχι απλά κάνεις λάθος αλλά μάλλον έχει κατατάξει τον εαυτό σου σε λάθος στρατόπεδο. Μόνο αν ο ηλίθιος έκανε προσπάθεια να σκεφθεί θα τον ξεχώριζες: θα έβγαζε καπνούς απ' τ' αυτιά λόγω καμένης φλάντζας. 

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Ένα παραμύθι για καληνύχτα


Να προσέχεις τι εύχεσαι γιατί μπορεί να γίνει πράξη
Στάθηκε όρθιος μπροστά στο μεγάλο γυάλινο παράθυρο παρατηρώντας τα φώτα στους δρόμους και στα γειτονικά κτίρια. Αυτό το άρωμα πλούτου και της αντίστοιχης δύναμης που προέρχεται από αυτόν επιδρούσε περίεργα πάνω του: τον αναζωογονούσε σωματικά και του προκαλούσε ερωτική διέγερση. Χαμογέλασε καθώς σκέφτηκε την Τζίλντα…
Ένας μεγάλος λεκές από ιδρώτα κάλυπτε σχεδόν όλη την πλάτη του πουκαμίσου του αλλά δεν τον ένοιαζε. Τον τελευταίο καιρό είχε εντείνει τις προσπάθειές του, κι αυτός και όλη η ομάδα. Οι πιέσεις που δέχτηκαν, πολλές. Οι απογοητεύσεις επίσης. Πολλές φορές έφτασε σε σημείο να πει ότι έχασαν τα πάντα, αλλά η επιμονή και η συνεχής κεφαλαιακή ενίσχυση των προσπαθειών τους, τους οδήγησε πια ένα βήμα από την μεγάλη επιτυχία.
Την μεγαλύτερη βοήθεια τη δέχτηκαν από τους υποτιθέμενους αντιπάλους τους. Το να προκαλέσεις και κατευθύνεις «λαϊκές» αντιδράσεις δεν τους ήταν άλλωστε κάτι άγνωστο. Ούτε τους ήταν άγνωστο ή πρωτόγνωρό να χρησιμοποιούν πένες ή πολιτικούς του θύματος. Το είχαν κάνει πάμπολλες φορές σε κάθε γωνιά της γης. Το να το κάνουν όμως στην καρδιά της Ευρώπης ήταν μια πρόκληση. Η ανέλπιστη βοήθεια από την κυβέρνηση της χώρας με την οποία έπαιζαν ήταν η ευχάριστη έκπληξη! Όχι, δεν είχε προσχωρήσει στο μέτωπό τους αλλά η απραξία της τους βόλεψε καταπληκτικά.
Προχθές το βράδυ αποφασίσθηκε η τελική εφόρμηση. Δεν υπάρχει πλέον λόγος να κρατήσουν προσχήματα γιατί κανείς δεν θα προσέξει ανάμεσα στην σκόνη της κατάρρευσης τα χαμογελαστά τους πρόσωπα και την εξόφθαλμα οργανωμένη καμπάνια τους ενάντια στον σκληρό πυρήνα μιας απελπιστικά αναιμικής κυβέρνησης.
Άκουσε την πόρτα και γύρισε.
-         Πέρασε Γιάννη, τι νέα;
-         Γειά Μάικ! Όλα υπέροχα! Σε λίγες ημέρες πάμε ταμείο!

…..

Ο Νίκος, στο δρόμο από την πλατεία στο σπίτι ένοιωθε άρρωστος. Προσπαθούσε να χωρέσει στο νου του το αύριο που έβλεπε αμείλικτο να πλησιάζει. Δεν το περίμενε αυτό. Δεν το πίστευε ότι θα συμβεί. Δεν ήξερε τι ήθελε, δεν ήξερε τι πίστευε. Δεν σκεφτόταν ποτέ, απλά αντιδρούσε. Ενστικτωδώς. Σαν την μεγάλη κατσαρίδα που έφευγε με ταχύτητα μακριά από το πόδι του που κατέβαινε καταπάνω της….

Που πας έρμη!


Φταίει το εμπόδιο, το γήπεδο, το παπούτσι, ο ήλιος
οι άλλοι, που τερμάτισαν, ο κριτής. 

Εντάξει, αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, ΕΚΕΙΝΟΙ φταίνε. Μην κλαις, μη στενοχωριέσαι, μη ξεφουσκώνεις. Εκείνοι φταίνε. Πιο πολύ.
Εκείνοι φταίνε που σ' έβαζαν κι αγόραζες τα ακριβά τους αυτοκίνητα, τα σοφιστικέ τους μηχανήματα. Εκείνοι....γιατί τα φτιάχνουν τόσο ωραία;
Αν έτσι νιώθεις καλύτερα....

Εκείνοι φταίνε γιατί σ' έβαζαν να μαλώνεις με το γείτονα κι ύστερα σου πουλούσαν υποβρύχια. Σ' έβαζαν. Εκείνοι. Αν νιώθεις καλύτερα. Εκείνοι σ' έβαζαν, μην κλαις.

Εκείνοι φταίνε που σου έδιναν λεφτά για να βγάλεις από τον κουμπαρά μας και ν' αγοράσεις μηχανήματα. Εκείνοι φταίνε που σ' ανάγκαζαν να δωροδοκηθείς.

Εκείνοι. Που σ' ανάγκαζαν να δωροδοκηθείς. Αν έτσι νιώθεις καλύτερα.

Εκείνοι φταίνε που σου δίναν επιδοτήσεις να φτιάξεις υποδομές παρά το ότι ήξεραν ότι θα τα σπαταλήσεις στα μπουζούκια. Γιατί στα έδιναν; Εκείνοι φταίνε. Μην κλαις, μη στεναχωριέσαι, μη μου μαραζώνεις. Εκείνοι φταίνε. Που σε κακόμαθαν στα πλούτη, εκείνοι κι η μοίρα σου που τους έριξε στο δρόμο σου. Πως τον αντέχεις τον πόνο; Εκείνοι φταίνε.

Μη στεναχωριέσαι, θα τα καταφέρεις. Μην έχεις τύψεις, κι αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα θα λέω κι εγώ ότι εκείνοι φταίνε. Κι ας ξέρω γιατί κλαις, κι ας ξέρουμε κι οι δύο ότι μόνη σου καταστράφηκες πατρίδα μου. Οι άλλοι τη δουλειά τους κάνουν και την κάνουν καλά. Εσύ όμως; Μην κλαις, σου λέω. Κι αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, πάντα για σένα οι άλλοι φταίνε. Μόνο για σένα, πάντα για σένα, εκείνοι. Οι άλλοι. Εσύ; Μόνιμα ανίκανη για το καλύτερο γι'αυτό πάντα πρόθυμη για το χειρότερο.

Καημένη Ελλαδίτσα. Μην κλαις.

Ζώον, ε ζώον!


Η φιλόξενη μπιραρία Vale Vale στην Αργυρούπολη
Κοίτα, έκλεισες με τζαμαρίες το πεζοδρόμιο και την τρύπα των 50 τετραγωνικών την έκανες μαγαζάρα 200. Κι όχι γυφτιές, έτσι; Με τα όμορφά σου, τα στολίδια σου, τα έτσι σου, σένιο το κατάστημα.  Ωραίος φιλαράκι. Αφού το κωλοκράτος κι ο κωλοδήμος σου δεν μιλάνε, καλά κάνεις.
Κοίτα, όταν μπαίνω με ρωτάς «μέσα ή έξω»;  Και σε ρωτώ να μάθω γιατί ρωτάς, έχεις νταλκά με το που θα κάτσω; Και μου λες «οι μη καπνιστές είναι μέσα». Με  δουλεύεις καλή μου; σε ρωτώ αφού όλο το μαγαζί "μέσα" είναι. Μια τζαμαρία συρόμενη και ορθάνοιχτη το χωρίζει στα δύο, αλλά δε παει στο διαλο, μέσα θα κάτσω επειδή τόκοψα.
Και χώνομαι καλοκαιριάτικα «μέσα», στριμωγμένος ανάμεσα στο μπαρ και την μισοανοιγμένη συρόμενη. Κι έρχεται ο μάπας με το τσόκαρο δίπλα, σου ζητάνε τασάκι και ανάβουν από μια τσιμινιέρα ο καθένας. Κι όταν σου λέω «μανδάμ, ο καπνός....» μου σηκώνεις τους ώμους. Τι να πω τώρα;
Τι να πω που δεν μπορείτε να τηρήσετε ούτε μισόν από έναν κωλοκανόνα, ΜΙΣΟ νόμο ρε μόμολα. ΜΙΣΟ νόμο! Και δεν σας φταίει κανένα κράτος και καμία κυβέρνηση καμία τρόικα. Το λειψό μυαλό σας, αν έχετε,  σας φταίει. Αν ένα κωλοτσίγαρο στο ένα τέταρτο από το παράνομο μαγαζάκι σας δεν μπορείτε να σβήσετε να πάτε να πνιγείτε! Ε, άει στο διάολο ζώα!
Τι να πω γι’ αυτό τον λαό αυτής της ρημαδοελλάδας που δεν τιμά μισό κωλονόμο, δεν σέβεται έναν συμπολίτη και φέρνει τον βρωμοκαπνό του στη μούρη μου, όπως πετάει τα σκουπίδια του στην πόρτα μου, φτύνει στο πεζοδρόμιο, κατουράει στην εσοχή της εξώπορτας μου. Κι απαιτεί να τον σεβαστώ ή απαιτεί σεβασμό από άλλους; Γιατί ρε φίλε;  Γιατί να στηρίξω την καφρίλα σου; Εγώ θα σε καταγγέλλω κι ας με λές ρουφιάνο και χαφιέ και ξινό και ότι σκατά θες. Πάντως ζώο σαν και του λόγου σου, δεν είμαι και δεν θέλω να έχω καμιά σχέση μαζί σου!

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

"Ρίξτα κι εσύ στο ποτάμι"

Η παλιά γέφυρα πάνω από τον ποταμό Ελασσονίτη
Σε σύσκεψη που διοργανώθηκε με αφορμή το μεγάλο πρόβλημα των αποβλήτων των τυροκομείων σε κάποια πόλη της ενδόξου ελληνικής επαρχίας, εκπρόσωπος μεγάλης βιομηχανίας επεξεργασίας γάλακτος δήλωνε ότι είναι αδιανόητο και ουσιαστικά πρόκειται περί παραβίασης των κανόνων του ανταγωνισμού, η δική του εταιρεία να επιβαρύνεται με το κόστος επεξεργασίας των αποβλήτων του ενώ οι άλλοι να πετούν το τυρόγαλο στα ποτάμια και κανείς - από την μεριά της πολιτείας  - να μην παρεμβαίνει προς εφαρμογή του νόμου.
Σε κατ' ιδίαν συζήτηση του ίδιου στελέχους λίγες ημέρες μετά με τον Δήμαρχο της περιοχής στην οποία η βιομηχανία δραστηριοποιείται, ο Δήμαρχος έκανε μια σοφή πρόταση επίλυσης του προβλήματος: "έλα ρε συ, ρίξ' τα κι εσύ στο ποτάμι" .
Φυσικά, προεκλογικά ο περί ου ο λόγος δήμαρχος - όπως και όλοι οι συνάδελφοί του απ' άκρου εις άκρον της πατρίδας μας - αναφέρθηκε δεκάδες φορές στο περιβάλλον και στο πόσο το αγαπάει και πόσα θα κάνει γι' αυτό.
Σύντομα θα επανέλθουμε με συγκεκριμένες αναφορές σε όσους ευθύνονται για την κατάσταση στο περιβάλλον και ιδιαίτερα στα νερά της Θεσσαλίας.

Απόβλητα τυροκομείων: μύθος η αδυναμία καθαρισμού


Τυροκομείο στην Αιτωλοακαρνανία

Με ρώτησαν φίλοι ποιες είναι οι λύσεις στη διαχείριση των αποβλήτων των τυροκομείων και ιδιαίτερα του τυρόγαλου που παράγεται κατά την επεξεργασία του γάλακτος.  Την απάντηση την είχα υποσχεθεί σε παλαιότερο πόστ μου, δεν κατάφερα λόγω στενότητας χρόνου να τη δώσω, θα το επιχειρήσω σήμερα και από εδώ. Γίνεται εξάλλου επίκαιρη μετά τους αριθμούς που δημοσιεύθηκαν χθες και που δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος.
Κατ’ αρχάς να ξαναπώ ότι η κλασσική μέθοδος ενεργού ιλύος και παρατεταμένου αερισμού (αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε «βιολογικός») είναι άχρηστη λόγω του πολύ υψηλού ρυπαντικού φορτίου των λυμάτων (35.000 mg/lt BOD5) αφ’ ενός και της περιοδικότητας της δραστηριότητας αφ’ ετέρου.  Δηλαδή, ο κλασσικός βιολογικός ακόμα κι αν κατάφερνε να ανταποκριθεί στο υψηλό οργανικό θα «διαλυόταν» από τις αυξομοιώσεις της παροχής. Δεν είναι του παρόντος ούτε μπορεί να γίνει αντικείμενο ενός blog σαν αυτό εδώ η εξήγηση του παραπάνω γεγονότος, αλλά έτσι είναι.
Στα όρια μιας βιομηχανικής μονάδας ο όρος «λύμα» θα έπρεπε να είναι μια λέξη χωρίς νόημα. Τα λύματα δεν είναι παρά νερά στα οποία έχουν διαλυθεί η αναμιχθεί χρήσιμες ύλες. Όσο αυτά τα νερά δεν έχουν εγκαταλείψει τη μονάδα, έχουμε την δυνατότητα να ανακτήσουμε το σύνολο των ευρισκόμενων εν διαλύσει ή εν αιωρήσεις υλικών ή ουσιών στο νερό και ή να τις ξαναχρησιμοποιήσουν στην ίδια τη βιομηχανία ή να τις πουλήσουμε σε άλλες βιομηχανίες ή βιοτεχνίες στις οποίες μπορεί να είναι χρήσιμες. Το ίδιο ισχύει και για «ιδιότητες» του νερού, όπως π.χ. η θερμοκρασία του. Αν παραδείγματός χάρη, το νερό έχει χρησιμοποιηθεί για να ψύξει μια εγκατάσταση, μπορούμε την θερμότητά του να την «αντλήσουμε» και να την χρησιμοποιήσουμε σε κάποιο άλλο τμήμα παραγωγής. Το ζητούμενο είναι να βρει λοιπόν κανείς εκείνες τις τιμές κόστους για τις οποίες η ανάκτηση είναι περισσότερο συμφέρουσα από την διαδικασία καθαρισμού του νερού στα επίπεδα ποιότητας που ο νόμος επιβάλλει. Αυτή ακριβώς η ισορροπία καθορίζει το αν μια εγκατάσταση θα παράγει λύματα, πόσα και τι ποιότητας θα είναι αυτά.
Το παραπάνω έχει πολύ καλή εφαρμογή στις περιπτώσεις των αποβλήτων τυροκομείων. Στο τυρόγαλα ή απόγαλα, το οποίο έχει πάρα πολύ υψηλό ρυπαντικό φορτίο, περιέχονται πολύτιμες ουσίες οι οποίες αποτελούν πρώτες ύλες για πάμπολλες άλλες βιομηχανίες: τον ορρό γάλακτος και τη λακτόζη. Με βάση αυτή τη διαπίστωση, κανείς μπορεί να οδηγηθεί σε πολλές λύσεις.
Η 1η λύση είναι η επεξεργασία του τυρογάλακτος εντός της μονάδας τυροκόμισης και η απαγωγή από αυτό των πρωτεϊνών και της λακτόζης με τη χρήση μεμβρανών διήθησης ή άλλων μεθόδων. Το υπόλοιπο βιομηχανικό νερό  καθαρίζεται από το ρυπαντικό φορτίο με τη χρήση βιολογίας υψηλής απόδοσης. Η διαδικασία αυτή εξασφαλίζει άριστη ποιότητα νερού εκροής με ταυτόχρονη παραγωγή πρωτεΐνης ή και λακτόζης. Η καθαρότητα της ανακτημένης πρωτεΐνης ή και λακτόζης εξαρτάται από την επιθυμία του τυροκόμου. Η λύση αυτή έχει σαν βασικό της μειονέκτημα το υψηλό για μικρές μονάδες κόστος εγκατάστασης και λειτουργίας που πολλές φορές είναι απαγορευτικό. Αποτελεί όμως μια ολοκληρωμένη λύση.
Η 2η λύση είναι η συλλογή και μεταφορά του τυρογάλακτος σε βιομηχανικές μονάδες παραγωγής πρωτεϊνών και λακτόζης. Στην ουσία το τυροκομείο δεν επεξεργάζεται το ίδιο τα απόβλητά του αλλά τα μεταφέρει, ως πρώτες ύλες σε μιαν άλλη βιομηχανική μονάδα ή οποία και ανακτά τον ορρό και τη λακτόζη. Η μέθοδος αυτή απαλλάσσει τον κάθε τυροκόμο από το κόστος της αρχικής εγκατάστασης και του επιβάλλει απλώς συνθήκες προσωρινής αποθήκευσης. Επιπλέον, πρέπει ο τυροκόμος να καταβάλλει κάποιο τίμημα ανά τόνο αποβλήτων που δίνει προς επεξεργασία.  Στο τυροκομείο απομένει να επεξεργαστεί τα όποια άλλα απόβλητά του, στον βαθμό που υπάρχουν, με κάποιον τρόπο.
Η 3η λύση είναι να επεξεργαστεί τα απόβλητά του με βιολογία υψηλής απόδοσης χωρίς να ανακτήσει τα υπάρχοντα σε αυτό υλικά. Γιατί κανείς να προτιμήσει αυτή τη λύση; Επειδή ως εγκατάσταση αλλά και ως κόστος λειτουργίας είναι ακριβή μεν για μικρά τυροκομεία αλλά φθηνότερη από την επεξεργασία με μεμβράνες και διήθηση και δίνει στην έξοδό του νερό πολύ καλής ποιότητας.
Η 4η λύση είναι η επιλογή της μεθόδου της φυσικοχημικής μεθόδου επεξεργασίας των αποβλήτων. Αυτό επιτυγχάνεται με ηλεκτρολυτική οξείδωση του οργανικού φορτίου. Μια τέτοια μέθοδος έχει υψηλό κόστος αρχικής εγκατάστασης και λειτουργίας και ελέγχεται ως προς την αποτελεσματικότητά της σε διακυμάνσεις φορτίου.
5η λύση θα μπορούσε να είναι η πλήρης αφύγρανση ή η αφαίρεση ενός ποσοστού υγρασίας από το  τυρόγαλο και η παραγωγή βιοαερίου ή κομπόστ από αυτό. Υπό διερεύνηση είναι αν το κόστος απομάκρυνσης μέρους του νερού από τα απόβλητα μπορεί να εξισορροπηθεί από τα οποιαδήποτε κέρδη από την εκμετάλλευση του βιοαερίου.
Οι ενδεικτικές αναφορές που έγιναν παραπάνω, δείχνουν ότι η επεξεργασία των αποβλήτων τυροκομείων δεν είναι άλυτο πρόβλημα. Δεν είναι καν πρόβλημα. Είναι απλά ζήτημα που η πολιτεία δεν έχει μέχρι σήμερα αντιμετωπίσει σοβαρά. Την ίδια έλλειψη σοβαρότητας έχει επιδείξει και σε ότι αφορά την επεξεργασία των αποβλήτων των ελαιοτριβείων. Η επιλογή της μεθόδου ή του συνδυασμού των μεθόδων ώστε να επιτυγχάνεται το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι απλά ζήτημα του τι ο νόμος επιβάλλει σαν ποιότητα εκροής κάθε φορά και των διαθέσιμων κεφαλαίων από πλευρά του κάθε επιχειρηματία ή κάθε ομάδας επιχειρηματιών. Οτιδήποτε άλλο είναι δικαιολογία εν αμαρτία.
Εν τω μεταξύ, όσο οι αρμόδιοι το σκέφτονται και το συζητάνε, λίμνες, ποτάμια και θάλασσες δέχονται καθημερινά σε όλη την Ελλάδα τρομακτικές ποσότητες αποβλήτων. Δεν νομίζετε ότι είναι  ώρα να γίνει κάτι;

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Φέτα: ευλογία και κατάρα


Νέα Λεύκη Λάρισας: ρέμα τυρόγαλου

Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΛΟΓΑΚ, το έτος 2009 στη Θεσσαλία παρήχθησαν 31.316 τόνοι φέτας, σχεδόν το ένα τρίτο της συνολικής παραγωγής της χώρας. Με χονδρική τιμή πώλησης κατ’ ελάχιστο  4.000 € ανά τόνο, το εισόδημα που εισέρρευσε στη Θεσσαλία για το ίδιο έτος, ανέρχεται στα 133.264.000 €. Είναι πασιφανές ότι η φέτα και το αιγοπρόβειο γάλα είναι από τα βασικά προϊόντα στήριξης της τοπικής και εθνικής οικονομίας ειδικά αν σκεφθεί κανείς ότι μεγάλο μέρος των εσόδων αυτών προέρχονται από εξαγωγές.
Τα παραπάνω έσοδα είναι μέρος μόνο του συνολικού ετήσιου τζίρου από την βιομηχανία γάλακτος, καθώς δεν περιλαμβάνεται το αγελαδινό γάλα, αλλά τυριά αιγοπρόβειου γάλακτος, γιαούρτι κ.λ.π.
Αυτή είναι η βιτρίνα. Γυαλιστερή και θαυμαστή. Με τι κόστος όμως εισρέουν τα παραπάνω χρήματα στην Θεσσαλία;
Ας πάρουμε πάλι μόνο τη φέτα. Για την παραγωγή 31.316 τόνων φέτας απαιτείται, σύμφωνα με την βιβλιογραφία, η χρήση 104.387 τόνων αιγοπρόβειου γάλακτος. Η υπόλοιπη ποσότητα, δηλαδή 73.071 τόνοι είναι το τυρόγαλα. Προσοχή: στην ποσότητα αυτή δεν συνυπολογίζονται τα νερά πλύσης. Σύμφωνα με άλλες πηγές, το τυρόγαλα ανέρχεται στο 85-90 % του εισερχομένου γάλακτος, αλλά εμείς ας χρησιμοποιήσουμε το καλό σενάριο.
Η εκτιμώμενη, λοιπόν, ποσότητα τυρογάλακτος που παράγεται στη Θεσσαλία μόνο από τη γραμμή παραγωγής φέτας ανέρχεται σε περίπου 73.000.000 λίτρα ετησίως.
Σύμφωνα πάλι με την βιβλιογραφία, το τυρόγαλο που διατίθεται ως υγρό απόβλητο έχει οργανικό ρυπαντικό φορτίο της τάξης των 35.000 mg/lt BOD5.
Το ρυπαντικό φορτίο που περιέχεται στα αστικά λύματα κυμαίνεται από 150 έως 350 mg/lt BOD5. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν πάρουμε τη χειρότερη ποιότητα αστικών λυμάτων, το τυρόγαλα είναι εκατό (100) φορές πιο επιβλαβές για το περιβάλλον.
Ας προχωρήσουμε λίγο παραπέρα. Είπαμε ότι παράγονται στη Θεσσαλία 73.000.000 λίτρα τυρογάλακτος ετησίως μόνο από τη φέτα. Επειδή το κάθε λίτρο «εμπεριέχει» ρυπαντικό φορτίο 35.000 mg, το συνολικό φορτίο θα είναι 73.000.000 x 35.000 = 2.555.000.000.000 mg BOD5.
Έχουμε ήδη πει ότι στα αστικά λύματα έχουμε 350 mg/lt BOD5. Αυτό σημαίνει ότι η ποσότητα 2.555.000.000.000 mg BOD5 αντιστοιχεί σε 7.300.000.000 λίτρα αστικά λύματα.  Αν δεχτούμε ότι κάθε άτομο καταναλώνει 160 λίτρα νερό την ημέρα, τότε η παραπάνω ποσότητα αστικών λυμάτων αντιστοιχεί στην ετήσια παραγωγή μιας πόλης 125.000 κατοίκων.
Φαλάνη Λάρισας:  Λίμνη τυρόγαλου στην ζώνη του Πηνειού
Με απλά λόγια, σε καθημερινή βάση, τα τυροκομεία της περιοχής της Θεσσαλίας και μόνο από την παραγωγή φέτας, τροφοδοτούν το περιβάλλον με όσα λύματα θα παρήγαγε μια πόλη εκατόν εικοσιπέντε χιλιάδων (125.000)  κατοίκων.  Αν είναι αλήθεια πληροφορίες που ανεβάζουν την παραγωγή τυρογάλακτος από όλες τις γραμμές παραγωγής της βιομηχανίας επεξεργασίας γάλακτος στη Θεσσαλία σε 600.000 τόνους ετησίως, τότε θα  μιλάμε για ισοδύναμα απόβλητα πόλης 1.027.397 κατοίκων!!!
Φυσικά, θεωρίες ότι το τυρόγαλα διοχετεύεται στις χοιροτροφικές μονάδες της περιοχής ηχούν στους γνωρίζοντες μόνο σαν κακόηχο αστείο.Ακόμα πιο κακόηχο είναι το αστείο περί λειτουργίας εγκαταστάσεων επεξεργασίας λυμάτων εντός των τυροκομείων. 

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Μια συγγνώμη από τις ερχόμενες γενιές


Vincent van Ghogh - Old Man in Sorrow

Η διαπίστωση επώδυνη:  η διαμορφωμένη και επικρατούσα κοινωνική ηθική στο ενεργό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, σέρνει τη χώρα ταχύτερα στην καταστροφή από την ίδια την οικονομική κρίση. Είναι εμφανές ότι βιώνουμε κυρίως μια κρίση αξιών παρά οικονομική. Οι άνθρωποι που θα περίμενε κανείς να βγουν μπροστά και να σύρουν τους υπόλοιπους στο δρόμο για την έξοδο από αυτήν, δίνουν τη μάχη της συντήρησης, της οπισθοδρόμησης. Η συμβολή όλων μας στην διαμόρφωση αυτής της ηθικής, των κοινωνικών προτύπων,  των χαρακτήρων είναι μεγάλη και όμοια μεγάλη είναι η ευθύνη μας γι’ αυτό που παραδίνουμε στις επόμενες γενιές. Για τον λόγο αυτό, οφείλουμε να ζητήσουμε συγνώμη.  
Συγγνώμη από τη νέα γενιά. Όχι τόσο για τον τρόπο που χειριστήκαμε τα οικονομικά και τους αφήσαμε ένα κράτος χρεωμένο αλλά για την άθλια πολιτική και κοινωνική ηθική που τους κληρονομούμε. Μια ηθική που με περηφάνια καλλιεργήσαμε και περιφέραμε στο παζάρι των ιδεών αλλά που αποδεικνύεται όχι ανάπηρη, όχι απλά λαθεμένη αλλά σε δεδομένες περιστάσεις, επικίνδυνη.
Συγγνώμη, για την ανοχή μας ή την στήριξή μας σε λογικές και φαινόμενα που καλλιέργησαν τον μη σεβασμό στους νόμους, τη δαιμονοποίηση του κέρδους, την αντιπαλότητα στην εργασία, την θεοποίηση της χωρίς όρους και όρια διεκδίκησης, την ερωτοτροπία με τη βία.
Συγγνώμη για στρεβλώσεις που οδήγησαν ώστε η κοινωνική ευθύνη να ταυτίζεται με τη ρουφιανιά, το κράτος με το απόλυτο κακό, ο μέσος πολίτης να αποκαλείτε μικροαστός και να ταυτίζεται με το διάβολο.
Συγγνώμη γιατί εξοβελίσαμε τον σεβασμό ως εκδήλωση μικροαστισμού και, συνεπώς, ως μέγιστη αμαρτία σύμφωνα με το ψευδοαριστερό μας ιδεολόγημα.
Συγγνώμη επειδή ηθελημένα προκαλέσαμε σύγχυση ανάμεσα στο δικαίωμα στην απεργία και τον εξαναγκασμό, την υποχρέωση στην παραγωγικότητα και την ταξική προδοσία.
Συγγνώμη επειδή ταυτίσαμε τον κοινωνικό έλεγχο με την συνδικαλιστική ασυδοσία. Την συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων με την συμμετοχή στην λεηλάτηση των κοινωνικών πόρων. Συγγνώμη επειδή αναδείξαμε την πολιτεία σε εν δυνάμει αντίπαλο και την κλοπή σε πράξη αντίστασης.
Συγγνώμη γιατί επιδιώξαμε την γιγάντωση του δημόσιου και την συρρίκνωση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας την ίδια στιγμή που κατηγορούσαμε το αστικό κράτος για κάθε δεινό της χώρας. Συγγνώμη γιατί χτίσαμε μια παιδεία στα θεμέλια του διορισμού και όχι της παραγωγής γνώσης. Συγγνώμη γιατί όπου μας δόθηκε ευκαιρία να ασκήσουμε εξουσία, επιδοθήκαμε σε όργιο διορισμών. Ήταν ένας τρόπος να εξαναγκάσουμε το αστικό κράτος σε κατάρρευση για να αποδείξουμε την υπεροχή των ιδεών μας ή απλά μια ακόμη απόδειξη της μωρότητας μας; Μάλλον το δεύτερο. 
Δεν γνωρίζω αν τα παιδιά μας ή τα παιδιά των παιδιών μας θα μας συγχωρήσουν ποτέ. Αν ήμουν στη θέση τους δεν θα το έκανα. 

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Ανοιχτή επιστολή στον πρωθυπουργό


Γιώργος Παπανδρέου

Κύριε πρωθυπουργέ
Προχωρήστε σε γενναίο ανασχηματισμό και θέστε μια προϋπόθεση: όλοι όσοι αναλάβουν καθήκοντα υπουργού ή υφυπουργού θα υπογράφουν από πριν επιστολή παραίτησης με ανοιχτή ημερομηνία, η οποία θα παραμένει στα χέρια σας σε όλη τη διάρκεια της θητείας τους. Επιλέξτε πρόσωπα που μπορούν και θέλουν να προχωρήσουν άμεσα στις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές. Άτομα με αποδεδειγμένες ικανότητες, όχι απαραίτητα κοινοβουλευτικούς ούτε απαραίτητα τεχνοκράτες. Να ξέρετε (νομίζω ότι πλέον το έχετε μάθει) ότι οι ανίκανοι κρύβονται με επιτυχία πίσω από μεγάλα βιογραφικά.
Πείτε σε όλους τους υπουργούς σας ότι θα πρέπει να κινηθούν γρήγορα και να κάνουν πολλά. Μην αφήσετε κανέναν (ούτε καν τον ίδιο σας τον εαυτό) να δικαιολογηθεί ότι κάνατε πολλά και ότι κινηθήκατε γρηγορότερα σε σχέση με το παρελθόν. Ό,τι κι αν κάνατε, δεν ήταν ούτε αρκετό ούτε αρκετά γρήγορο. Οι δράσεις στο παρόν δεν γίνονται για να αλλάξουν το χείριστο παρελθόν αλλά για να αποτρέψουν το ζοφερό μέλλον.  

Κύριε πρωθυπουργέ
Η υπεροψία και η αλαζονεία δεν μπορεί να έχουν θέση στην κυβέρνηση. Η σοφία των πολιτικών αποδεικνύεται με την κατανόηση του momentum αποχώρησης από την ενεργό δράση. Πολιτικοί κάθε εκτοπίσματος, αν έχουν την διάθεση να προσφέρουν αλλά δεν μπορούν να κρατήσουν χαμηλούς τόνους, ας το κάνουν από το παρασκήνιο. Δεν έχουν θέση σε κυβερνητικά σχήματα.
Θέση δεν έχει επίσης ο ερασιτεχνισμός, η αναβλητικότητα, η απραξία. Οι λάτρεις των συσκέψεων και όσοι κινούνται πολύ χωρίς να κάνουν τίποτα μπορούν κάλλιστα να περιφέρουν τα σαρκία τους σε κοσμικούς ή άλλους κύκλους, ή να γίνουν τηλεσχολιαστές. Δεν είναι ανάγκη να το κάνουν από κυβερνητική θέση. Στην κυβέρνησή σας χρειάζεστε εργάτες. Τέτοιοι, να το ξέρετε υπάρχουν και εκτός ΠΑΣΟΚ. Ίσως εκτός ΠΑΣΟΚ να είναι και περισσότεροι. Μην διστάσετε να τους αξιοποιήσετε.
Δεν υπάρχει πλέον κανένα περιθώριο. Κανένα. Ο ανασχηματισμός είναι το τελευταίο σας καταφύγιο. Δυστυχώς, και η δική μας ύστατη ελπίδα. Αν αποτύχετε, η παραίτησή σας θα είναι μονόδρομος  μεν, άχρηστη δε. Αν έχετε τον παραμικρό ενδοιασμό, παραιτηθείτε τώρα!

Κύριε πρωθυπουργέ.
Στα πενήντα μου, η γενιά μου είναι μια χαμένη γενιά. Δυστυχώς, έχουμε ήδη υποθηκεύσει και τη γενιά των παιδιών μου. Αντιλαμβάνεστε ότι δική σας ευθύνη είναι να διασφαλίσετε την γενιά των εγγονών μου. Πράξτε υπεύθυνα. Αρθείτε πάνω από ιδεοληψίες, αγκυλώσεις, παραδόσεις, εποχές, παρατάξεις και κόμματα. Έχετε μπροστά σας μόνο το αύριο των εγγονών μας και το τραγικό μας σήμερα. Αποστολή σας είναι να κάνετε τα πάντα ώστε η γενιά εκείνη να μην βρεθεί ποτέ στη θέση τη δική μας. Αντέχετε να σηκώσετε αυτή την ευθύνη; Πιστεύετε ότι έχετε την ομάδα που θα ανταποκριθεί στην πρόκληση; Αν ναι, προχωρήστε, αν όχι, κάντε στην άκρη. Υπάρχουν άλλοι που θέλουν  να σας προσπεράσουν. 

Καλή σας δύναμη για το καλό όλων μας. 

Σαββοπουλιάς


Ο Νιόνιος στο περιβόλι του

Μου είναι απόλυτα κατανοητή η οποιαδήποτε, είτε θετική είτε αρνητική είτε αδιάφορη, αντίδραση στις δηλώσεις Σαββόπουλου για το πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας. Ο καθείς έχει δικαίωμα στη γνώμη όπως ο καθένας έχει δικαίωμα στο σχολιασμό αυτής.
Θα έλεγα στον καθένα να διαβάσει προσεκτικά και νηφάλια τα όσα είπε πριν τον καταδικάσει. Μια εθελοντική μετεγκατάσταση μεταναστών στην ελληνική ύπαιθρο όπου θα καλλιεργούν τη γη κάτω από την προστασία του ΟΗΕ δεν είναι κάτι το απορριπτέο και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με εξορίες και άλλα φαιδρά. Δίο μόνο κίνδυνοι υπάρχουν:  να αντιδράσουν οι ελληναράδες οι οποίοι θα μιλήσουν για αλλοίωση του πληθυσμού εθνικά ευαίσθητων περιοχών ή να αντιδράσουν από ένστικτο όσοι έχουν ταυτίσει στο νου τους την μετεγκατάσταση με εκτοπισμό. Τα θετικά, πολλά. Δεν είναι μόνο η αναζωογόνηση μιας εγκαταλειμμένης επαρχίας αλλά και η οικονομική απαλλαγή της Ελλάδας από την ανάγκη συντήρησης του τεράστιου αριθμού των μεταναστών. Φυσικά όλα αλλάζουν αν η μετεγκατάσταση δεν είναι εθελοντική. Πάντως τα φαιδρά περί προσπάθειας ενσωμάτωσης των ανθρώπων αυτών στην ελληνική κοινωνία ακούγονται περισσότερο φασιστικά από άλλες απόψεις. Άσε που είναι παντελώς ανεδαφικά για μια χώρα χωρίς οικονομικό και υπό κατάρρευση κοινωνικό ιστό. 
Επανέρχομαι στην εισαγωγή και λέω ότι κατανοώ την έκφραση αντίδρασης. Αυτό όμως που μου είναι παντελώς ακατανόητο είναι η σύνδεση των απόψεων του Σαββόπουλου με τη μουσική του. Το ότι μας έχει προσφέρει καταπληκτικά τραγούδια δεν τον κάνει σοφό επί παντός επιστητού. Το ίδιο ισχύει και για όλους τους δημιουργούς και το έχω επαναλάβει πλειστάκις για τον Μίκη Θεοδωράκη: μπορεί να είναι μέγιστος συνθέτης αλλά πολιτικά, κατά τη γνώμη μου, είναι βλαξ.
Αλήθεια, θα έκρινε κανείς τις επιδόσεις της κ. Σκραφνάκη ως νομικού, εξ αιτίας των δηλώσεών της; Φυσικά και όχι!.

Περί Δημοκρατίας και άλλα τινά


Τον Φεβρουάριο του 2008, εκφράζοντας την αγωνία πολλών μπορστά στην κρίση αξιών στην πολιτική ακηνή αλλά και στην κοινωνία, έγραψα μια σειρά (3 συγκεκριμένα) άρθρων που κατέληγαν με τρόπο που προκάλεσε σωρεία συζητήσεων στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο. Επειδή πολλά από όσα τότε έγραψα εξακολουθούν να ειναι επίκαιρα με τον τρόπο τους ακόμα και σήμερα, παραθέτω όλο το ενοποιημένο κέιμενο παρακάτω. Έχω κάνει ελάχιστες αλλαγές ή διορθώσεις που δεν αλλάζουν την ουσία παρά μόνο τη δομή και την ομογένεια του κειμένου.  Στο τέλος θα βρείτε τα link για τα πρωτότυπα.
Η Δημοκρατία στηρίζεται στην προστασία των δικαιωμάτων της μειοψηφίας

 Η λέξη δημοκρατία έχει τραβήξει τα πάνδεινα από τους πολιτικούς. Έχουν γίνει τα μύρια όσα και έχουν ειπωθεί δέκα φορές περισσότερα στο όνομά της. Δύο παραδείγματα: ο Παπαδόπουλος βάφτισε την οικτρή δικτατορία του "Ελληνική Δημοκρατία" και κάθε εισβολή κράτους σε κράτος, στο όνομα της αποκατάστασης της δημοκρατίας γίνεται.
Τι είναι όμως δημοκρατία;
Ας κάνουμε λίγη ιστορία...
Τα πολύ παλιά χρόνια, στο κράτος των Αθηνών (ο θεός να το κάνει κράτος, ένα κωλοχώρι ήτανε τότε) μαζευόταν οι κάτοικοι της πόλης (πολίτες) στην "πλατεία" και συζητούσαν τα προβλήματά τους. Η μάζωξη (περίεργες λέξεις που χρησιμοποιούν οι λεγόμενοι αριστεροί, ε;) αυτή βαφτίστηκε "δήμος", απόκτησε θεσμικό χαρακτήρα και αποφάσιζε για αρκετά θέματα που απασχολούσαν την πόλη. Επειδή λοιπόν η εξουσία πήγαζε από αυτό το "σώμα", τον δήμο, το πολίτευμα ονομάστηκε "δημοκρατία".
Ύστερα, πέρασαν τα χρόνια, τα κράτη μεγάλωσαν και τα πράγματα δυσκόλεψαν πρακτικά για την δημοκρατία. Δεν ήταν δυνατό να μαζεύονται οι κάτοικοι όλων των πόλεων και των χωριών σ' ένα μέρος, να σχηματίζουν το "σώμα" (δήμος) για να αποφασίζουν.
Τότε, κάποιοι, σκέφτηκαν: αφού δεν μπορούμε να πάμε όλοι μαζί σε ένα μέρος, ας στείλουμε αντιπροσώπους στο πόδι μας. Να μην τα πολυλέμε, το νέο "σώμα" το βαφτίσαμε κοινοβούλιο, τους αντιπρόσωπους, βουλευτές και το σύστημα διακυβέρνησης "κοινοβουλευτική ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία".
Αυτό το σύστημα σε χοντρές γραμμές είναι που έχουμε σήμερα κι εμείς. Μακράν όμως απέχει από εκείνο που, τότε, στην Αθήνα, λέγανε δημοκρατία.
Να δούμε γιατί:
1.    Τότε, μαζεύονταν όλοι όσοι ήθελαν και είχαν δικαίωμα, σε ένα μέρος, συζητούσαν επί ώρες τα θέματα διεξοδικά. Τώρα οι μόνες συζητήσεις γίνονται στα τηλεοπτικά παράθυρα, τους μετέχοντες και τη θεματολογία την επιλέγει και την κατευθύνει η AGB.
2.    Τότε, όταν διαφωνούσαν, ψήφιζαν και τελικά γινόταν αυτό που ήθελαν οι πιο πολλοί. Τώρα, οι πολλοί ψηφίζουν μια Κυριακή κάθε τέσσερα χρόνια και οι αντιπρόσωποι όταν τυχαίνει να βρίσκονται στο κοινοβούλιο. Φυσικά, καμιά συζήτηση πριν την ψηφοφορία.
3.    Τότε, οι πολίτες συν - αποφάσιζαν, τώρα ψηφίζουν. Τότε, συμμετείχαν, τώρα, η συμμετοχή των πολιτών περιορίστηκε στην ψηφοφορία, οι αντιπρόσωποι είναι απρόσωποι και σίγουρα δεν βρίσκονται εκεί "στο πόδι" των ψηφοφόρων τους αλλά στο πόδι των χορηγών τους.
Τούτο το σύστημα οδηγεί εκ του ασφαλούς τον πολίτη έξω από "τα κέντρα λήψης αποφάσεων" και ουσιαστικά, με την ψευδαίσθηση της επιλογής, τον κρατά δέσμιο ενός ολιγοκρατικού συστήματος που εξακολουθεί να αποκαλείται δημοκρατία ενώ μακράν απέχει από εκείνο που πραγματικά εννοείται ως τέτοια.
Έτσι, σήμερα, αντιπρόσωπος του "δήμου" εκλέγεται αυτός που έχει τη δυνατότητα να ξοδέψει περισσότερα χρήματα σε επικοινωνιακά παιχνίδια, αυτός που θα εμφανιστεί περισσότερες φορές σε πληρωμένα ή όχι τηλεοπτικά παράθυρα, αυτός που θα ενισχυθεί από συμφέροντα. Αν δεν έχει ο ίδιος χρήματα για τα παραπάνω, θα βρεθούν αυτοί που με το αζημίωτο θα του τα δώσουν.
Η μόνη συμμετοχή του λαού του "δήμου" - είναι στην "γιορτή της δημοκρατίας" (οποία Ύβρις!), στην ψηφοφορία.
Όταν το κακό παραγίνεται με το παραπάνω σύστημα, έχουμε έντονες παρεκτροπές. Συνήθως, προηγείται ηθική και αξιακή κατάπτωση, διαφθορά, ανέχεια των πολλών.
Το περίεργο είναι ότι με όλα του τα στραβά αυτό το σύστημα δείχνει να είναι η πλέον αξιόπιστη από τις εναλλακτικές λύσεις διακυβέρνησης.
Κάποιοι, κατά καιρούς, επιχείρησαν να το εξωραΐσουν. Ένα βαψιματάκι, ένα φρεσκάρισμα, μια αλλαγή στη διαρρύθμιση, ό,τι μπορεί ο καθείς.
Τελευταία, οι Πασόκοι γίνανε ένθερμοι υποστηρικτές της "συμμετοχικής δημοκρατίας". Τρελάθηκα μόλις το άκουσα! Γιατί ρε σύντροφοι, υπάρχει ΜΗ συμμετοχική δημοκρατία; Δηλαδή μέχρι σήμερα μας κοροϊδεύατε; Ας είναι... Μη γίνομαι γκρινιάρης. Ας δεχτώ ότι ο πρόεδρος έχει καλές προθέσεις.
Σε τι, λοιπόν, συνίσταται η εξαγγελία της συμμετοχικής δημοκρατίας. "Στην δια της καθολικής ψήφου εκλογή των οργάνων", λένε (Σημείωση 1η: τώρα, τι εννοόυμε όταν λέμε όργανο, θα σας γελάσω... μπουζούκι; βιολί;  Σημείωση 2η:  ΚΑΙ ο πρόεδρος ΟΡΓΑΝΟ είναι)
Η δημοκρατία, συντρόφια του ΠΑΣΟΚ, ΔΕΝ ταυτίζεται με την ψηφοφορία. Αν θέλουμε να "πλατύνουμε" την δημοκρατία ας ακολουθήσουμε ΠΙΣΤΑ και χωρίς παρεκκλίσεις, εξαιρέσεις και πονηριές τους κανόνες της: 
Η δημοκρατία των αντιπροσώπων έχει πυραμιδική δομή: Οι πολλοί (βάση) εκλέγουν λίγους (αντιπρόσωποι ή όργανα τοπικής διοίκησης). Αντιπρόσωποι από πολλές πόλεις συγκεντρώνονται και εκλέγουν όργανα Περιφερειακά κ.ο.κ. Μια φορά κάθε τόσο πολλοί αντιπρόσωποι από όλη την Ελλάδα συγκντρώνονται και εκλέγουν τα κεντρικά όργανα.
Το κάθε όργανο ελέγχεται από και λογοδοτεί στο σώμα που το εξέλεξε. Γιατί ο έλεγχος και η λογοδοσία είναι από τα βάθρα της δημοκρατίας. Το σώμα τώρα των εκλογέων πρέπει να είναι σαφές και να έχει τη δυνατότητα να συνέρχεται, να συζητά, να ακούει. Αν δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι σώμα, είναι αγέλη, όχλος, μόρφωμα, απάτη.
Με αυτή την έννοια, μια ολομέλεια μιας Δημοτικής Οργάνωσης ΕΙΝΑΙ σώμα. Ένα κοπάδι ψηφοφόρων μια ηλιόλουστη Κυριακή ΔΕΝ είναι σώμα.
Αν λοιπόν δεχόμαστε ότι ο πρόεδρος είναι όργανο ΠΟΥ λογοδοτεί και από ποιόν ελέγχεται; Με Αμερικανιές, σύντροφοι, δεν χτίζουμε δημοκρατία. Θα πει κάποιος "ρε φίλε αφού ο κόσμος γυρίζει την πλάτη στις κομματικές οργανώσεις, τι να κάνουμε; πρέπει να τον βάλουμε στο παιχνίδι" Καλά τα λες ρε "κάποιε". Ο κόσμος γυρίζει τις πλάτες στις κομματικές οργανώσεις γιατί τις απαξιώσαμε. Γιατί δεν ακολουθούν τους κανόνες της Δημοκρατίας. Γιατί δεν ελέγχουν κανέναν και κανένας δεν λογοδοτεί σ' αυτές. Γιατί δεν συζητούν, δεν αποφασίζουν και δεν είναι τίποτα άλλο παρά μηχανισμοί ελέγχου της κοινής γνώμης από την κυβέρνηση ή την κομματική ηγεσία. Ο κόσμος γυρίζει την πλάτη στα κόμματα γιατί είναι αναξιόπιστα. Αλλάξτε αυτά και αφήστε τη δημοκρατία ήσυχη. Ο κόσμος μας έχει στο φτύσιμο γιατί είμαστε για φτύσιμο.
Ο κόσμος μας γυρίζει την πλάτη κι εμείς προσπαθούμε πάλι τον εκμαυλίσουμε με πονηριές.
Για να τελειώνουμε λοιπόν με τα παραμύθια σύντροφοι Πασόκοι, να τι θα σας έλεγε ένας πολίτης.... 

     Όταν έχεις ένα καταστατικό που το εφαρμόζεις ή δεν το εφαρμόζεις όπου και όποτε σου αρέσει ή σε βολεύει ή δεν σε βολεύει, γιατί εγώ, ο πολίτης, να σου έχω εμπιστοσύνη;
     Ποιος μου εγγυάται ότι όταν και αν (λέμε τώρα...) βρεθείς στην εξουσία και κυβερνήσεις τον τόπο δεν θα πολιτευτείς με τον ίδιο τρόπο; Ότι τους νόμους και το σύνταγμα δεν θα τα έχεις σφουγγαρόπανο; Αφού το κάνεις στο ίδιο σου το κόμμα και το έκανες όσο ήσουν κυβέρνηση γιατί να σε εμπιστευτώ και να σε (ξανα)ψηφίσω τώρα; Και επιτέλους γιατί με προσβάλλεις με δήθεν συμμετοχικές διαδικασίες που δεν έχουν κανένα νόημα και καμιά ουσία; Γιατί μου προσφέρεις χάντρες και καθρεφτάκια; Μην απορείς λοιπόν αν σου γυρίζω την πλάτη.
     Όταν η λογική του "έλα μωρέ τώρα" σε διαπερνά από την κορυφή ως τα νύχια μην περιμένεις να σε αντιμετωπίσω σοβαρά και μη με ειρωνεύεσαι ότι επιλέγω λάθος. Εσύ με διαπαιδαγώγησες να μη σέβομαι τίποτα και να κοιτάζω να φέρνω τους κανόνες στα μέτρα μου αφού το ίδιο έκανες πάντα. Για αυτό σου γυρίζω την πλάτη, τα κουτσοβολέυω, κοροϊδεύω το κράτος και τις υπηρεσίες, εφαρμόζω το νόμο όπου και όπως με συμφέρει, και ονειρεύομαι ότι ίσως κάποτε τα παιδιά μου ζήσουν σ' εναν κόσμο καλύτερο από αυτόν.
     Αν θέλετε, σύντροφοι Πασόκοι, να με έχετε συμμέτοχο, βάλτε με συμμέτοχο στη λήψη των αποφάσεων και όχι στην εκλογή της ηγεσίας σας. Δώστε μου την δυνατότητα να σας ελέγχω, ελάτε να λογοδοτήσετε σ' εμένα, το μέλος σας, τον ψηφοφόρο σας, τον πολίτη. Ελάτε στη γειτονιά μου, στο χώρο δουλειάς μου, στο καφενείο μου. Όταν αποφασίζετε για το σχολείο των παιδιών μου, για την πλατεία της γειτονιάς μου, για το πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι μου, ΡΩΤΗΣΤΕ ΜΕ. Όταν μου ζητάτε τα λεφτά μου, πείτε μου τι τα κάνετε, που και πως τα διαθέτετε, και ζητήστε μου τη γνώμη μου τουλάχιστον για το που θα ήθελα να πάνε κάποια από αυτά. Ελάτε να συζητήσετε μαζί μου. Ελάτε να με ακούσετε. Ελάτε να αγωνιστείτε μαζί μου. Μη μου στέλνετε τα ΜΑΤ όταν διαδηλώνω, μη με αποκαλείτε "ρετιρέ" όταν ζητάω αύξηση, μη με φορολογείτε άδικα, μη με εξευτελίζετε στις δημόσιες υπηρεσίες, δώστε μου υγεία και περίθαλψη, δώστε μου δωρεάν και ποιοτική παιδεία, σεβαστείτε τον ιδρώτα μου, δώστε δουλειά στα παιδιά μου, δώστε μου σύνταξη, φτιάξτε την κωλολακούβα που διαλύει το αυτοκινητάκι μου (το αγόρασα με δόσεις και δάνειο από την τράπεζα που με γδύνει στους τόκους, ε;) κάθε πρωϊ. Κάντε με να νοιώθω περήφανος, ασφαλής, πολίτης. Κυβερνήστε για μένα και με εμένα, όχι στο όνομά μου.
     Φοβάμαι, βέβαια, ότι είναι αργά. Τουλάχιστον για πάρα πολλούς από εσάς. Δεν σας πιστεύω πια. Πως να σας το πω για να το καταλάβετε. Αν σας έβαζα στο σπίτι μου, όταν φεύγατε θα μετρούσα τα κουταλοπήρουνα να δω αν λείπει κανένα. Τόσο απλά.


http://pantelismitsiou.blogspot.com/2008/02/1.html
http://pantelismitsiou.blogspot.com/2008/02/blog-post_25.html
http://pantelismitsiou.blogspot.com/2008/02/blog-post_26.html

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Έστιν ούν τέχνη μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας;


















Έργα των Α, Ραζή, Α. Ραζή, Φαίδωνα και Φασιανού

«Δεν υπάρχει τέχνη πιά, με μόνη ίσως εξαίρεση την λογοτεχνία, αν και ούτε γι’ αυτη δεν ειμαι σίγουρος. Η γλυπτική, η ζωγραφική, η μουσική έχει ήδη αγγίξει το τέλειο, τι μπορείς να περιμένεις πια»; Δήλωσε παρά αναρωτήθηκε ο καλός μου φίλος.
Το ανθρώπινο, σκέφθηκα, αλλά δεν ειπα. Η τέχνη εξερευνά το ανθρώπινο, το εσωτερικό, κάνει ορατό το αόρατο γι’ αυτό μπορεί να ειναι άπειρη κι ατελεύτητη.
«Έτσι όμως δεν έχει σκοπό, δεν επιδιώκει κάτι που να αφορά την ανθρωπότητα ή τον άνθρωπο σαν σύνολο. Συνεπώς, αν η τέχνη δεν απυθύνεται στην κοινωνία, τότε γιατί να μ’ ενδιαφέρει»;
Κάνεις λάθος αν νομίζεις ότι η τέχνη που εσυ σήμερα θαυμάζεις και θεωρείς ως την έκφραση της αξεπέραστης τελειότητας εξέφρασε ποτέ την ανθρωπότητα ή αφορούσε «το όλον». Πάντα σε μειοψηφίες απευθύνεται και από αυτές γίνεται αποδεκτή. 
«Μα πλέον δεν υπάρχουν παρά αντιγραφές ή μιμήσεις των τέλειων»
Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογέννεση όπως και στη ζωή. Όλοι και όλα στηρίζονται σε ό,τι έχτισαν ή δημιούργησαν ή σκέφθηκαν ή ειπαν όλοι μας οι πρόγονοι στην πορεία τους στη γη. Αν υπάρχει συλλογική μνήμη, μπορεί κανείς να την διακρίνει ανάμεσα στις γραμμές κάθε λογοτεχνικού κειμένου, π.χ. που γράφτηκε σε οποιαδήποτε εποχή και σε οποιοδήποτε μέρος της γης.
.....
Η ανυπαρξία παρθενογέννεσης δεν ειναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Δεν συγχωρεί ούτε καθαρίζει τα πάντα. Ίσως να κάνει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην επιροή και το αντίγραφο δυσδιάκριτη σε περιπτώσεις που κινούνται στα όρια, αλλά μέχρι εκεί ...

Εδώ οι καλές άδειες!


Ο αρμόδιος μελετών την αίτηση

Τούρθε του ανθρώπου και πάει στην κυρία περιφέρεια ζητώντας άδεια για εγκατάσταση αποθήκευσης σκράπ. Τι εστί σκράπ; Παλιοσίδερα. Είχε μαζί του προμελέτες, μελέτες, εγκρίσεις, χάρτες, βεβαιώσεις, όλα τα λιλιά και όλα τα καλούδια και τα κατέθεσε και τούτα στα πόδια των υπαλλήλων. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η κυρία περιφέρεια του εκδίδει την απαραίτητη άδεια μαζί με τους όρους λειτουργίας.
Άψογα! Διότι αυτό είναι κράτος και έτσι πρέπει να λειτουργεί και τι καλά που είμαστε όλοι!
Περνά ένα εξάμηνο και νάτος ο κύριος πάλι στην πόρτα της περιφέρειας! Τι κουβαλά αυτή τη φορά; Ένα απλό χαρτί. Και τι ζητά; Επέκταση της άδειας. Εντάξει! Να στη δώσει η κυρία αγόρι μου την επέκταση. Τι της ζήτησες; Μια νύχτα τρελού έρωτα εσύ αυτή και τρία φιλικά ζευγάρια μαζί με τον κηπουρό της διπλανής βίλας; Μια επέκταση! Τι ζητάς να επεκτείνεις παλληκάρι; Ε, φυσικά τη δραστηριότητά σου, τι θα επέκτεινες; Την υφαλοκρηπίδα;  Και τι θες να κάνεις; Να αποθηκεύεις και άλλα υλικά; Τι υλικά; ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΠΟΒΛΗΤΑ ΠΑΝΤΟΣ ΕΙΔΟΥΣ;;;;; Οουκέι μπόι!
Την πήρε το παλληκάρι την άδεια. Άδεια να χειρίζεται, να αποθηκεύει και να διακινεί κάθε είδους επικίνδυνα απόβλητα, εκτός ραδιενεργών. Από νοσοκομειακά μέχρι χημικά και από πετρελαϊκά μέχρι μπαταρίες. Τα πάντα όλα. Κι ενώ για τα παλιοσίδερα του ζήτησαν του κόσμου τα χαρτιά, δέκα μελέτες και πενήντα βεβαιώσεις, για τα επικίνδυνα απόβλητα πήγε με μια κωλοαίτηση και την άδεια την πήρε!
Μπράβο στο παλληκάρι! Δεν ξέρω τι προσόντα είχε, αυτός ή ο κηπουρός της διπλανής βίλας, αλλά την άδεια την πήρε. Έτσι. Αμελέτητη. Διότι κύριε αν έχεις αμελέτητα στη χώρα τούτη, αμελέτητες τις παίρνεις τις άδειες. Και η κυρία περιφέρεια μ’ ένα χαμόγελο να γράφει στο χαρτί της άδειας «πως δεν επέρχονται σημαντικές αλλαγές στο αντικείμενο» γι’ αυτό δίνει άδεια χαμογελώντας ικανοποιημένη.
Έτσι συμβαίνει στη χώρα που θέλει να είναι ελεύθερη και ωραία. Για να ανοίξεις κοτέτσι θες εκατό φακέλους, για να ανοίξεις πτηνοτροφείο αρκεί ένα φακελάκι.
Τώρα, μαθαίνω, ο κύριος πουλάει την επιχείρηση που έχει βαρβάτες άδειες κι ενώ πριν άξιζε τρεις δραχμές, τώρα αξίζει τριάντα. Τυχαίο; Δε νομίζω.
Όλα τα στοιχεία στάλθηκαν στους αρμόδιους υπουργούς και στην κυρία περιφέρεια. Είναι επίσης στη διάθεση κάθε πικραμένου. 

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Της σελήνης...


Λαμπρή πανσέληνος

Η «έκπαγλος σελήνη» τρυπώνει απ’ το παράθυρο και με τραβά απ’ το μανίκι στο μπαλκόνι. Η αναζωογονητικά ευχάριστη Μαγιάτικη δροσιά καθαρίζει το μυαλό και σηκώνει απ’ τους ώμους μου μέρος της κούρασης μιας μακριά μέρας. Ο καφές στην κούπα και στα ηχεία Calexico με Iron & Wine.

Υπάρχουν μέρες τόσο γεμάτες σε γεγονότα που στον απολογισμό τους θαρρείς πως ήταν περισσότερες της μιας και η σημερινή ήταν μια τέτοια. Μελαγχολική διαπίστωση: η Ελλάδα διαθέτει εξαιρετικά μυαλά κι έχει απεριόριστες δυνατότητες να παράξει έργο κι όμως οι Έλληνες αναλωνόμαστε σε λογομαχίες χωρίς ουσία και αποτέλεσμα. Μια προτροπή, μια θέση, μια γραμμή πλεύσης έχω να δώσω, αν ο λόγος μου έχει και την παραμικρή δύναμη, την ελάχιστη έστω αξία και θα το κάνω συνεχώς μέχρι να μας γίνει συνείδηση:  Μπορεί να βιώσουμε ταπεινώσεις, να καταπιούμε προσβολές, να εκλιπαρήσουμε βοήθεια αλλά ας κάνουμε τα πάντα ώστε ποτέ να μην ξαναβρεθούμε στην ίδια θέση. Η επιτυχία μας κόντρα στις προβλέψεις ας είναι η «εκδίκησή» μας.

Δεν ξέρω γιατί έπρεπε να αποδείξουμε για μια ακόμη φορά ότι η εθνική συνεννόηση επιτυγχάνεται μόνο δια της επιβολής. Δεν ξέρω γιατί την κρισιμότητα των στιγμών πρέπει να μας την δείχνουν με βίαιο τρόπο. Αυτή η πεισματική μας άρνηση να δεχτούμε την πραγματικότητα ως τέτοια, δεν γνωρίζω αν οφείλεται στη νοοτροπία μας ή είναι αποτέλεσμα του τρόπου που επί χρόνια εκλέγουμε όσους μας κυβερνούν. Ίσως δηλαδή καταλήξαμε να εκλέγουμε αποκλειστικά ανθρώπους που κινούνται πολύ χαμηλότερα του εθνικού μέσου όρου εξυπνάδας. Την αίσθηση αυτή την είχα έντονη παρακολουθώντας σήμερα βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προσπαθούν να προβλέψουν τη στάση του αρχηγού τους ύστερα από την «παραίνεση» για συναίνεση εκ μέρους των δανειστών μας. Την ίδια αίσθηση είχα επίσης επί μήνες τώρα ζώντας πράξεις ή μη πράξεις υπουργών ή κυβερνητικών βουλευτών. Να δούμε αν μας επιβληθεί και η χάραξη εθνικής στρατηγικής, γιατί χωρίς τέτοια η έξοδος από την κρίση θα είναι απλά ένα διάλειμμα μέχρι την επόμενη.

Θα μου πεις, εδώ υπάρχουν άνθρωποι που εκλαμβάνουν την «πάλη των τάξεων» σαν κλοτσοπατινάδα και ευχαρίστως θα έριχναν μπουνιές στον βιομήχανο γιατί αυτό επιβάλλει το «Κεφάλαιο» το οποίο έχουν μελετήσει επισταμένα, ε; Είναι οι ίδιοι οι οποίοι δεν αποκηρύσσουν τη βια σαν μέθοδο επίλυσης πολιτικών διαφορών διότι φοβούνται μη βγω εγώ όταν θα ξεκινήσουν την επανάσταση και τους κάνω ασφαλιστικά μέτρα στηριζόμενος στο γεγονός ότι κάποτε πήραν μέρος σε διαδήλωση κατά της βίας. Μετά από αυτό, το μόνο σίγουρο έλλειμμα που αποδέχομαι είναι σε ζουρλομανδύες. Πόσους να διαθέτουμε; Πέντε, δέκα, δεκαπέντε χιλιάδες; Που να φτάσουν παιδί μου! εδώ θέλουμε.... μισό λεπτό, μμμμ πόσο είναι το 10 τα εκατό του εκλογικού σώματος ρε παιδιά; Ε, τόσους!
Γι αυτό λέω, το φεγγάρι είναι η μόνη μου παρηγοριά απόψε....